Een voorwiel, pubers en wakker worden

Fotografie Mart van Zwam

Af en toe kom je ze in de stad tegen, fietsen die één of meerdere onderdelen missen.
Altijd leuk voor een foto. Ze zijn als onderwerp makkelijk te fotograferen. Ze staan stil, als het moet urenlang, en ze poseren graag.
Een dankbaar onderwerp.
Wanneer ik zo door de stad kuier, vraag ik me soms af welke mensen het gereedschap op zak hebben om een fiets gedeeltelijk uit elkaar te slopen. Ik kan me niet herinneren zelf ooit met een aantal steek- of ringsleutels of zelfs schroevendraaiers door de stad te hebben gewandeld.
En je moet er ook wel een aantal bij je hebben want voor je het weet heb je de verkeerde maat op zak. En dan? Dan kun je géén fiets strippen.

Ik hou van de stad. Zelf woon ik aan de rand van Nijmegen, gewoon in een nogal stille en suffige buitenwijk.
Een van de weinige momenten van vertier die wij, ik, hebben is s'ochtends de stroom tieners op de fiets die door de wijk gaan. Fietsend op weg naar school en toekomst. Als ik ze zo zie rijden en met elkaar aan het kleppen zijn, betrap ik mezelf soms op een gevoel van...met de kennis van nu had ik mijn puberteit héél anders geleefd. Herkenbaar?

Pubers. Ik heb een beetje een hekel aan het woord. Het klinkt vanaf het standpunt van de volwassenen niet echt vriendelijk. Het is ook beslist voor de jongelingen géén geuzennaam.
Hoe vaak hoor ik niet ouders met een diepe zucht klagen dat hun kind zo'n lastige puber is? Och wel en wee, het is ook wat. Ik heb zelf, toen mijn kinderen nog onvolwassen waren vaak gedacht: zolang ze maar niet verslaafd raken en/of met justitie in aanraking komen dan valt het nog reuze mee. De rest lijkt dan, achteraf, een peulenschil, een makkie.
Maar ja, ik weet het, je moet een béétje geluk hebben. En als ouders je oren spitsen en de ogen open houden. En altijd alert blijven en waakzaam. Af en toe een schietgebedje doen helpt ook.
Verder is het gewoon genieten van hùn ontwikkeling en soms terugdenken aan je eigen puberale fase zodat je een beetje kunt volgen waar ze het in vredesnaam nu weer over hebben.

Ik hou van de stad en vooral in de nog prille ochtend. Ik hou van de stad en haar ontwaken. Langzaam rekt ze zich uit, ze steunt, rekt zich nog een beetje en kreunt. En langzaam, soms tergend langzaam, komt ze op toeren.
Af en toe krijgt ze het ook op haar mooie heupen, als het even tegenzit. Dan gaat het niet zoals ze het in gedachten had. Maar elke dag weer is ze klaar om te ontvangen èn op haar allermooist.

Fijne dag.