Zwanen, bomen en eenden

Fotografie Mart van Zwam

Nee, niet schrikken, er is namelijk nog geen ijs op het water te ontdekken!
Dit is een foto van bijna drie jaar geleden toen er al ijs was gevormd.
Soms moet je als fotograaf een beetje geluk hebben om de foto te maken die je wilde. Maar soms blijkt ook pas achteraf, thuis, dat je ontdekt dat je een foto hebt gemaakt die iets extra's heeft.

Twee stelletjes zwanen. Aan de linkerkant van het beeld een nogal uitsloverig type, die indruk probeert te maken. Maar helaas lijkt het erop dat zijn partner er even geen oog voor heeft. Aan de rechterkant een stel dat weg zwemt, samen, naast elkaar. Ze hebben een gelijk ritme en gaan ogenschijnlijk voor hetzelfde doel.

Mensen die mijn stukjes lezen en mij al wat langer kennen dan vandaag, weten zo langzamerhand wel dat ik me soms dingen afvraag. Om een voorbeeld te geven? Wanneer ik een dode eend aan de kant van een vijver zie liggen dan vindt ik dat zielig, maar meer niet. Maar een dode zwaan kan mij diep in mijn hart raken en zelfs uitmondden in geluidloos en voor de buitenwereld onzichtbaar huilen.
Ongeveer datzelfde heb ik met bomen. Een omgezaagde boom zien kan mij pijn doen. Maar struiken die met een bepaald doel uit de grond worden gerukt dat doet me dan weer helemaal niks.
Nou ben ik gelukkig op dat gebied absoluut niet alleen, er zijn veel meer mensen die soort dingen hebben.
Maar waarom raakt ons dat zo anders? Schijnbaar zijn wij behoorlijk selectief in dat soort dingen.
Maar misschien is dat maar goed ook.

Een zwaan. Zwanen leveren ons mooie beelden op. Van gebruik in een reclame voor de KLM (de opstijgende zwaan) tot het beeld om een romantisch gevoel uit te drukken.
Als ik de foto nog een keer bekijk dan hoor ik zachtjes de klanken van Tsjaikovski's "Zwanenmeer" in mijn hart, en zie ik een ballerina die prachtig en intens de schoonheid verbeeld.

Een ballet van eenden en schoonheid, gedanst op spitzen, bestaat geloof ik niet. Jammer.
Misschien voor mij wel een idee om ze binnenkort maar weer eens te gaan voeren en me tegelijkertijd af te vragen waar dat lekkere gevel van "eendjesvoeren" vandaan komt.

Een fijn weekend.



    

Meer, minder en de ontmoeting

Fotografie Mart van Zwam

Minder is meer. Dat is in de fotografie een mooie waarheid. Het beeld kan sterker en interessanter worden naarmate er minder op staat.
Weg met al die overbodige dingen, storende elementen, gedoe en poespas.
Het asfalt, een witte streep en de schaduw van een paal met twee verkeersborden eraan bevestigd.
En meer is er voor dit beeld niet nodig. Nu nog de titel toevoegen: De ontmoeting van streep en schaduw.
De titel geeft een zekere lading en tenslotte opstuwende waarde.

Het leven kan soms ook zo makkelijk zijn. Minder is meer. Geen toeval dat ik deze, door mij bijna vergeten, foto tegenkwam toen ik mijn fotoarchief doorspitte.

Ik ben een mooi en interessant boek aan het lezen, het gaat over "Statusangst". De angst om je status en positie te verliezen. De schrijver, Alain de Botton, omschrijft de angst, waar het vandaan komt, hoe het ontstaat en werkt. Een knappe geest die Alain, hij heeft het als filosoof maar mooi in de smiezen waar het nu uiteindelijk om gaat. We willen graag liefde en zijn tegelijkertijd ongelofelijk bang om het weer te verliezen. De liefde. Onze allergrootste schat.

Gisteren deed ik even mijn dagelijkse boodschappen bij het winkelcentrum in mijn buurtje. Verbaasd keek ik rond en zag dat de koorts weer was toegenomen, de kerstkoorts.
De aanbiedingen en aanprijzingen om vooral dit en dat te kopen nemen, met het oog op de naderende kerst en oud en nieuw, toe. Sausjes voor bij het kerstdiner, champagne en lekkere wijn.
De lidl, mijn beetje "Man bijt hond winkel" heeft zelfs een aparte afdeling ingericht wat ze Delicieux noemen. Mooi en stijlvol.

Thuis gekomen speurde ik even naar dat mooie woord Delicieux en zag op de website van de lidl een link naar de voedselbank.
Mijn mond viel een beetje open door wat ik las. Via een link kan ik een heuse cupcake doneren aan de voedselbank. En nog wel in een leuke geschenkverpakking. Kost me maar € 1,99..!!

Ik weet nog niet zo goed wat ik van dit initiatief vind, ben er nog op aan het kauwen. Maar mocht je liefdevol willen doneren dan volgt hier de link: https://www.lidldelicieux.be/nl/voedselbank

Ondertussen kijk ik genietend van een kopje koffie, zonder cupcake maar met een plakje ontbijtkoek, naar de ontmoeting van streep en schaduw. Minder is duidelijk meer.
Het lijkt zo simpel? Maar is het dat ook wel?

Ik geloof dat ik het verhaal van "het meisje met de zwavelstokjes" nog een keer ga herlezen.

Fijne liefdevolle dag.

Kees, ijver en lieflijk

Fotografie Mart van Zwam

Wij zijn een nijver volk. Diep in ons hart houden we wel van keurig, opruimen en "klaar is Kees".
Terwijl ik dat "Klaar is Kees" opschrijf besef ik dat die uitdrukking ergens vandaan moet komen en dan is internet een prachtig en snel gereedschap. Kees schijnt te maken te hebben met Kaas, het is dus kennelijk een verbastering van Klaar is de kaas.

Zo dan weten we dat ook weer. Mocht je nog een gezelschapsspel spelen tijdens de komende kerstdagen en je krijgt die vraag voorgeschoteld dan weet je het antwoord en heb je mooi een punt gescoord.

We zijn dus eigenlijk, best wel, een nijver volkje, met al onze leuke dingen en eigenaardigheden. Wie komt er toch op het idee om haakjes te maken bij een afvalbak van de DAR (onze gemeente reiniging) om daar dan weer de zakken met plastic afval aan op te hangen? Ik vind dat geniaal bedacht, je moet er maar opkomen en het staat opgeruimd en keurig. Oh ja, natuurlijk ook bedankt namens alle vuilnismannen die niet meer hoeven te bukken. En de Arbodienst is er waarschijnlijk ook zéér content mee.
We zijn niet alleen keurig maar we houden ook van regels, dat schept duidelijkheid in onze wereld. En het leeft gewoon relaxed, je weet waar je aan toe bent?

Fotografie Mart van Zwam

Vandaag was ik eigenlijk op zoek naar het fenomeen "Schilderachtig" en wat dat dan eigenlijk is?
Schilderachtig: bijvoeglijk naamwoord, mooi en lieflijk zoals een schilderij. 
Dat is het woord verklaard in een woordenboek.

Schilderachtig en ontroerend. Je gaat gezellig met z'n tweetjes samen op pad. Lief en mooi zoals in een schilderij.
Keurig en opgeruimd, allebei een tas(je) met je spulletjes erin.
We houden tenslotte van opgeruimd en geregeld.

Ik voel een fotoserie aankomen: de mens en zijn eigenaardigheden. Met nadruk op aardig en lief.
En opgeruimd.

Ik wens je een fijne, schilderachtige, dag.

Een voorwiel, pubers en wakker worden

Fotografie Mart van Zwam

Af en toe kom je ze in de stad tegen, fietsen die één of meerdere onderdelen missen.
Altijd leuk voor een foto. Ze zijn als onderwerp makkelijk te fotograferen. Ze staan stil, als het moet urenlang, en ze poseren graag.
Een dankbaar onderwerp.
Wanneer ik zo door de stad kuier, vraag ik me soms af welke mensen het gereedschap op zak hebben om een fiets gedeeltelijk uit elkaar te slopen. Ik kan me niet herinneren zelf ooit met een aantal steek- of ringsleutels of zelfs schroevendraaiers door de stad te hebben gewandeld.
En je moet er ook wel een aantal bij je hebben want voor je het weet heb je de verkeerde maat op zak. En dan? Dan kun je géén fiets strippen.

Ik hou van de stad. Zelf woon ik aan de rand van Nijmegen, gewoon in een nogal stille en suffige buitenwijk.
Een van de weinige momenten van vertier die wij, ik, hebben is s'ochtends de stroom tieners op de fiets die door de wijk gaan. Fietsend op weg naar school en toekomst. Als ik ze zo zie rijden en met elkaar aan het kleppen zijn, betrap ik mezelf soms op een gevoel van...met de kennis van nu had ik mijn puberteit héél anders geleefd. Herkenbaar?

Pubers. Ik heb een beetje een hekel aan het woord. Het klinkt vanaf het standpunt van de volwassenen niet echt vriendelijk. Het is ook beslist voor de jongelingen géén geuzennaam.
Hoe vaak hoor ik niet ouders met een diepe zucht klagen dat hun kind zo'n lastige puber is? Och wel en wee, het is ook wat. Ik heb zelf, toen mijn kinderen nog onvolwassen waren vaak gedacht: zolang ze maar niet verslaafd raken en/of met justitie in aanraking komen dan valt het nog reuze mee. De rest lijkt dan, achteraf, een peulenschil, een makkie.
Maar ja, ik weet het, je moet een béétje geluk hebben. En als ouders je oren spitsen en de ogen open houden. En altijd alert blijven en waakzaam. Af en toe een schietgebedje doen helpt ook.
Verder is het gewoon genieten van hùn ontwikkeling en soms terugdenken aan je eigen puberale fase zodat je een beetje kunt volgen waar ze het in vredesnaam nu weer over hebben.

Ik hou van de stad en vooral in de nog prille ochtend. Ik hou van de stad en haar ontwaken. Langzaam rekt ze zich uit, ze steunt, rekt zich nog een beetje en kreunt. En langzaam, soms tergend langzaam, komt ze op toeren.
Af en toe krijgt ze het ook op haar mooie heupen, als het even tegenzit. Dan gaat het niet zoals ze het in gedachten had. Maar elke dag weer is ze klaar om te ontvangen èn op haar allermooist.

Fijne dag.

De Oversteek, feest en Nijmeegse liefde

Fotografie Mart van Zwam

En dit is 'm dan. De Oversteek. Dat is de naam van Nijmeeg's nieuwe brug over de Waal.
Eergisteren was de officiële opening met behulp van de burgemeester en een colonne militaire voertuigen met daarin nabestaanden van onze bevrijders uit de tweede wereldoorlog. Het was een gezellig en uitbundig feest in onze oudste stad aan de Waal.

Gisteren ben ik nog een keer geweest, een ideaal uitje voor de Zondag. Heerlijk met z'n allen wandelen over de nog lege rijbanen waar vanaf vandaag de auto's gaan rijden. Wandelen en genieten.

Vanaf weer een héél ander standpunt, namelijk de nieuwe brug, kreeg ik een frisse blik op de stad en haar omgeving. Ik leerde de stad weer héél anders kennen, een mooie en nieuwe ervaring erbij. Zo zag ik Nijmegen nog nooit. Dat was het cadeau van de stad aan mij. Ik hou intens van die "eerste keren", er komt nooit een tweede.

Terwijl ik zo aan het genieten was, in de kou en met mijn hoofd in de wind, hoorde ik op de achtergrond een tractor zijn werk doen. Het geronk van de motor klonk met drift en warme passie in de koude avond. Restanten van het feest werden door hard werkende mensen opgeruimd. De omgeving werd ontdaan van slingers, tenten, podia en extra''s voor de genodigden en notabelen van de stad. Het feest was voorbij.

Ik kom wel eens bij mensen op visite. Wat me dan opvalt is dat sommige, toch gezellige en gastvrije mensen, de kopjes en glazen al gaan verzamelen en naar de keuken brengen als je net het signaal hebt gegeven "dat je het héél gezellig vond, maar nu echt moet gaan". Ze beginnen dan al flink te ruimen voordat je je jas goed en wel aan hebt.
Of het moment dat je bij de voordeur nog één keer wilt zwaaien, maar die deur is dan al dicht. Ken je dat? Zwaaien voor een dichte deur voelt vreemd en staat raar.
Ik hou van rond en het is denk ik pas rond en af wanneer jouw gast echt uit het zicht is verdwenen.

Gisteren moest ik denken aan de woorden van Adriaan van Dis. Ik hou van Parijs, maar de vraag is of Parijs ook van mij houdt?
Als geboren en getogen Arnhemmer, maar al jaren hier wonend, kan ik met trots zeggen. Ja, Nijmegen houdt van me.
En ik van haar.

Fijne dag.

Simpel, kindness en een brug

Vierdaagse Nijmegen
Fotografie Mart van Zwam

"My religion is simple. My religion is kindness"
Met de Dalai Lama zou ik graag een keer een kopje koffie of thee willen drinken. Gewoon even onze hoofden tegen elkaar en met een open hart gedachten delen en uitwisselen.
Misschien kan ie mij een ietsie pietsie van zijn wijsheid geven over het hoe en het wat.
Waarom? Eerlijk gezegd raak ik af en toe van mijn pad af en sta ik verbáásd om me heen te kijken.

Verbaasd, niet radeloos maar eerder sprakeloos en met gepaste stilte.
Vrouwen die als slavinnen tientallen jaren in een huis vastzitten. landen die elkaar bespioneren en afluisteren. Bommen die dagelijks over de hele wereld afgaan. Ego's die elkaar zonder scrupules de loef af willen steken. Mensen die met woorden en commentaar een ander afmaken en de grond in boren omwille van nog hogere kijkcijfers. Een vrouw die 10 jaar dood in haar huis ligt zonder dat iemand haar ooit mist.
We wandelen langzaam naar 2014.

Is er een lichtpuntje? Gelukkig wel en licht is er altijd. Vandaag is het feest in Nijmegen en uiteraard ben ik daar te vinden.  
Onze nieuwste aanwinst "De Oversteek", een extra brug over de waal, wordt feestelijk geopend. Vanaf drie uur is het zover, dan starten de festiviteiten. Tussen 18.00 en 18.30 is de officiële opening, daarna mogen we eroverheen wandelen. En wandelen kunnen we tenslotte in het "Rijk van Nijmegen".
Een brug, het verbinden van punt A naar punt B. Het leven is soms zó simpel.

Mijn wens voor vandaag? "Let's build a bridge of kindness."

Waar ik ook aan moet denken is de tekst gezongen door The O'jays: "People all over the world, join in, start a love train." Een kaartje kopen is niet nodig.

Fijn weekend.

Krijger, leider en een dichter

Fotografie Mart van Zwam

Nu hadden ze het gisteren wèl voorspeld, maar ik heb geen vlok gezien. Sneeuw zou er komen. De eerste, weliswaar natte, sneeuw van dit seizoen.
Soms zitten de weermannen en vrouwen er een tikje naast, maar wat geeft het. Het komt nog wel.

Deze foto maakte ik vorig jaar tijdens een wandeling. Twee afdrukken van verschillende schoenen, een dames en een herenschoen. Naar de maten moet je me niet vragen, ik zou het niet weten. Mooi zijn de verschillen tussen de afdrukken. En de vrouw had een hak(je).

Maar wat mij meer bezighoud is het wel of niet ontmoeten van twee passanten. Het zijn beide afdrukken van een rechterschoen, maar ze staan in tegenovergestelde richting. Er zijn ook geen sporen te zien van stoppen en stilstaan. En de afdrukken staan héél dicht bij elkaar in de minimale hoeveelheid sneeuw dat er lag.
En zo te zien is er tijdens of kort na het passeren ook geen sneeuw gevallen.
Zouden ze elkaar hebben gemist of zat er tijd tussen het passeren? Zouden ze elkaar nèt niet hebben gezien?
Of vonden ze elkaar maar niks en liepen ze strak voor zich uitkijkend gewoon door? Dat kan natuurlijk ook. Maar ja, als ze elkaar al hebben gepasseerd dan was het wel héél close. Dan had hij haar heerlijke parfum wel kunnen ruiken en zij zijn robuuste aftershave.
Ach, mijn romantische inborst gaat met me aan de haal. Ik zal het nooit te weten komen en dat is maar goed ook. Misschien was hij wel een enorme macho en/of zij niet zo lief.
Wat maakt het uit, ik heb de foto. En mijn fantasie en voorstellingsvermogen.

Gisteren heb ik op de valreep van de dag nog even geleerd dat een man uit drie delen bestaat: een krijger, een leider en een dichter. De dichter in me is vandaag al aan bod geweest.
Nu de andere twee nog.

Fijne dag.

Stofzuigen, dokter Corrie en heldinnen van Venus

Fotografie Mart van Zwam

De mens.
Wat zijn we, als je het van een afstandje beschouwt, zoals ik af en toe probeer te doen, toch een grappig en bijzonder fenomeen.
Een paar dagen geleden liep ik door de drukste winkelstraat van onze schilderachtige stad Nijmegen en trof ik dit beeld.
Ja, we houden van de "Boel aan kant" hebben. En "Het kan maar klaar zijn". Deze etaleur-styliste was druk in de weer, met stofzuiger en al , om een mooi beeld te creëren. Warme huiselijkheid bij de V&D.


We moeten, of liever gezegd mogen, nog eventjes en dan gaan we met z'n allen richting 2014. Rondom valt het me op dat de koorts toeneemt. 'De kerstspullen worden gekocht en in de supermarkt komen de kerstbroden je stralend tegemoet. De feestdagen, de feestmaand komt eraan. Het aftellen is begonnen.

Na de hele "zwartepietendiscussie", ik zeg er nu niets meer over, hebben we nu een "Dokter Corrie" discussie. Het gaat om seksuele voorlichting, een item tijdens het weekjournaal op de schooltelevisie. Er melden zich vóór en tégenstanders. Ik heb er een klein stukje van gezien. Die Corrie, ze doet het wel grappig. Een soort karikatuur met een knipoog. Sex is spannend, bijzonder en leuk en als je het doet doe het dan vooral veilig.
Er schijnen al kinderen van hun ouders niet te mogen kijken. Extra ouderavonden om met elkaar in debat te gaan worden al haastig gepland. De kinderen die niet mogen kijken, kunnen van de schoolleiding tijdens de uitzending even iets anders gaan doen. Alvast aan het huiswerk beginnen of zo? Of stiekem met elkaar fluisteren over wat ze allemaal niet zagen?

En ik? Ik ben druk in de weer met foto's en het organiseren van een expositie. Foto's, 32 stuks om precies te zijn, voor het kunstfotografieproject "De rug van een vrouw laat haar zien en draagt veel...". Foto's van vrouwen, stuk voor stuk schitterende heldinnen van Venus.
Voor deze, nederige, fotograaf hebben ze zich ontdaan van persoonlijke wikkels en beschermende kleding. Ze zijn een drempel overgestapt om hun rug te laten fotograferen. Mooi, sterk, bijzonder én kwetsbaar.

Tijdens het werken hoorde ik met rauwe doorleefde soulstem James Brown. "Women" klonk door mijn huis.
She brings life into the world over and over again
No man in the world could ever bear those pains
She never lets you know when she feels bad
And she smiles when she feels sad
And when you
And when you feel blue, she knows her place
Right beside you

Een van de mooiste filmtitels? "En God schiep de vrouw".
En James Brown.
Gelukkig. En nog bedankt.

Vanochtend ga ik stofzuigen, moet ook nodig gebeuren, het kan maar klaar zijn.
En luisteren naar James...

Fijne dag.

Een wapen, wildbeheer en een tipi

Work nr. 007; One shot 2012
Kunstenaars: Nøne Futbol Club
Fotografie Mart van Zwam

De kracht van een beeld. Waar doet je dit aan denken? Precies, een pistool, een wapen.
In ieder geval iets verschrikkelijks.
Toen ik bijna twee maanden geleden door een lachende zoon in het museum werd geroepen om toch vooral te komen kijken, werd ik direct getroffen.
Voor me zag ik een voorwerp in de vorm van een wapen. Ik voelde direct sterke signalen en kreeg een primitief gevoel van op mijn hoede zijn. Maar waarvoor?
Dit is een kunstwerk en tegelijkertijd toch ook gewoon een, deels afgerold en gesneden, stuk tapijt..?!
Een beeld kan zó sterk zijn dat het direct een diepere laag bij een mens treft. Een wapen is een wapen.
Ik gebruik dit voorbeeld om maar eens aan te geven hoe sterk een beeld, in mij en in ons allemaal, verankerd zit.
Kunst maakt je bewust van kracht en energie.


Eergisteren raakte ik tijdens een fietstocht door het bos in gesprek met een man. Hij was in het groen gestoken en hield, veilig, in zijn handen een jachtgeweer vast.
Tjee, wat een beeld. Dit was een echte jager!
Tijdens ons gezellige en voor mij uiterst leerzaam gesprekje corrigeerde hij me vriendelijk. Nee meneer, wij zijn al lang geen jagers meer maar wildbeheerders. Dat klonk inderdaad een stuk minder erg en bloederig in mijn gevoelige oren. Op de achtergrond hoorde ik, voor het contrast, hondengeblaf. Schreeuwende en roepende mensen diverse knallen uit verschillende "Wildbeheerders-geweren". Ik schrijf dit woord maar, want tenslotte zijn het geen jagers meer.
Ze waren aan het jagen, pardon ik moet er nog aan wennen, aan het beheren. Konijnen en ander klein wild. Dit deden ze als groep vier maal per jaar om overlast voor de omwonenden tegen te gaan. Ja, onze wereld raakt langzaam maar zeker verder gecultiveerd.
Wat me warm trof was de man z'n verhalen over reeën en herten en de schoonheid ervan. "Och meneer, mijn vrouw vindt dat ook zo geweldig." Ik zag ze al voor me. Samen, voor dag en dauw in bos of veld. Dikke, warme kleding aan. Een thermosfles met thee of koffie en een paar lekkere boterhammen. Gedeelde passie en liefde voor schoonheid. Het Bambi gevoel.

Gisteren hoorde ik op de t.v. een oude indiaan in een interview uitleggen: Drie stokken hebben we nodig voor onze tipi. Samen symboliseren ze verleden, heden en toekomst. De onderkant, de bodem, is het fysieke. De bovenkant het spirituele. Wat een beeld, duidelijk en mooi.
In de wereld heb je jagers en wildbeheerders.

Fijne dag.

Emphatisch vermogen, de gelaagdheid en Kate Busch

Fotografie Mart van Zwam

"Het lezen van literatuur bevordert het empathisch vermogen."
Met andere woorden; door het lezen van literatuur (romans en poëzie) kunnen mensen leren zich beter in leven in anderen. Dat is de conclusie na een onderzoek door Amerikaanse wetenschappers.
Ze denken dat dit komt doordat literatuur gelaagde karakters beschrijft, je moet je ten volle inleven om een karakter behoorlijk te doorgronden. Dus moeite doen.
Ik ga maar eens snel een lijstje maken van wat ik nog niet heb gelezen, een mooie bezigheid voor de komende winter.

Gisteren, water en mist. Mist en water zijn een indrukwekkende en inspirerende combinatie voor iemand die zich met beelden bezighoud.
Ah, de MIST. Ik neem het beeld in me op en ogenblikkelijk hoor ik de éérste tonen van Kate Busch in mijn hoofd. Ik kan het niet stoppen, wil het niet stoppen.

Kate en haar bijzonder stemmetje die jaren geleden mijn puberlijf deed sidderen. Wat ze zong, waar het liedje in hemelsnaam over ging, wist ik, toen ik het voor het eerst hoorde, niet. Daar kwam ik pas véél later achter.
Maar de beelden die ik op televisie zag bij Toppop maakten een indruk die nooit meer vervaagde. Een mistig landschap. Een in het rood zingende en dansende jonge vrouw met lange haren. Rode lippen en een bloem in haar haar. Véél meer kon ik als puber niet verdragen. Het bekijken van Kate kon mij bijna net zo gek maken als was ik Heathcliff himself. Maar gelukkig voor mij riep de stem van Ad Visser me weer tot de aardse orde nadat de laatste klanken en beelden waren gestopt.  

Pas een aantal jaren later las ik het boek waar haar popsong over ging; liefde, karakters en de verschrikkelijke gevolgen. Ik was direct verkocht.

Mocht je ook een lijstje gaan maken voor de komende koude wintermaanden?
Schrijf dan Wuthering Heights van Emily Brontë erbij. Zelf moet ik het maar weer eens herlezen.

Fijne zondag.

De waarheid, Batman en Sinterklaas

Gisteren hoorde ik Theodor Holman in een televisieprogramma zeggen: "De waarheid is pas waarheid wanneer twee mensen dat afspreken." Kijk, daar kan ik wel weer iets mee.
Wanneer wij samen afspreken dat het voorwerp wat in de kamer staat een tafel is, dan is dat een tafel. Maar mochten we samen tot de conclusie komen dat we de tafel voortaan een stoel gaan noemen, dan is het een stoel. Gaan we toch lekker voortaan op de tafel zitten?
Wel even de gordijnen dichtdoen, want wat als de buren, die gluren, het eens gaan zien? Misschien gaat het als een lopend vuurtje door de wijk dat die mensen daar en daar best raar doen.
Ik hou van de wereld en van het zoeken naar de waarheid.

Een 5 jarig jongetje dat leukemie heeft kreeg gisteren in Amerika de verrassing van zijn leven. Hij mocht een dag lang als Batkid de misdaad bestrijden in San Francisco.
De stichting Make-a-Wish liet zijn wens in vervulling gaan. De jongen reed onder politiebegeleiding in een èchte Batmobile. Hij mocht een bankoverval stoppen, een vrouw redden, een ontvoering verijdelen. En hij kreeg als dank, uit handen van de burgemeester, de sleutel van de stad. Zelfs het Witte Huis deed met een tweet mee: "Go and get them". En zelfs president Obama deed een gebaar in het zakje. In een videoboodschap sprak hij de jongen toe: "Way to go, Miles! Way to save Gotham"
Die uitzonderlijke dag was alleen maar mogelijk met behulp van 7000 vrijwilligers. Kijk dat is nu eens samengebundelde energie.!
Ik hou van de wereld en van het beleven van fantasie.

Vandaag is de dag van de intocht, hij komt. Sinterklaas is straks weer in het land. Verwachtingsvolle kinderogen, snel kloppende hartjes en véél pepernoten.
Vanavond zet ik voor alle zekerheid mijn schoen, maat 43. Morgenvroeg stap ik uit bed en ren ik de trap af met een hart wat een aantal slagen sneller gaat.
Ik hou van de wereld en een schoen waar iets in zit.

Fijn weekend.

Getallen, Francis Bacon en giro 555

Fotografie Mart van Zwam

Ik heb wel iets met getallen. Met getallen weet je direct waar je aan toe bent en ze geven je een beeld, geven er ook kleur aan. Gisteren was er nog in het nieuws dat het kunstwerk "The three studies of Lucian Freud" van Francis Bacon het schamele bedrag van 106 miljoen euro had opgebracht.
Wauw, wat een getal en een bedrag!


Wie heeft er trouwens zo iets "even" op z'n bankrekening staan?
Ik hoop dat het een kunstliefhebber is, maar het zou goed kunnen dat het gewoon een investeerder is die naar z'n vrinden en zakenrelaties wil pochen. Kijk eens jongens wat ik vandaag heb geshopt?
Ik vraag me af van Francis Bacon er van zou vinden, maar helaas is de schepper van het werk al een aantal jaren geleden overleden. Francis Bacon, een kunstenaar die voor zichzelf "tot op het bot ging" en een poging waagde de menselijkheid te doorgronden.

Terug naar de getallen. Men heeft één van de oudste fossielen ter wereld gevonden, zo'n 3,5 miljard jaar oud. Toen ik het las duizelde het me even. Ik zou zo graag willen reizen in de tijd.
Nog zo'n mooi getal? Er is door Facebook een bod gedaan van 3 miljard dollar op het bedrijf Chatapp. Het bod werd afgeslagen, waarschijnlijk is het bedrijf 4 miljard waard. De wereld van het grote geld.
Nog een getal? Gisteren werd er al snel een bedrag van 3,5 miljoen euro genoteerd op giro 555 voor de mensen op de Filipijnen. Dat bedrag zal nog wel meer gaan worden want aanstaande maandag is er gelukkig een landelijke t.v.actie.

Op de foto staat ook een getal. Piepklein en nauwelijks zichtbaar. 0,20 euro moet er in die geweldige automaat. Het leuke ding hangt bij mij een paar straten verderop aan de achterkant van een restaurant. Of er véél omzet uit te behalen valt weet ik niet, maakt ook niet uit. Ik kreeg toen ik ervoor stond een héérlijke reis terug naar mijn kinderjaren.
Na de reis, gevuld met nostalgie, belande ik in de supermarkt. Wauw, blikjes tonijn in de aanbieding voor maar 1 euro! Ik kon mijn geluk niet op en kon me ook maar met moeite bedwingen om niet een hele kar vol te laden. Ik kocht er alvast 5.

In mijn gedachten was ik, met mijn tonijn in de kar, bij de mensen op de Filipijnen. Ze zijn daar aan het zoeken naar vermisten en aan het overleven.
Giro 555

Fijne dag.    

Toeval, karma en een cadeau

Fotografie Mart van Zwam

Op gezette tijden, als het uitkomt, zomaar, niet gepland speel ik een spiritueel spel met de kosmos. Ik noem het maar een spel, dat maakt het niet zo zwaar en lekker licht. En laat ik het gemakshalve en om discussies over religie enzovoorts te voorkomen maar de kosmos noemen.
Ik ben niet zo van de religie en het geloven daarin. Religie kan in veel moois uitmonden maar sommige hebben ook kwalijke en zéér gewelddadige kanten. Volgens mij weten we dat met z'n allen ondertussen wel. Nee, dan maar gewoon lekker "De kosmos".

De kosmos. Met de kosmos heb ik gevoelsmatig vaak het idee dat ik, vergelijkbaar, een telefoongesprek heb met iemand terwijl ik niet weet wie ik nu aan de andere kant van de lijn heb.
Met wie spreek ik? Helaas geen antwoord. Op sommige momenten komt er ook een soort gebrabbel van de andere kant waar ik geen touw aan vast kan knopen.
Maar een voicemail krijg ik nooit, de kosmos is altijd thuis èn beschikbaar.  

Gisteren schreef ik nog een stukje over "verbaasd-slenteren" en zonder doel door de stad gaan. Vandaag merk ik dat ik iets moet neer zetten over signalen.
Het spel. Even gewoon om het beeld te schetsen. Staande voor de boekenkast, ogen dicht en met mijn vingers over de boeken gaan die in de kast staan. Op het gevoel stoppen en het boek pakken wat zich onder mijn vinger bevindt. Dan het boek meenemen naar de bank of tafel en met mijn ogen dicht willekeurig het boek open laten vallen. En dan ben ik benieuwd, welke pagina en met welke tekst? Dat is voor mij de openbaring. En er gebeurt altijd wel iets.
Toeval bestaat gewoon niet.

Het boek wat me gisteren toeviel was dat van Deepak Chopra, de zeven spirituele wetten van succes. De tekst gaat over hart, karma en dharma.
Misschien denken sommige lezers, waarschijnlijk de meest sceptische, wel van; ja maar Mart. Jij wist waar dat boek in de kast stond? Ja, misschien wel. Maar het is dan ook een spel en het plezier eraan beleven en ondertussen een grote en brede glimlach krijgen, geeft een héérlijk gevoel.

Een deel van de tekst van Chopra uit het boek: "Het hart kent het juiste antwoord. Het hart is intuïtief, holistisch, contextueel, relationeel. Het is niet gericht op winnen of verliezen. Het zoekt contact met de kosmische computer (het veld van pure potentialiteit , pure kennis en oneindig organisatievermogen) en houdt met alles rekening."

Dus vandaag is het voor mij een dag met als rode draad hart, karma en dharma. Daar valt nog wel iets in en aan te doen. Begrijp me goed, de dingen van de dag, de moet- en wil-dingen gaan ondertussen ook gewoon door. En natuurlijk stop ik als het verkeerslicht op rood staat, lijkt me wel zo handig en verstandig.
Karma is tenslotte karma.

En een streep licht, zie foto, wat opeens ontstaat wanneer er een deur opengaat...dat is een cadeau.
Dank je wel en we bellen snel.

Fijne (speel) dag.

Openstaande ramen, vis eten en verbaasd slenteren

Nijmegen: Fotografie Mart van Zwam 

Ja, ik hou van het landleven, de natuur, stilte en de rust. In de natuur kun je zo héérlijk wandelen, de vogels horen, proeven en genieten.
Maar ik hou zeker net zo veel, zo niet méér van de stad. In de stad wandel ik niet, maar ik slenter.
Slenteren: drentelen, flaneren, kuieren, boemelen, rondhangen, sjokken, banjeren.
Slenteren is voor mij ook: nergens naar toe gaan, niet op tijd moeten zijn, geen doel hebben. Verbaasd slenteren is bijna een kunstvorm.
Levenskunst.

En je komt nog eens ergens...
De foto: Nijmegen, St.Stevenskerkhof.
Vormen en lijnen, openstaande ramen. En mijn fantasie gaat dan met me aan de haal op het moment van stilstand. Wie wonen er, hoe zien die levens eruit, wat is hun verhaal?

Nijmegen: Fotografie Mart van Zwam 

De achterkant van de markt. Blauw, blauw, blauw en nog eens blauw. En een scooter.
De bestuurder van een scooter staat te genieten van een visje op een stuk papier. Een beetje verscholen aan de zijkant van de viskraam, Voor hem geen staan aan een sta-tafel, maar apart, weg van anderen.



Of misschien wil hij, vanwege zijn scooter, "een oogje in het zeil" houden?
Een visje eten met je helm nog op, grappig.
Zwarte jas, gebreide witte das, dat ben ik, al slenterend.
Nergens naartoe, wel benieuwd en verbaasd.

Fijne dag.

Een mug, inzichten en antwoorden

Ik hou van kinderen en de vragen die ze kunnen stellen. Waarom dit en waarom dat en hoezo? Het is soms héérlijk ontroerend. Maar zet je wel aan het denken.
Onbevangen en met open hart kunnen die kleintjes vragen op je afvuren en ons, grote mensen met al onze kennis en wetenschap, vertwijfeld achterlaten met ontbrekende antwoorden.
Bij de Guardian, de Engelse krant, hebben ze een leuk item bedacht. Iedere week mag een kind een vraag stellen en proberen volwassenen daar een passend antwoord op te geven.
Eddie (7): Is een mug doden moord?
Wat een vraag...

Ogenblikkelijk gaan mijn hersenen met zo'n vraag aan de slag, mijn gevoel doet op haar beurt stevig mee.
Ik zal eerlijk zijn. Ik kan een mug gewoon een mep verkopen wanneer hij of zij, mij of een van mijn dierbaren, lastig valt. Zonder scrupules pak ik een krant of mepper en maak ik daar gewoon een platte bloedvlek van. Ik maak me dan wel, als het kwaad is geschiet, direct zorgen of er wel geen blijvende en zichtbare schade is overgebleven op muur of kast. Maar ik maak me geen zorgen om de mug.
Nee, muggen, daar heb ik het niet op. Gelukkig behoor ik tot een groep mensen die ze niet graag opzoeken om te steken. Ik heb, denk ik, geen lekker bloed voor ze.
Maar is wat ik heb gedaan nou moord? Tjee, wat een moeilijke vraag. Daar wil ik toch éven over nadenken.
Het schijnt, maar dat was onderdeel van het antwoord dat een estheticus gaf, dat vliegen en muggen geen bewustzijn hebben. ze kunnen geen pijn voelen of het naar hun zin hebben.
Okee, dat begrijp ik dan ook wel. Maar hebben ze dan ook geen ziel? Er zit toch ook léven in die rakkers?

Gisteren probeerde ik nog een mooi stukje te schrijven en gebruikte deze schrijver nog een beeld van Alberto Giacometti. Vanochtend las ik weer nieuws over zijn werk en een van zijn beelden.
Op een veilig bracht een beeld van zijn hand 50 miljoen dollar op (37 miljoen euro). Het kan verkeren. Tijdens een van z'n eerste exposities kwamen er welgeteld 300 bezoekers. Kennelijk was de wereld er toen nog niet klaar voor om zijn kunst te omarmen en te begrijpen. Het had tijd nodig.
Giacometti zat ooit hardwerkend in een armoedige atelier aan de rand van Parijs, waar anders dan daar. Hij werkte stug door met een bijzondere taak en ging de diepte in, op zoek naar inzichten en antwoorden.

"Dat alles, bijster veel is het niet -
schilderen, beeldhouwen, tekenen, schrijven -
literatuur, bedoel ik.
Dat alles heeft gewoon zijn plaats,
en meer is het niet!
Het blijven proberen, dat is alles; daar gaat het om.
(En dan die laatste uitroep:)
Wat een wonder! -----
Alberto Giacometti

Fijne, mug-loze, dag

Lopende man, mijn tocht en de man-pas

Alberto Giacometti. L'Homme Qui Marche.
Fotografie Mart van Zwam

Alberto Giacometti. L'Homme Qui Marche.
Oftewel: Lopende man.

Rutger Kopland schreef de prachtige woorden:
Er is een verlangen waarvan je niets weet
Waarnaar - naar iets dat voor je uitvlucht
Er is een plek waarnaar je verlangt maar je kent
Die niet - je moet leven met het onmogelijke
Dit soort dingen denk ik als ik die dunne man
Van Giacometti weer zie in zijn museum
Zo onmogelijk dun - hij is al bijna verdwenen
In zichzelf in de plek waar hij staat
Hij staat daar maar hij loopt en hij loopt maar met
Lichte haastigheid - hij wil gaan, voorbijgaan
Naar ergens en hij blijft dat maar willen
Je begrijpt het niet
In de ramen een parklandschap - winterlicht
Stille beuken, grijs gras. en niemand

Dit prachtige beeld kun je zien in het Kröller Müller museum, Nationale park De Hoge Veluwe. Ook al zo'n plek waar ik me persoonlijk héérlijk thuis kan voelen, laven en voeden. En koffie en appeltaart zijn er verrukkelijk.
Wat een beeld; Lopende man, een man in beweging.


Een week geleden borrelde bij mij de volgende tekst naar boven:
"Het leven is een avontuurlijke tocht. Voordat het begon, het zaad van mijn vader met liefde in mijn moeder reisde en haar eitje werd bevrucht, ben ik vergeten, mijn reisgids mee te nemen. Nu loop ik op mijn pad, niets wetend en is er nog steeds geen duidelijkheid waar naar toe."
Persoonlijk wil ik natuurlijk niets missen van al dat schoons en moois onderweg. En waar zijn toch al die plekken te vinden met adembenemende vergezichten?
Oftewel, weet ik nóg niet zoveel. Maar dat maakt de reis zo verdomd interessant en vruchtbaar.
Allerlei mooie ontmoetingen, grappige situaties, miskleunen, stommiteiten, grote- of kleine foutjes en af en toe heldhaftige overwinningen. Gelukkig is er in al dat "niet weten" nog de kunst die me als een dierbare vriend, steun en toeverlaat kan gidsen.

Tegen de lezeressen van deze blog zou ik van harte willen zeggen: Lieve vrouwen, wij mannen zijn soms een beetje zo. We stappen met onze eigen man-pas door het leven. Een beetje voorover gebogen, schietend in het moment om van de grond los te komen en een volgende stap te maken.
Soms een beetje slungelachtig en klungelig, maar dan weer sterk en op emo-momenten breekbaar.

Fijne dag

De beste, waarde en voelen

Fotografie Mart van Zwam

Mart, wat is de beste foto die je ooit hebt gemaakt? Die vraag heb ik in het verleden wel vaker gehad. Mensen maken graag rijtjes van beter, duurder, sneller enz.
Maar steevast is dan mijn antwoord: De foto die ik nog niet heb gemaakt!
Ja toch? Wanneer ik nu al de beste foto zou hebben gemaakt, nooit meer beter, indrukwekkender, bijzonderder zou kunnen, dan kan ik er wel mee stoppen. Einde van het werk en de camera aan de wilgen.

Nee, altijd beter en indrukwekkender willen en de honger drijven me voort en voort op het pad der beelden. En er is nog zoveel bijzonders om vast te leggen. En, ik zeg er trouwens ook meestal bij dat mijn werk nog niet in het Rijksmuseum hangt.
Ja, ik zou graag willen dat er één of meerdere foto's of andere kunstuitingen van mij zouden komen te hangen, eerlijk waar. En met liefde zou ik dan, bescheiden als ik ben, alle lof in ontvangst willen nemen.
Laat me dromen. En bescheidenheid siert de mens, zeggen ze. Maar op mijn beurt zeg ik dan, onbescheidenheid geeft hem ook kleur.
Stijl is ook zoiets grappigs. Maar welke stijl heb je dan? Ik heb géén idee, het is ook niet belangrijk.
Ik zoek in waarde en niet in een stijl.

De Veluwe, November 2011. Een boom, een paard, lucht, sneeuw en voorgrond.
Her en der verspreide stenen. Links in het beeld een groepje stenen. Twee witte strepen in de lucht die richting paard wijzen. Het paard heeft haar hoofd gebogen en plukt wat aan het schamele gras.
Dingen die er niet toe doen, geen aanvullende waarde hebben, staan ook niet in beeld. Het is leeg en koud, maar tegelijkertijd is er een natuurlijke warmte. Niet qua aardse temperatuur, maar qua energie.
Stilte, even niets zeggen, denken of vinden. Luisteren naar wat je niet hoort.
Voelen.

Fijne dag.

   

De tijd, vergaderen en Lustdag

Photography Mart van Zwam

"Nee, daar kan ik niks aan doen. Ik kan het niet veranderen, ik ben alleen maar registratie van. Iemand moet het registreren en dat ben ik, een andere taak heb ik niet, punt uit!"
"Mogen we dan door naar het volgende agendapunt van deze vergadering?"
Agenda heeft daar een punt. We moeten door want anders is hier ook al véél te véél tijd aan verloren gegaan.


Het is misschien goed om even de situatie te schetsen en je duidelijk te maken wat er aan de hand is? Er is op dit moment een vergadering aan de gang en een pittige ook. Op locatie, ergens in Nederland.
Het betreft een vergadering waarin de hoofdpersoon aan het overleggen is. Dat overleg vind af en toe plaats, wanneer het nodig, urgent en noodzakelijk is.
Om je een beeld te geven? Aan een grote robuuste vergadertafel zitten de volgende onderdelen: de tijd, agenda, kinderen, familie, vrienden, hobby, sociale contacten, huishouden, verplichtingen, voldoening, werk en ikzelf. Misschein ben ik er in mijn haast wel een paar vergeten. Mea Culpa.
"Burnout" en "Signalen" zijn beiden afwezig maar hebben gezegd dat ze er binnen korte tijd zouden kunnen zijn indien nodig en de nood hoog.
Ja. Wij, de verschillende onderdelen en ikzelf, vergaderen af en toe wanneer het nodig is. Het agendapunt waarmee ik deze tekst begon betrof de klacht: "Ik heb geen tijd." In ieder geval niet voldoende en ik weet ook zo gauw niet waar ik het vandaan moet halen? Misschien komt zo'n situatie je bekend voor?
Nu is het probleem, voordat ik jullie te woord stond, dat geen van de onderdelen wil inleveren. Allemaal willen ze hun afgesproken deel of stukje. En ook nog mét kwaliteit.
Hoe het verder moet weet ik nog niet, vergaderen is niet mijn sterkste punt. Maar hopelijk komen we snel tot een akkoord. Wanneer er vandaag witte rook uit de schoorsteen komt, dan weet je dat het zover is en er een akkoord is bereikt.

Ik moet weer snel terug en heb helaas geen zeeën van tijd om jullie lang te woord te staan. Gisteren ging me wel een lichtje op en had ik opeens een schitterend idee. Mijn volgende voorstel in de vergadering is om er per week een dag aan te plakken. In plaats van zeven dagen, gewoon een achtste dag. Ik weet niet of het plan het haalt in de vergadering, maar ik kan het proberen toch?
Een naam en de invulling van de dag, heb ik ook al bedacht. Het kwam plotseling in me op en gaf me direct dat heerlijke "Eureka" gevoel.

De naam van de dag: "Lustdag."
Invulling? Die dag is voor mij. Ik mag doen en laten wat ik wil. Als ik zin heb om te lanterfanten, rondhangen, slenteren, neuspeuteren, chocolade eten, met chips en wijn op de bank hangen of wat dan ook, dan mag dat. En het leuke is dat ik wel een aardig lijstje kan produceren.
Lustdag, komt vóór de Zondag, het is een dag voor mij.

In mijn haast was ik er eentje vergeten. De liefde. Op "Lustdag" kun je natuurlijk ook héérlijk knuffelen en de liefde bedrijven. De hele dag. Tijd zat.
Ik ga snel terug naar de vergadering en spreek je snel weer.

Fijne dag.



.

Zondag, haat en liefde

Zondag. Dat héérlijke zondagse gevoel.
Rustig aan. Wakker worden, blijven liggen of niet.. Nog even dan, of misschien nog iets langer?
Koffie of thee? Wil je een eitje? Zacht of hard?

Och het één kan gewoon niet zonder het ander, zo simpel lijkt het uiteindelijk in onze wereld.
De zondag, dat lekkere zondagse gevoel is uiteindelijk gevormd door de dagen die we daarvoor hebben beleefd.
Zonder de collega's Maandag, Dinsdag en de rest van de groep, is er gewoon geen Zondag.
Oftewel, het bestaansrecht van het één is een gevolg van het ander.

Er zijn nu eenmaal dingen in de wereld die je niet kunt uitbannen of verwijderen. Zo blijf je altijd boeven houden, kleine visjes en grote schurken. Bij de banken weten ze daar ook alles van. De laatste dagen ging het in het nieuws natuurlijk vooral over de bank met de grote R, met dat prachtige logo van de mens en de wereld.
Fraude en gesjoemel. Gegniffel, afspraken en handjeklap tijdens overleg en chat. En uiteindelijk een gigantische boete met gevolgen.
De duivel, het donker, het kwaad of hoe je het maar wilt noemen, loert en loert. Zal ik eraan toegeven of niet? Ik heb al een grote auto en een prachtig huis, maar ik wil nog groter, duurder?
Ach wat een dilemma's. Ik hoop van harte dat de ego's van de verantwoordelijke fraudeurs hun zin hebben en voldoende zijn gevoed. De bezitters ervan nog rustig kunnen slapen en ook weer wakker kunnen worden, met uitzicht op een snel maatpak als ware het een schitterend landschap.
Ik geloof dat ik zelf, in ieder geval voorlopig, mijn euro's in een oude sok ga stoppen. Veilig in de kast.

Zonder de dagen ervoor, geen Zondag.
Zonder oorlog, geen vrede.
Zonder haat is er geen liefde.
Maar de liefde, de liefde knipoogt...

Fijne Zondag.