donderdag 31 juli 2014
Een zeemeeuw, een Passer Domesticus en Yoda
"Wat kijk jij vrolijk uit je ogen?" merkte ik op. Ik zag dat er iets was, zijn ogen glinsterden en glommen. "Och Mart." zei Mus "Ik heb zojuist de allermooiste landing gemaakt. En voordat ik landde de meest spectaculaire duikvlucht."
Ik kon het me zo voorstellen en genoot mee met het plezier van mijn vriend die maar een krappe 30 gram op de weegschaal zou halen. Tenminste zo staat het in de informatie dat ik op internet onder ogen kreeg. Huismus, Passe Domesticus in het latijns. 14 cm en maximaal 30 gram wegend.
Ik vertelde aan Mus zijn Latijnse naam. Zijn uitdrukking veranderde naar bedenkelijk. Ik vroeg hem zorgzaam naar het waarom.
"Ik wilde eigenlijk graag een Zeemeeuw zijn. Ik hou zielsveel van de zee. Haar regelmatige wisselen van eb en vloed, de schuimkoppen en woelige baren en ook hou ik van verse vis. Maar helaas. Het mocht niet zo zijn is me te verstaan gegeven. Mijn rol is een andere. Ik werd een mus. Een piepklein musje."
Mijn wenkbrauwen gingen nieuwsgierig omhoog, deden hun ding en gaven uitdrukking aan de opwinding die ik intern voelde.
Ik zag Mus kijken. "Geduld, Mart, geduld. Alles op zijn tijd. Ik licht het nog wel een keer toe, maar stap voor stap. Teveel ineens weten is niet goed."
Ik moest me dus inhouden en dat deed ik dan maar, ik wilde het contact met Mus niet verstoren. Voor mijn gevoel heeft hij iets wat me verder kan helpen in mijn zoektocht.
In gedachten hoorde ik muziek en herinnerde me het verhaal over Jonathan Linvingstone Seagull, een ongeduldige Zeemeeuw. Een rebelse Zeemeeuw die probeerde te ontsnappen aan zijn ouders en al zoekende de wijde wereld invloog."
Het dunne boekje staat in mijn kast, tussen allerlei andere boeken en sullen. Het is een bijzonder verhaal over een bijzondere vogel. Ik nam me voor om het boek maar weer eens snel uit de kast te pakken.
Mus zat ondertussen op de armleuning van mijn tuinstoel terwijl ik de gemaakte beelden van die dag op mijn camera bekeek. De foto van het piesende mannetje zorgde ervoor dat we beiden in een deuk lagen. Het gedrag van sommige mensen leveren weer creatieve reacties op. Ik schonk al lachend een glas wijn in.
"Wonderlijke wezens jullie zijn.", hoorde ik vanuit de tuin terwijl ik in de keuken stond. In gedachten zag ik de mooie prinses Leia.
"Je klinkt als Yoda." zei ik tegen Mus. Zijn koppie ging vragend omhoog.
"Mus, dat leg ik je nog wel een keer uit. Alles op zijn tijd. Stap voor stap. Teveel ineens weten is niet goed". Ik zag hem een beetje beteuterd kijken maar hij begreep mijn grap.
"Quid pro quo." Hanibal Lector had inmiddels al de plek van Prinses Leia ingenomen.
Fijne dag.
p.s. Ik hou wel van een mooie Quote.
“Don’t believe what your eyes are telling you. All they show is limitation. Look with your understanding. Find out what you already know and you will see the way to fly.”
Richard Bach, Jonathan Livingston Seagull
woensdag 30 juli 2014
Geen toegang, een grote Dame en wasdom
Is het nou De-stil of Des-til, ook daar kun ik nog alle kanten mee op. Waar leg ik de klemtoon?
Fietsen langs de grote bouwput die Nijmegen rijk is. Stap voor stap, pedaalslag voor pedaalslag, omwenteling voor omwenteling verandert het landschap. Een enorme bedrijvigheid hangt daar in de lucht. Stofwolken van zand. Kranen die heen en weer bewegen, Hun dans is zorgvuldig en uiterst precies.
Voordat ik dit punt passeerde stond ik nog te turen op de Oversteek, de moderne brug over de Waal. Wat een vorm en kracht, wat een prachtig ontwerp. Draden doorklieven de lucht, ik voel de spanning die erop staat. Ik voel de spanning in mezelf, mijn adem stokt af en toe terwijl de wind vrij spel heeft. De wind is vrij maar doet wat ie moet doen, de wind is de wind. Blazen, af en aan, dwarrelen, opzwepen, schoonvegen.
Het uitzicht is groots, links de energie van de bedrijvigheid in de bouwput, rechts de oude stad op en aangevuld met recenter werk. Nooit gedacht dat ik van die stad zou gaan houden.
Staand op de brug voel ik als uitlopers van mijn voeten de gegroeide wortels.
Het gevoel gaat van warm naar heet. De lucht is trillend in beweging, de wind blaast het vocht van mijn voorhoofd. Haar verkoeling is als een welkome gast.
De grote dame, de zachte zorgvuldige moeder die onze aarde is trekt zich niet zoveel aan van onze schermutselingen, raketten en verschillen van inzicht. Moeder geeft haar kroost ruimte voor groei om uiteindelijk tot volle wasdom te komen.
Fijne dag.
dinsdag 29 juli 2014
Een paprika, een stille tocht en een Mus-Plus
"Ik ben aan het kijken naar die paprika die daar hangt en vraag me af wanneer hij rijp is."
Ik had toch al eerder verteld dat ik sinds kort een een moestuintje heb van een slordige twee vierkante meter? Het is niet groot maar ik geniet ervan om naar het groeiproces te kijken. Iedere ochtend en avond even kijken als een grondmedicatie.
"Waarom is er niet een soort kookwekkertje bijgeleverd? Want hoe weet ik nu wanneer dat groene ding rijp is?" Ik moest glimlachen om het net geschapen beeld, in gedachten hoorde ik zo'n Blokker wekkertje afgaan. het klonk als muziek in mijn oren.
"Geen idee." zei Mus. "Ik hoef me nooit met dat soort vragen bezig te houden. Ik eet wat me voor de voeten komt. Of pootjes in mijn geval."
Internet zou me later wel uitkomst geven, wat ik niet weet zoek ik wel op. Internet heeft tenslotte een schat aan informatie.
We gingen er maar eens goed voor zitten. Mus op de leuning van de ene stoel en ik met een kopje dampende thee onderuit in de andere. Ik voelde het aankomen. Samen konden we misschien iets dieper in het contact gaan en kreeg ik misschien een verklaring. Ik vroeg hem waarom hij eigenlijk hier was en hij geregeld met mij sprak.
"Ik ben als een Anomalie, een afwijkende, een uitzondering op de regel." zei Mus. "Ik ben een mus maar met iets extra's." In mijn gedachten vormde zich het woord Mus-Plus. De glimlach om de rijm gaf een prettige rimpel in de vijver van mijn hart.
"Wat vind jij van een stille tocht" vroeg ik hem met de deur in huis vallend. Kennelijk lag die vraag op het puntje van mijn tong. De laatste dagen was dat woord weer véél in het nieuws.
Ondertussen keek ik op mijn mobiel of de vijf al in de cijferreeks was te ontdekken. De vijf is een excuus-maatje om een klinkend glas in te schenken. Bijna was het zover.
"Een stille tocht is stil. Ik begrijp het wel, maar ik mis jullie demonstratiegedrag van ooit. Knuffels en bloemen laten vallen van viaducten en langs snelwegen op rouwwagens mikken is een mooi gebaar. Maar wat ik mis is een algehele verontwaardiging over de manier waarop jullie met elkaar samenleven. Ik mis jullie echtheid." Mus begon op toeren te komen als was het een ouderwets draaiende diesel.
"Zal ik een voorbeeld geven qua verontwaardiging?" Mijn blik was er een gevuld met verwachting. "Kijk eens naar cijfers uit 2012. De Nederlandse wapenexport groeide toen naar 22 procent, dat is een bedrag van 408 miljoen euro. Beetje morbide toch?" Mijn blik naar Mus werd een beetje glazig, was het al vijf uur?
"Maar maak je niet druk, alles komt weer op z'n pootjes terecht." Mus gaf me een vette knipoog en keek naar zijn eigen pootjes.
Een Mus met humor. Dat is wat ik nu even nodig had.
"Heb jij nog iets leuks meegemaakt?" mijn kleine gesprekspartner keek me verwachtingsvol aan. "Ja, iemand mailde me dat ik wel leuke foto's maak. Mijn dag kon niet meer stuk. De goedbedoelde veer die ik ontving was er een om te koesteren en in te lijsten."
"Twijfel? Denk maar aan de echtheid en jouw eigen authenticiteit. De vijf is gearriveerd en morgen is het gewoon dinsdag." Mus richtte zich op en begon zich klaar te maken om op te stijgen. "Eet smakelijk."
"Dank je, Mus-Plus. Morgen weer?"
Bijnamen ontstaan als vanzelf. En een paprika geeft wel aan wanneer hij rijp is. Een kwestie van vertrouwen. En alles komt tenslotte op z'n pootjes terecht.
Fijne dag.
maandag 28 juli 2014
Uitzicht, inzicht en de verte
Nederland is plat, met soms in het een heuvel, een pukkel. Nederland is plat maar gezegend met adembenemende vertes.
Voor de verte liggen twee bruggen. Bruggen brengen ons van ergens naar ergens anders. Bruggen helpen ons bij moeten of willen en op onze reis.
De Oversteek. Een pluim voor de naamgever. Ik ben blij met de naam, kan hem maar niet genoeg uitspreken of lezen.
Een veerman is er niet meer. Verdwenen, overbodig en in het niets opgelost. Uit de tijd, uit het leven, uit de verte.
Aan bruggen kleven golven van energie door het werk wat ervoor is verricht. Een idee, een schets, ontwerp, berekeningen, vergaderingen, afspraken en uiteindelijk handelingen gestuurd door bewegingen.
Onder de bruggen is er stroom, tijdloos, verraderlijk en gevaarlijk. Mee en tegen de stroom in varen boten af en aan. Op het achterdek staan geparkeerde auto's te glimmen in het Hollandse zonlicht. Ieder frame van mijn ogen is raak. In gedachten kan ik de boten stilzetten als was het een film.
Nog niets gefotografeerd op deze rustdag, de zevende dag van de week. Maar ik moet, dat is mijn discipline. Mijn blik wil scherp blijven en in conditie als een topsporter. Ik moet me losrukken van de verte. Kijken, proeven, speuren, voelen, ervaren, waarnemen. Gewoon het ene been voor de andere zetten in een prettige cadans.
Een bord met ""Verboden daktoegang" erop. Een huis met de naam "de Zeemeermin". Ik voel me als een strandjutter op de straatstenen, als Indiana Jones in een Tombe, als Fellini aan het werk in Venetië.
Het geluid wat er af en toe uit mij komt doet me denken aan het pak vacuüm verpakte koffie.
Levenskunst en levenslucht.
Bingo. Een op het oog gewone bushalteplek. In dit kader lijkt het op een voorlopig ontwerp van Piet Mondriaan. Vlakken en lijnen. Voelbare puntjes. Naar beneden duwend zwart versus naar boven opstuwend rood.
Verdeling versus delen.
Fijne dag.
zondag 27 juli 2014
Zomer, vier jaargetijden en de balans
 |
| Fotografie Mart van Zwam |
"Vivaldi, the four seasons." Ik zag Mus z'n koppie heen en weer wiegen bewegen draaien en draaien wat je nu hoort is het stukje over de verbeelding van onweer tijdens een zomerdag. Zo direct neemt het wel weer af, wordt het weer rustiger en warmer.
Zomer, zaterdagmiddag tegen het einde van juli. De tijd was snel gegaan, de zomer ook.
Ik zag dat Mus duidelijk onder de indruk was. Die Vivaldi was echt een genie, hij kon met deze muziek de verschillen en overgangen van de jaargetijden héél duidelijk weergeven. Deze muziek, deze verbeelding, de eigenheid van alles en de contrasten van de jaargetijden brengen mij altijd in een staat van dankbaarheid en geluk. En diepe verlangens.
"Goh." zei Mus. In mijn hoofd proefde ik het verschil tussen een h of een d op het einde van het woord. "Goh." klonk het nogmaals met dan in een combinatie met een diepe zucht die daar aan vooraf ging. "Die Vivaldi kon er wat van. Wat een gevoel heeft die man erin gelegd." Ik keek de Mus aan en knikte.
Aan het einde van zo'n kleurrijk muziekstuk kun je maar beter niets zeggen, woorden moeten geen ballast worden.
"Maar waarom zijn er eigenlijk vier jaargetijden, waarom geen vijf, zes of zeven?" kwetterde Mus.
Dat antwoord moest ik hem schuldig blijven, ik heb werkelijk geen idee. "Waarom heb jij twee vleugels en twee pootjes en ik twee handen, twee voeten en één penis?"
"Kwestie van balans?" Mus keek me vragend aan. Mijn hoofd zocht naarstig naar een verklaring. Mijn hart heeft geen verklaring nodig. Mijn hart is een allesweter.
"Ik moet gaan, kijken hoe het thuis is." zei mijn fladderende vriend. Ik riep hem nog na, wilde nog mijn groeten doen aan mevrouw Mus. Maar hij hoorde me niet, de herfstklanken waren al ingezet.
Mijn hart kwam in opstand. Nee nog niet, alsjeblieft nog niet.
Fijne Zondag.
Quote: Franz Kafka "There are only two things. Truth and lies.."
There are only two things. Truth and lies. Truth is indivisible, hence it cannot recognize itself; anyone who wants to recognize it has to be a lie.
Franz Kafka
zaterdag 26 juli 2014
vrijdag 25 juli 2014
Rozen, bewust-modus en een fles wijn
Mijn tuin is in de afgelopen tijd een prachtige inspiratiebron. Er staat al héél lang een rozenstruik in mijn tuin maar die deed het niet zo best, lange kale takken en af en toe een bloeiende roos. Maar nu ik een paar weken geleden rondom de struik het een en ander gesnoeid en zelfs weggehaald heb begon de struik opeens enorm uit te lopen en nieuwe knoppen te krijgen. Nu staat de teller dus op zeven nieuwe mooie rode rozen.
De boodschap van de natuur is helder en duidelijk. Een rozenstruik heft ruimte en licht nodig en een beetje zorg en aandacht.
Volgens mij gaat dat ook op voor mensen, een mooi moment om even bij stil te staan. Stilstaan, uitblazen en even in de bewust-modus zijn.
Terwijl ik gisteren genoot van het licht, de warmte van de zon en de gratis en voor niets bijgeleverde grijze en zwarte schaduwen fietste ik met een prettige aanvoelende cadans richting het centrum. Het is een vreemde gewaarwording dat wanneer je zelf gas minder gas geeft en je je gemak ervan neemt, als het kan tenminste, dat dan de rest van het verkeer zoveel sneller gaat. We gaan snel. Wij mensen hebben haast.
Op zich natuurlijk geen groot nieuws, dat weten we allemaal al. Maar ik vraag me soms al zittende in mijn bewust-modus af waar we met z'n allen naar toe willen? En, niet onbelangrijk, in welke staat van zijn?
Gisteren kwam ik in de stad een oud-cursist tegen waarmee ik al snel in gesprek raakte. Uiteraard ging het over fotografie en beeld. Wat ik met die fotoserie "Op zoek naar de vorm.." wil? Mijn bedoeling?
Tja, een bedoeling. Ik heb geloof ik wel een bedoeling al kan die nog alle kanten op schieten. Maar zeker is wel dat ik mezelf bewust wil laten ervaren, proeven en voelen. Anderen daarin laten delen is mooi meegenomen en als dat hen de ogen opent dan is dat helemaal beeldend in orde.
"En jij?" vroeg ik hem. "Fotografeer je veel?"
Zijn antwoord was er een met een ondertoon van teleurstelling. Geen tijd, te druk en teveel aan zijn hoofd. Hij vond het reuze jammer. Maar ja wat doe je eraan?
Ik vertelde hem van mijn rozenstruik en het resultaat. "Misschien is het voor jou tijd om te snoeien, ruimte en plaats te maken?" Hij keek nadenkend.
"Goeie voornemens zijn soms niet toereikend. Voornemens kun je skippen en overboord zetten. Misschien is het tijd voor actie. Dus trek een overall aan als een soort actieheld-outfit en ga heldhaftige dingen doen." Ik werd aangekeken alsof hij water zag branden.
"Wedden om een fles wijn dat het resultaat gaat opleveren?"
Een briljant idee, dit ga ik vaker doen. Ik heb altijd al een wijnkelder willen hebben...
Alvast een heel fijn weekend met véél ruimte en rust.
donderdag 24 juli 2014
Water, waarde en waardigheid
Het was indrukwekkend en prachtig in beeld gebracht. Stijlvol en passend.
Nederland heeft zich aan de wereld laten zien. Zo doen wij dat hier.
Wij en hun. Oost en west. Twee beelden zullen mij bijblijven, daar zal ik het meest aan terugdenken over pakweg een jaar of wat.
Het eerste beeld is van een rokende en zwaarbewapende man. Klein van stuk, een uniform en dikke buik. Dat ze zich aan de regels moeten houden en wanneer dat niet gebeurt dan is het snel gedaan en kunnen ze gaan. Om zijn woorden kracht bij te zetten neemt hij een trek van zijn shaggie, de opgerolde tabak is al half opgerookt. Hij probeert indringend te kijken. De scene zou, ware het niet dat het dit keer om echte dode landgenoten ging, er een kunnen zijn goedkope actiefilm. Ik verwachte elk moment een Sylvester Stallone verkleed als journalist te zien opduiken.
Het tweede beeld. Een oud vrouwtje, met schort voor, komt aangelopen over de zanderige weg. In haar handen draagt ze iets. Wanneer ze dichterbij komt zijn duidelijk twee schoenen zichtbaar, een linker en een rechter. Een paar herenschoenen.
Terwijl ze ondertussen zegt dat mensen er misschien wel naar op zoek zouden kunnen zijn, plaatst ze de linker en rechterschoen behoedzaam en met aandacht bovenop andere spullen. Ze had de schoenen gevonden. Misschien wel op haar erf of tuin.
Terwijl het beeld me gisteren niet losliet en ik in gedachten klanken van Lara's theme uit Dokter Zhivago hoorde genoot ik ondertussen van de zon. Schilderachtige kleuren en een groeiende paprika in mijn tuin. Het leven is soms zo simpel en soms zo gecompliceerd.
Naast me hoorde ik gefladder. Het lijkt wel of mijn inmiddels grote vriend Mus mij deze dagen meer bezoekt dan op andere dagen. "Gaat het een beetje?" vroeg hij zorgzaam.
"Jawel." gaf ik als antwoord. "De tijd zal ons iets leren en de onderlinge verdeeldheid."
"Natuurlijk." zei mijn gevederde bezoeker. "Heb je nog wat vers water Mart? Het bakje staat droog, het was zo warm vandaag en mijn gezin heeft dorst."
Water, waarde en waardigheid.
Schoonheid zit in alles.
Fijne dag.
woensdag 23 juli 2014
Nationale rouw, een hart en Mus
En allemaal wilden ze veilig aan en terugkomen, maar het liep helaas totaal anders.
Hoe het nou precies heeft kunnen gebeuren is nog niet duidelijk en misschien zullen we dat ook nooit met zekerheid gaan weten. Tot nu toe wijzen allerlei mensen, al dan niet met een politieke bijbedoeling, naar elkaar. Zij waren het. Hij zit erachter. Het was een complot met medewerking van die en die.
Feit is dat er een vliegtuig neerstortte met passagiers en die komen niet meer terug, nooit meer.
En dat is al erg genoeg.
Gisteren had ik nog een boeiend gesprek met een Mus die al héél lang geleden mijn tuin als zijn verblijfplaats heeft uitgekozen. Onder de rand van de dakgoot, in een ruimte tussen de stenen, heeft hij samen met z'n lieve vrouw ieder jaar een nest met jonge musjes.
Met een dampende kop koffie zat ik in mijn tuinstoel te mijmeren en dacht ik na over rouw, verdriet, verdeeldheid, vingerwijzen, separatisme en beschuldigen.
Mus kwam aangevlogen en landde op de leuning van de andere houten tuinstoel. "Kijk Mart. Hoe meer ik jullie leer kennen des te minder begrijp ik." kwam de mus direct ter zake terwijl hij heen en weer hipte op zijn dunne fragiel uitziende pootjes.
"Jullie mensen zijn zo bang voor de dood en toch gaan jullie zo lichtzinnig met jezelf en anderen om. Jullie willen eigenlijk geen oorlog met elkaar maar verkopen elkaar wel het wapentuig om te moorden. Dat is krom en vreemd. Ik begrijp dat gewoon niet."
Maar de mus was nog niet klaar, vloog naar een waterbak die iets verderop aan een vlinderstruik hangt, dronk wat en kwam een tikkeltje opgewonden weer teruggevlogen.
"Kijk..." zei de mus. "Jullie doen echt dingen die voor een mus niet zijn te volgen. Jullie mensen stappen bepakt met van alles en nog wat vrolijk in een vliegtuig. Het vakantiegevoel stroomt. Jullie stijgen op en vliegen héél hoog. In ieder geval hoger dan ik ooit zal kunnen. Maar beneden, héél diep beneden is het een bende, is het hommeles, is het oorlog..."
Ik was stil en wist niets terug te zeggen, trok mijn schouders op en knikte begrijpend. De mus had een punt.
"Ik hoop dat jij nooit in onze tuin een separatist wilt worden" zei ik bijna smekend. "Natuurlijk zou ik dat nooit willen." zei de Mus. "Waarom zou ik? Dat is niet des Mus."
Ik keek hem na terwijl hij op zoek ging naar wat eetbaars.
Niets is toeval en alles hangt met alles samen. Ik denk dat velen van ons er inmiddels wel van overtuigd zijn dat dat zo is. Dat alles met elkaar in een constante verbinding van energie is verweven en voor eeuwig en altijd verbonden is, dat is wel duidelijk.
Gisteren maakt ik deze foto. Grond. Een ontelbare hoeveelheid steentjes in verschillende grootte, vorm en kleur zorgen voor vorm en omlijsting. Een restant van regenwater wat nog niet is opgedroogd, verdampt of in de grond is getrokken.
Uit het niets verschijnt een hart, een verbeelding van het hart.
Fijne dag.
dinsdag 22 juli 2014
Abonneren op:
Posts (Atom)