Het pad, de route, dwalen en verdwalen

Een tijdje geleden zag ik een verfilming op t.v.van het beroemde verhaal van Alice in Wonderland, een verhaal om van te smullen. Er was een scene waarin Alice, die sinds haar tuimeling in het konijnenhol, allerlei vreemde figuren ontmoet, constant te horen krijgt wat ze allemaal moet doen. Op een gegeven moment is ze het enorm beu en steeds meer geïrriteerd begint ze te sputteren en uit ze haar boosheid.
"Maar het is je pad!" wordt haar gezegd. "Ik maak zelf het pad." antwoordt ze.
Dat is ook een manier dacht ik nog, wanneer je ontevreden bent of zelfs ongelukkig, gewoon je eigen pad maken!




Nu weet ik niet of dit ook voorkomt in het originele verhaal of alleen maar in deze filmversie, maar ik vond het wel een goeie oplossing van Alice. Gewoon het heft in eigen hand nemen.
Misschien is dit ook wel goed om te doen in ons leven. Wanneer je je niet zo lekker voelt op het pad dat je volgt en er begint van alles te piepen, kraken en aan je te knagen, dan lijkt er wel iets aan de hand te zijn. Tja, je kunt je erbij neerleggen en erin berusten of je kunt in actie komen. Je krijgt tenslotte de signalen niet voor niets. Er is alleen geen regisseur die roept: "Action". Nee, de regisseur van je leven ben je lekker zelf.

Eén keer per jaar of soms twee breng ik weleens een bezoek aan de IKEA. Leuk om eens rond te snuffelen. Je begint met niks en later heb je een paar dingen in een geleende tas en je eindigt vaak met een grote kar vol met spullen. Ach die zoete Zweedse verleiding is net zo onweerstaanbaar als de Zweedse balletjes in het restaurant.
IKEA is onder andere goed in de routing van de winkels. Een mooi beeld, die bij mij vaak op de lachspieren werkt en op mijn netvlies staat, is die van drommen mensen die achter elkaar lopend het pad volgen langs de verschillende afdelingen. Ondertussen kijken ze naar links en rechts naar uitgestalde, soms best mooi vormgegeven, spullen die ook nog eens handig zijn om in huis te halen.
Zelf raak ik af en toe een beetje in opstand als ik in de rij loop en snij ik stiekem een stukje af. Misschien heeft het iets licht puberaals, maar ik ga graag af en toe van het pad af, het avontuur lonkt dan.
Bij de Intratuin bestaat er trouwens ook zo'n uitgestippelde wandelroute. Daar staat, om een bepaald aantal meters, een leuke foto van een jochie, geplakt op een stuk karton. Hij lacht breeduit en wijst je de weg. Dat vind ik nou best grappig bedacht en een mooie oplossing.

Vandaag samen met mijn zoon per trein op pad naar Den Bosch. Zondag is museumdag bij uitstek, kunst en cultuur opsnuiven, ervaren, leren en proeven. Dwalen en verdwalen langs schoonheid.
Als je nog een tip wilt? Het stedelijk museum in Den Bosch is een echte aanrader om te bezoeken, zowel voor het prachtig ontworpen gebouw als voor de kunst die het herbergt. Een echte aanrader.

Dwalen en verdwalen langs en in de kunst is net zo bijzonder als dwalen en verdwalen in de ogen van je geliefde. Echt genieten.

Fijne zondag