vrijdag 8 november 2013

Een mug, inzichten en antwoorden

Ik hou van kinderen en de vragen die ze kunnen stellen. Waarom dit en waarom dat en hoezo? Het is soms héérlijk ontroerend. Maar zet je wel aan het denken.
Onbevangen en met open hart kunnen die kleintjes vragen op je afvuren en ons, grote mensen met al onze kennis en wetenschap, vertwijfeld achterlaten met ontbrekende antwoorden.
Bij de Guardian, de Engelse krant, hebben ze een leuk item bedacht. Iedere week mag een kind een vraag stellen en proberen volwassenen daar een passend antwoord op te geven.
Eddie (7): Is een mug doden moord?
Wat een vraag...

Ogenblikkelijk gaan mijn hersenen met zo'n vraag aan de slag, mijn gevoel doet op haar beurt stevig mee.
Ik zal eerlijk zijn. Ik kan een mug gewoon een mep verkopen wanneer hij of zij, mij of een van mijn dierbaren, lastig valt. Zonder scrupules pak ik een krant of mepper en maak ik daar gewoon een platte bloedvlek van. Ik maak me dan wel, als het kwaad is geschiet, direct zorgen of er wel geen blijvende en zichtbare schade is overgebleven op muur of kast. Maar ik maak me geen zorgen om de mug.
Nee, muggen, daar heb ik het niet op. Gelukkig behoor ik tot een groep mensen die ze niet graag opzoeken om te steken. Ik heb, denk ik, geen lekker bloed voor ze.
Maar is wat ik heb gedaan nou moord? Tjee, wat een moeilijke vraag. Daar wil ik toch éven over nadenken.
Het schijnt, maar dat was onderdeel van het antwoord dat een estheticus gaf, dat vliegen en muggen geen bewustzijn hebben. ze kunnen geen pijn voelen of het naar hun zin hebben.
Okee, dat begrijp ik dan ook wel. Maar hebben ze dan ook geen ziel? Er zit toch ook léven in die rakkers?

Gisteren probeerde ik nog een mooi stukje te schrijven en gebruikte deze schrijver nog een beeld van Alberto Giacometti. Vanochtend las ik weer nieuws over zijn werk en een van zijn beelden.
Op een veilig bracht een beeld van zijn hand 50 miljoen dollar op (37 miljoen euro). Het kan verkeren. Tijdens een van z'n eerste exposities kwamen er welgeteld 300 bezoekers. Kennelijk was de wereld er toen nog niet klaar voor om zijn kunst te omarmen en te begrijpen. Het had tijd nodig.
Giacometti zat ooit hardwerkend in een armoedige atelier aan de rand van Parijs, waar anders dan daar. Hij werkte stug door met een bijzondere taak en ging de diepte in, op zoek naar inzichten en antwoorden.

"Dat alles, bijster veel is het niet -
schilderen, beeldhouwen, tekenen, schrijven -
literatuur, bedoel ik.
Dat alles heeft gewoon zijn plaats,
en meer is het niet!
Het blijven proberen, dat is alles; daar gaat het om.
(En dan die laatste uitroep:)
Wat een wonder! -----
Alberto Giacometti


Fijne, mug-loze, dag

Geen opmerkingen:

Een reactie posten