Op zoek naar dé vorm...Nr: 579

Influenza, Joe en migranten

De mooiste omschrijving was die van de Volkskrant. "De stem die als een kolengraver langs een steengroeve schraapt..." Joe Cocker overleed eergisteren.
Joe was rauw, ongepolijst, intens en doorleefd. Joe was bier en zeker geen fruitige rode wijn. Joe moest je met de volumeknop op voluit beluisteren. Een andere optie leek er voor zijn muziek niet te zijn. Met Joe kon je zonder gêne mee galmen en luchtgitaar spelen. Bij Joe's muziek kon je alle remmingen laten varen. Joe was een sleepboot en zeker geen plezierjacht.

Het was geen droom vannacht. Het leek alsof iemand me bij mijn lijf pakkend heen en weer schudde. Langzaamaan realiseerde ik me dat ik lag te rillen in mijn bed. Half drie en ik wist het direct. Een diagnose kon ik zelf al stellen, een of andere onverlaat heeft me aangestoken.
Mijn keel voelt als schuurpapier en de hoest laat van zich horen. Rauw en met kracht. Mijn huid is gevoelig en ik blijf rillen.
Twee paracetamolletjes later en ik kan even uit bed. De tabletten zijn de welkome hulptroepen tegen het  influenzavirus. Mijn lijf geeft signalen af dat het wel goed komt en dat het even tijd nodig heeft om te herstellen. Er is daarbinnen een intense strijd gaande.
Morgen is het eerste kerstdag en er staat een heerlijk diner op het programma. Dan ben ik denk ik wel op en een stuk fitter. Herstellen gaat bij mij gelukkig snel.

Migranten. De sticker kom ik met regelmaat tegen in de binnenstad van Nijmegen. Tijdens het passeren dacht ik aan al die mensen in de wereld die in opvangkampen wonen. Waarom? Omdat er her en der iets uit te vechten valt.
Vandaag heb ik ook een migrant, het influenzavirus.

Half zeven in de ochtend. Ik ga onder de wol, heb nog een stapel boeken en verschillende films te bekijken. En tussendoor maar even de ogen dicht en het lijf z'n werk laten doen.

Ooit zal er wel een eind aan dit leven komen, maar als ik terugkom en opnieuw moet leven dan wil ik zijn zoals Joe. Lijkt me gaaf. Rauw, ruw en intens. En dan met zo'n strot de wereld verbazen.
Of zijn zoals Rothko en een wereld van kleur achterlaten waar men nooit mee klaar zal zijn. Kleuren, hun onderlinge strijd, vriendschap en liefdesrelatie op een drager als bondgenoot.

Trusten en een fijne dag.

iPhone scene nr: 023

iPhone scene nr: 022

Sfeer, een tafereel en banieren

Wanneer ik aan de wandel ga voor de nodige beweging, het schijnt niet alleen goed te zijn voor mijn lijf maar ook voor mijn brein én psyche, kom ik meestal qua beeld wel iets leuks tegen.
Het boek van Erik Scherder "Laat je hersenen niet zitten" schijnt een vurig pleidooi te zijn om vooral een half uurtje per dag te bewegen. Ik maak er graag een uurtje van als dat lukt. Tenslotte weet je het maar nooit?

Ik vind de titel kostelijk. Zou ik ooit mijn brein in de steek laten? Ik weet niet wat ik zonder die bovenkamer zou moeten doen. Sterker nog, ik zou niets meer weten of het niet weten meer kunnen gebruiken.

De sneeuwman met zijn nog uitgeschakelde lichtjes kijkt vrolijk maar mij helaas niet aan. Hij kijkt weg. Hij kijkt ergens naar toe. Hij kijkt naar wat er zich links van mij afspeelt. Ik draai me half om, doe mijn best, maar kan niet echt zien wat hij ziet.
Compleet met hoge rode hoed en rood jasje wappert z'n groene sjaal in de wind. Althans dat is de suggestie. Restanten van pas gevallen sneeuw willen mij samen met de rode wangetjes een koud gevoel bezorgen. Ik moet een beetje rillen van de kou als ik de sneeuwpop zie. Ik denk dat dat de bedoeling is, maar ondertussen sta ik met mijn jas open en geniet ik van de zonnestralen op mijn huid.

De kleine groene kerstboom in zijn hand met daarop een vrolijk prijkende gele ster lijken mij in extase te willen brengen. Al met al is het een grappig en gezellig tafereel.
Tafereel? Een scène, een deel van een toneelstuk.

Verder lopend bemerk ik dat ik toch een béétje in de stemming ben geraakt. Het woord gezellig vindt zijn weg in mijn brein en koppelt het aan leuk, eten en drinken. Mijn innerlijke jukebox vind moeiteloos de liedjes van Wham, Bing Crosby en een luid kelende Mariah Carey. Last Chrismas heeft opeens raakvlakken met White Christmas. En skiën lijkt ook goed voor het brein.

Verder wandelend ontwaar ik schijnbaar toch opeens het licht. Tegen een ietsje donkerblauwe lucht wapperen daar de vlaggen van Albert Heijn. Redder in de nood want ik moet ook nog boodschappen doen voor het avondeten. Het bijna hemelse blauw van de banieren lijken me te willen koppelen aan het beeld van Maria in het blauw. Maar zeer waarschijnlijk is de oorsprong van die koppeling te vinden in de eerste klas van de katholieke lagere school.

Binnen in de XLwinkel van AH is het een drukte van belang. Ik hoor gebliep. Bliepers zijn voor mij bliepende klanten, klanten die zelfscannen en daarna hun boodschappen in de grote blauwe kar laten zakken. Sommige handen lijken voor mij zelfs op kleine goederenliften, wat ik als beeld wel heel grappig vind.

Er lopen in de winkel ook véél lijstjesklanten rond. De lijstjesklanten lopen met papier en pen. De een heeft een kladje en een ander weer een schrijfblokje. Anderen doen het met hun mobiele telefoon. Ik zag er zelfs één met een tablet winkelen. Zou daar een kerstboodschappenlijstje op staan?

Bij Albert Heijn rondkijken en je ogen de kost geven is hemels. Het ballet van zoekende ogen en bewegende klanten is een lust voor het oog.
Jammie.

Fijne dag.

Enthousiasme, David en een staat van zijn

"Enthousiasme vertaalt zich kortom in een verheugd opveren van zowel lichaam als geest". Mooi gezegd door Joke J. Hermsen in haar boek Kairos.

Die woorden zijn een mooie omschrijving van de staat van zijn die ik had toen ik één van de vele gangen van het Viktoria and Albert museum in Londen doorliep. Het was mijn eerste bezoek aan dit prachtige museum en ik was direct verkocht. Overgeleverd en opverend aan de 51.000 m2 die het museum groot is.

Een overzicht van 5.000 jaar kunst uit verschillende landen. Azië, Afrika, Europa en Noord-Amerika terwijl ik erdoorheen wandelde aan me voorbij. Ik was op wereldreis in het land van de kunst en wist niet waarnaar te kijken, bang dat ik iets zou missen.

Ja, je kunt daar zomaar iets over het hoofd zien als je even niet oplet. Ze hebben daar zalen vol met van alles. Van Paintings & Drawings hebben ze er bijvoorbeeld een slordige 202.500 stuks en in totaal zijn er 500.000 foto's. Getallen om van te duizelen, maar zo heb je even een indruk.

Een ander voorbeeld van een staat van zijn? Om een hoek aanbeland keek ik in een lager gelegen verdieping. Daar staat de David van Michelangelo. Weliswaar en jammer genoeg een replica, maar toch. Daar beneden stond zomaar opeens David. Ik kon mijn ogen bijna niet geloven. 5.17 m hoog en wonderlijk mooi vormgegeven.
David staat cool als een eigentijdse James Dean met zijn slinger losjes over zijn schouder. Voor hetzelfde geld was het een leren jasje geweest en droeg hij een wit t-shirt en jeans. Maar deze David is naakt en gezegend met een onvoorstelbare sixpack. Zijn linkerknie is gebogen, zijn rechterarm lijkt klaar te zijn om in beweging te komen. Dit is een uitgebeelde moment. Dit is het moment  nog net voordat hij op de reus Goliath afstapt en hem met zijn slinger te grazen neemt.

Een museum, een staat van zijn en het moment.
Enthousiasme kent geen landsgrenzen.

Fijne dag.

iPhone scene nr: 018

Londen, beauty en diva

Twee honderd miljoen bezoekers heeft de straat per jaar. Een wereld van geur, kleur en ongelofelijk véél vormen. Oxford Street is een straat om te bezoeken. Een straat om te beleven, een straat die je gewoon eens in je leven gezien moet hebben. Een straat met gigantisch veel prikkels. Daar is zelfs een appel het slachtoffer van geworden.

We zijn weer thuis na twee nachtelijke busritten, de verlatenheid van Oostende, de deprimerende sfeer van Calais, vlakke paspoortcontroleblikken, de heerlijk zilte zeelucht, het mooie geluid van meeuwen, voelbare opgewondenheid van toeristen en de ochtendkou aan dek van de boot die ons naar Dover bracht.

De schilderachtige aankomstrotsen van Dover heb ik dit keer helaas gemist. Ze lagen ergens in het donker. Gelukkig was er nog wel een piepklein stukje van te zien op de terugweg dankzij een schamel licht in de verte. Bijna leek het alsof ze lichtjes heen en weer bewogen als een laatste groet. Misschien was dat een wens of misschien was dat wel de deining van de veerboot die dat veroorzaakte. Als dromer hou ik het op het eerste.

Londen is mooi. Londen is fantastisch. Londen is bruisend en swingend en prachtig in haar vorm. Haar ogen, heupen en dijen zijn zinnenprikkelend. Haar geur is niet exactly te duiden. Het is een mengsel van The Underground, de geur van specerijen, bier, invloed, historie en verontschuldigingen. De talloze "excuse me's" doen er toe. Ze vormen Londen voor wat het ook is. Londen is druk. Londen laat zich graag bezoeken. Londen weet dat ze mooi is.

Londen strekt zich uit als een diva terwijl ze zich veelvuldig en van alle kanten laat fotograferen. Ze ontbloot zelfs verleidelijk een schouder als je dat zo graag wilt. Ze staat een selfie toe mits je wel iets van haar, al is het op de achtergrond, laat zien. Op een zonnige dag, zaterdag was het zo'n dag, is ze van een adembenemende schoonheid, een beauty van zachtheid. Dan ligt ze badend in het licht, met boven haar een intens blauwe lucht.

Maar Londen kan ook ruw zijn. Medogenloos. Ze kan je met een slaapzak in de Underground op de koude tegels laten slapen als je niet uitkijkt. Londen is als de aandelenbeurs. Ze kan mensen laten stijgen tot enorme hoogtes of laten dalen tot een diepte waar je van kunt schrikken. Je bent gewaarschuwd.

Londen is de plek waar je jezelf kunt zijn of juist niet.
Londen. Zucht.

Inspiratie: Reizen door ruimte en tijd.

Managen, representant en een liefdebank

Ik ben nog een beetje aan het bijkomen maar met koffie, wat relaxen en passende muziek op de achtergrond en soms op de voorgrond moet dat wel gaan lukken. Er is altijd vooruitgang en dat is ook een levensbedoeling denk ik.

Ik was gevraagd om mee te doen als "Representant" voor een systeemopstelling. Een systeemopstelling is een variant van de bekende familieopstellingen. Ik kan helaas niet uitweiden over het hoe en wat, want wat daar hoort hoort daar, maar wel mijn ervaring daarvan proberen te delen.

Als representant stond ik voor het management. Afwisselend en soms tegelijkertijd voelde ik me lijfelijk moe, gespannen, geïrriteerd, onbegrepen, onder immense druk en niet gezien. Stekende hoofdpijn en aan de grond vastgeplakte voeten in schoenen die niet vooruit konden komen werden aangevuld door gespannen uitvallen naar verschillende medewerkers. Een oprecht gevoel voor de zorg ten aanzien van cliënten werden gedwarsboomd en geterroriseerd door de druk van het geld.

Een van de energie slurpende kanten van het representant zijn en te voelen is het zuiver proberen te scheiden. Wat is van mij, wat hoort bij mij en wat is van die ander? In de opstelling van gisterenavond dus de managers.
Vanochtend voel ik een behoorlijke dosis compassie voor de mensen die de boel managen. Het lijkt mij in deze tijd niet makkelijk en bij tijd en wijle zal de druk groot zijn.

Beslist, ik zou bijna zeggen dat het zo moest zijn, geen toeval dat die systeemopstelling juist gisteren plaatsvond. Tenslotte is dit de tijd van het uitzoeken van zorgaanbieders, vragen, voorwaarden en bepalingen. Mag ik mijn eigen dokter kiezen? Wat wordt er vergoed? Je zou er gespannen van kunnen worden of in een opbrandingsfase terecht kunnen komen. Maar gelukkig is er nog de farmaceutische industrie, die kunnen in deze tijd vlot leveren denk ik zo.
Volgens mij is het geen slecht idee om in onze maatschappij de druk van de ketel af te gaan halen in plaats van de deksels van "apothekerspotjes"..?

Na dat laatste woord te hebben geschreven heb ik opeens reuze zin in een partijtje ouderwetse scrabble. Gewoon het bord op tafel en gezellig de hersenen hun werk te laten doen. En ondertussen lurken aan een kopje warme choco is ook al niet verkeerd. Over ontspanning gesproken...?

De managers. Ik denk ook aan de managers die bij de banken managen. Maar ook de mensen bij de verschillende voedsel en kledingbanken die op hun manier managen.
Misschien is er nog een variant mogelijk? Ik heb nog letters en leg ze liefdevol op het speelbord. "Liefdebank".
Hoeveel punten is dat waard?

Fijne dag.

Inspiratie: VIDEO SOLIDARIDAD PRIMARIA

Krasse knarren, regelneef en een etalagewereld

Ik mis ze. Ik mis ze op dit moment en juist in deze tijd. Van Kooten en de Bie. Kees en Wim. Ik mis de scheurkalender.
Stapels verkochten we ervan rondom deze dagen. Honderden pakten we in cadeaupapier. Ieder jaar was het weer de meest verkochte kalender. Ieder jaar was het weer een succes. Ieder jaar was het weer lachen. Elke dag was er weer een nieuw hoogtepunt.
Oh wist je dat niet? Tien jaar lang was ik in een ver arbeidsverleden bedrijfsleider. Ik verkocht boeken, tijdschriften en kantoorartikelen. Maar het meest hield ik van boeken en gelukkig las ik graag en veel.

Zes jaar zwierf ik in die tijd per trein van stad naar stad, daar waar ik nodig was ging ik aan het werk. In een gebied tussen pak 'm beet Amsterdam-'t Gooi-Enschede-Maastricht-Breda. Er waren klanten van allerlei pluimage en ieder met hun eigen specifieke dialecten. Allerlei rangen en standen. Van grachtengordelbewoners tot aan hardwerkende Enschedeërs. Een menselijke mengelmoes van kleurrijk gedrag. Van heerlijke vlaai in Maastricht tot aan lekkere Arnhemse meisjes. Van de hartelijke Koningin Juliana tot aan het telefonisch een robbertje ordinair bekvechten met Rob de Nijs. Het was mooi, bijzonder en leerzaam.
Mulisch, Reve en Wolkers gleden door mijn vingers. Woorden van deze drie vermengden zich met de woorden van Allende, Lanoye en Ludlum. The Bourne Identity was een spannende kompaan in de wagon. Spanning en verwikkelingen op het ritme van spoor-dwarsliggers.

Ach van Kooten en de Bie. Woorden als regelneef, krasse knarren, doemdenken en oudere jongeren zagen in hun teksten het licht. "En wel hierom..." kreeg vleugels. "Do ist der bahnhof..." was een minuscule maar briljante daad van verzet. Geëngageerd zijn was toen een goed zittende jas.

Misschien is het omdat we richting de feestdagen gaan en we het eind van het jaar naderen dat ik wat sentimenteel ben vandaag.

Etalagewereld. Het woord spookt door mijn hoofd. Ik moet er iets mee en dat allemaal dankzij Gordon en Bram. Geven in de media werd uiteindelijk lenen en ter zijner tijd terugbetalen. Lenen transformeerde in publiciteit en niet meer dan een goedkope reclame. Als ik Bram zou zijn dan had ik het geweigerd. Maar Bram deed dat niet. Die wilde zelf ook graag in de etalage.

Etalagewereld. Ik kom er nog wel een keer op terug.

Fijne dag.

Fotografie: Op zoek naar dé vorm...

Op zoek naar dé vorm...Nr: 559

iPhone scene nr: 010

Putten, een parel en een sopraan

Het is pauze en ik sta in een soort niemandsland met een glas in mijn hand dat gevuld is met dampende zwarte koffie in zo'n glas waar naar alle waarschijnlijkheid straks ook de rode wijn in geschonken zal worden.
Achter me is een ruimte te zien die gevuld is met zo'n slordige vijftig mensen. Binnen zijn luisteraars en genieters van klassieke muziek. Voor me staat een klein huisje. Er tussenin is het groen met paadjes, allerlei voorwerpen kunst en glas en bomen. De bomen zijn bijna bladloos. Ik zie van het vocht glinsterende stammen en kronkelende vormen. In het huisje voor me is Klaartje zichtbaar achter het raam haar ding aan het doen.

Klaartje is sopraan en bereidt zich voor om met het ensemble na de pauze weer verder te gaan met het optreden. Haar lippen zijn in beweging, lijken te prevelen, maar héél zachtjes hoor ik haar repeteren. Er gaat straks wat komen en mijn verlangen en oren staan op de stand hoopvol.

Barokmuziek staat er vanmiddag in Putten op het programma. Muziek van Bonporti, Scarlatti en Corelli. De namen van de componisten lijken op verre vakantiebestemmingen en laten me verlangen naar een "Room with a view". Als je de film niet kent dan moet je die beslist eens gaan zien of het boek gaan lezen, ook dat is natuurlijk een optie.

Klaartje is klaar en loopt naar buiten. Haar boek met de noten, tekst en maten stevig ingeklemd tussen haar vingers. Nog even en het gaat gebeuren. Deel twee van het concert. Het is een intiem concert. De ruimte waar het zich afspeelt is niet groot, maar groot genoeg om de klanken met ons te laten spelen. Ons mee te voeren en verre reizen te laten maken.

De vier leden van het Bonporti ensemble beginnen. Ze spelen op violen, een cello en een barokluit. De vervoering begint, de verleiding om mee op pad te gaan is een fijne. De musici staan met hun rug voor glazen ruiten. Buiten staan bomen, is het groenig, vochtig en koud. In het herfstige landschap zou ik met liefde takken kunnen sprokkelen voor de houtkachel die in de ruimte staat.
De klanken nemen me mee op reis. Vertolkte gevoelens op muziek zijn reisgenoten in een innerlijk landschap. Als ik mijn ogen voor een moment sluit waan ik me zomaar in de Scala van Milaan.
Teatro alla Scala staat nog op mijn lijstje van dingen om te ervaren. Op dit moment zitten mijn reisgenote Marieke en ik in Putten. Ede, Lunteren en Barneveld zijn we op de reis gepasseerd.

Ik zocht het thuisgekomen even op. Barok schijnt van het Portugese barroco te komen. Het betekent "Onregelmatig gevormde parel". Maar er wordt ook verondersteld dat het uiteindelijk is terug te voeren op het Italiaanse barocco. Barocco; een term waarmee middeleeuwse filosofen een obstakel in de logica beschreven.

Ik hou het graag bij de eerste verklaring; Een onregelmatig gevormde parel.
Lijkt me logisch.

Fijne dag.

Anna, Rothko en een innerlijke zonnebril

Een paar dagen geleden las ik een bijzonder mooi geschreven stuk tekst van Anna Enquist. De titel?
"Het verlangen naar de oppervlakte".

Anna Enquist schreef het stuk als gastredacteur voor de Trouw. Hoe komt het dat de huidige cultuur de diepte zo drastisch afwijst?, vroeg ze zich af. Verder schrijft ze onder andere: Het bedwingen van angst voor de diepte, denk ik. Voor stilstand, verstilling. Eenzaamheid, machteloosheid. Angst dat er niemand naar je luistert en je uiteindelijk alleen bent met je eigen gedachten en gevoelens. Als een klein kind in zijn bed in een donkere kamer. Monsters verschuilen zich achter de gordijnen en onder het bed houdt een draak zich voorlopig nog stil. Het kind is alleen in een onoverzichtelijke en onbegrijpelijke wereld waar een enorme dreiging van uitgaat. Niemand zal hem beschermen, niemand weet hoe bang hij is.

Petje af en een diepe buiging is wat mij rest. En een vleugje stilte om haar woorden te absorberen.

Ik moet nog iets nakijken. Een goeie vriend vroeg me om voor aanstaande week een dag te prikken en iets leuks uit te zoeken om te gaan zien, "dan gaan we samen op stap" waren zijn woorden door de telefoon.

Rothko in het Gemeentemuseum? Me laten meevoeren in de diepte en die wonderlijke wereld van zijn intense kleuren? Of naar Apeldoorn voor een tentoonstelling met als mooie titel "Sounds of Silence"
Bij die laatste hoor ik klanken van Simon en zijn collega Garfunkel en zie ik beelden uit "The Graduate" voorbij flitsen.
Of toch naar het Foam in Amsterdam? De foto's van Vivian Maier schijnen de moeite waard te zijn..!
Of naar het Kröller-Müller Museum om ons blind te staren op het werk van Armando? Altijd lastig als er zoveel keuze's zijn. Maar ik moet vandaag een knoop door hakken.

Vannacht droomde ik dat ik bovenop een berg stond en het landschap overzag. Het licht was zo bijzonder dat het nauwelijks te bevatten was. De ijle lucht zorgde er samen met de indrukken voor dat ik naar adem moest happen. De redding was een zonnebril, maar geen gewone. Ik had een ingebouwde zonnebril, een mens kan soms raar dromen.
Mijn innerlijke zonnebril schoof als vanzelf getinte glaasjes voor mijn ziel zodat die niet verblindt zou raken door al het schitterende Aardse licht. Ik moest me even later losrukken van de top en in beweging komen om stap voor stap de weg naar beneden te aanvaarden. Terug naar de realiteit en het ritme van de dag. Ik had geen keuze.

Een keuze. Waarnaar toe deze week? Ik heb gelukkig nog even...

Fijne Zondag.

Fotografiecursus voor beginners

Fotografiecursus voor beginners

Onderwerpen die o.a. aan bod komen in de beginnerscursus:

– I.S.O. waarde, sluitertijd en diafragma
– Lichtmeten
– Flitsen en flitslichtcompensatie
– Scherptediepte en objectieven
– Brandpuntsafstand en objectieven
– De verschillende bestandsformaten RAW en JPEG
– Compositie en vlakverdeling enz.

Verder gaan we met jouw camera aan de slag. Waar dienen toch al die knopjes voor en wat kun je bereiken met de diverse camera instellingen?
Iedere week krijg je een huiswerkopdracht en stuur je drie foto’s in die we gaan bespreken, dat geeft je nieuwe informatie, een andere blik en ervaring.

De cursus bestaat uit 6 bijeenkomsten van 2 uur
Minimaal aantal deelnemers 4
Maximaal aantal deelnemers: 6
Gereedschap: Fotocamera (spiegelreflex, compact of systeemcamera)

Cursusdata:
Dinsdag 06-01-2015/ 20.00-22.00 uur
Dinsdag 13-01-2015/ 20.00-22.00 uur
Dinsdag 20-01-2015/ 20.00-22.00 uur
Dinsdag 27-01-2015/ 20.00-22.00 uur
Dinsdag 03-02-2015/ 20.00-22.00 uur
Dinsdag 10-02-2015/ 20.00-22.00 uur

Kosten: € 120,00

Wil je je aanmelden of wil je misschien meer informatie?
Stuur een email naar: info@beeldencoaching.nl

Bron en lees verder...

Op zoek naar dé vorm...Nr: 556

United Colors of Benetton in support of UN Women - End Violence Against Women Now

Op zoek naar dé vorm...Nr: 553

Relatief, Rosetta en Philae

Op de radiator in de gang liggen drie stenen. Voor de sfeer en om er in het voorbijgaan een moment van te genieten. De kleur en de structuur doen me iets, zetten iets in beweging. De onderling verschillende vorm laten me verschillen ervaren maar ook het gemeenschappelijke. Ze zijn alle drie van steen. Dat is de onderlinge verbondenheid. En sommige van allerlei stenen in het huis hebben ook een koppeling aan een herinnering, een dierbare herinnering. Ook dat is een verbinding.

Gisteren moest ik in het voorbijgaan, op weg naar mijn winterjas, denken aan Great Rosetta (vernoemd naar de steen Rosetta; een belangrijke sleutel in het ontcijferen van Egyptische Hiërogliefen) en haar lander Philae (Egyptisch: plaats van afstand, het einde) op een komeet met de naam en aanduiding  67P/Tsjoerjoemov Gerasimenko. Een gouden duo. Verkenners tijdens onze zoektocht naar het hoe en misschien ook wel het waarom.

Al eerder kwam Rosetta ter sprake in een van mijn blogteksten (zie blog 10-102014) en toen was ik al onder de indruk van haar naam, reis en het uiteindelijke doel. Maar waar Rosetta me kennelijk ook met de neus op wil drukken is om rekening te houden dat de meeste dingen en misschien wel alles relatief is?

Want wat is tijd, afstand en ruimte? Tien jaar was Rosetta onderweg en inmiddels is ze zo'n slordige 500 miljoen kilometer verderop druk doende om het een en ander voor elkaar te krijgen. Het zorgt bij mij in ieder geval voor een bevreemdend gevoel wanneer ik besef dat er hier op Aarde mensen zijn die op knopjes drukken of in ieder geval dingen doen zodat er daar verderop iets gebeurt? En voor mij als fotograaf is het natuurlijk ook prachtig om foto's te zien van die kleine ijzige komeet.

Een ander leuk nieuwtje vandaag is de ontdekking van de overblijfselen van een oer-mammoet in Afrika. Een aantal Nederlanders hebben daar een bijna compleet skelet gevonden van de Mammuthus subplanifrons, een onbehaarde voorouder van de mammoet zoals wij die tot nu toe kennen. Ik moet mijn beeld van een mammoet met lange beharing in de sneeuw en ijzige kou achtervolgd door in bont gehulde krijgers met speren gaan bijstellen. Er komt daarvoor dus kennelijk nog een andere dia in het rijtje beelden.

Mochten er lezers zijn die vanavond een vers gebraden kip op het menu hebben staan en eens lekker gaan kluiven? Tijd is relatief. Die oer-mammoet leefde tenslotte zo'n slordige 3,5- tot 4 miljoen jaar geleden.

Ik ga maar eens lekker ontbijten. Heb trek en zeker geen honger.

Fijne dag.

In actie komen, een fotoshoot en Ebola

Drie seconden. Wat is drie seconden nu eigenlijk, behalve dat het een tijdsaanduiding is? Drie seconden en die drie hadden op mij een intense ervaring.
Zaterdagavond en tijd voor een kopje koffie na een heerlijke maaltijd. De andijviestamppot met gebakken spekjes had een goed plekje gevonden in mijn lijf. In mijn tempel begon het zich een weg te banen en plukte mijn systeem de vruchten van het eten. Ik was gevoed. De koffie deed de rest.

Op de televisie waren beelden in een filmpje zichtbaar die in Afrika waren gemaakt. Zieke mensen, ziekte en verdriet. Helpenden handen waren zichtbaar aan het werk. De voiceover van Herman deed wat ie kon. "Een humanitaire ramp, we moeten nu helpen." klonk het.
Enkele seconden, ik heb het later nog enkele malen teruggekeken op youtube, deden bij mij hun werk. Het waren drie seconden. drie seconden beeld gevuld met een op de grond liggende man. Gekleed in een korte broek en shirt, zonder schoenen lag te trillen, zijn lichaam schokte. Zijn voeten en handen zagen er voor mij uit als de uitlopers van het proces van sterven. Hij lag midden op straat, naast hem niet meer dan een plas water. Sommige beelden beklijven en grijpen vast, laten niet meer los.

Ik nam nog maar een kopje koffie en probeerde de beelden intern te wissen. Maar een delete-knop is er soms niet voor te vinden. De beelden zochten daarom maar hun plekje in de grote archiefkast, het geheugen. Maar de beelden hadden hun werk al gedaan, een zaadje was geplant. Kairos, in de Griekse mythologie de personificatie van de gelegenheid. Kairos, het juiste moment. Al eerder schreef ik er een stukje over (05-08-2014; Meisjes, het juiste moment en de tijd).
De van het leven beroofde man had me gegrepen, Kairos deed de rest.

Zondag begon het te broeien, broeden en te groeien. Maandagochtend was het plan helder. Helder als glas en onomkeerbaar. Ik moest iets doen, tijd voor actie.
Het plan? Ik ga een actie starten om geld in te zamelen. Het uiteindelijke resultaat gaat naar Artsen zonder Grenzen.

In de praktijk? Ik ga mijn huiskamer voor een week lang omtoveren tot fotostudio om daar opnames te maken voor wie graag een keer geportretteerd wil worden. Als de Ebolacrisis jou ook raakt en je mee wilt doen aan mijn actie dan ben je van harte welkom. Mocht het een groot succes worden en er véél aanmeldingen komen dan plak ik er gewoon nog een of twee weken aan vast, want wat is tijd nu eigenlijk? Dus pak je Kairos-moment en doe mee..!!

Je kunt je opgeven via het formulier van mijn website: http://beeldencoaching.nl/in-actie-komen-een-fotoshoot-en-ebola/ dan neem ik contact met je op voor het maken van een afspraak.

Om mee te doen:
- jouw donatie is 30 € (wil je meer schenken dan kan dat natuurlijk ook)
- de donatie graag contant en gepast ter plekke afrekenen
- een kopie van het totaal gestorte bedrag zal ik online in een blog plaatsen
- je krijgt voor je donatie de fotoshoot + 5 grote en al bewerkte digitale bestanden
- de foto's zijn uiteraard te gebruiken voor allerlei socialmedia zoals o.a. Facebook, Linkedin enz.
- je kunt de foto's laten printen en ze een mooi plekje geven of je geeft ze als cadeau?
- vanwege de hoeveelheid aan praktische ruimte is er qua vloeroppervlak plaats voor maximaal 5 personen per fotosessie
- de tijdsduur van de fotoshoot is ongeveer een half uur tot drie kwartier
- de fotoshoot vindt plaats in Nijmegen
- de opnames vinden plaats van 24 t/m 30-11-2014
- mocht het een en ander niet duidelijk zijn dan hoor ik het graag.

Drie seconden. En die waren nodig.

Fijne dag en tot binnenkort.

Mart

Rommelmarkt, een portret en de beleving

Ik hou van rommelmarkten. En vooral van die plekken waar de rommel, voor de een rommel en voor de ander een kostbare schat, niet geordend staat of ligt. Je kunt er zo heerlijk rondstruinen, je vergapen aan wat je echt niet wilt hebben en met verlangen en hoop rondkijken of je toevallig dat ene waardevol ding vindt wat je misschien wel aan de tafel van tussen Kunst en Kitsch brengt. Of het journaal van acht uur. Daar zou ik ook heel erg blij mee zijn.
Rommelmarkten hebben het in zich om je een blij gevoel te bezorgen. Dat je een koopje hebt, dat je hebt kunnen afdingen. Rommelmarkten kunnen een kooproes met een ongekend hoogtepunt bezorgen.

Enige moeite heb ik , en zeker ook als liefhebber, met aangeboden foto's. Foto's van gebouwen, dieren of dingen die in de verkoop gaan doen me niks. Foto's van vergezichten en natuur raken geen snaar. Complete familiealbums met allerlei kiekjes of een trouwalbum geven bij mij een heel ander gevoel. Het gevoel laat zich het beste omschrijven als verlaten of eenzaam.
Portretfoto's zijn degene die het diepst bij mij binnen komen. En dat is van een heel andere orde dan een geschilderd portret. Een portretfoto raakt toch gevoelsmatig meer de realiteit aan. In ieder geval geeft het me een beleving van een mogelijke realiteit.

Voor me ligt een Keurig ingelijste portretfoto van een mevrouw. Ze zit. Op de achtergrond is zichtbaar wat gordijnen lijken te zijn, het is in ieder geval stof met een bloemetjes motief. Ze zit keurig en rechtop. Haar leeftijd is lastig te schatten. Ze is recht van voren gefotografeerd en dat maakt haar groter en breder. Het zwart van haar jasje wordt nog eens benadrukt door de vervorming van het stof bij haar schouders.
Haar dunne lippen vormen een horizontale lijn. Samen met de lijnen erboven die links en rechts in haar gezicht zijn te zien geven iets extra's. Die vorm, samen met haar drie recht gefotografeerd vingers is voor mij als liefhebber fotografisch het extra. Die combinatie geeft voor mij de verdieping.

Wie ben je? Of naar alle waarschijnlijkheid is een betere vraag "Wie was je?"
Hoe zag jouw leven eruit? En hoe komt jouw foto terecht op een koude en vochtige ondergrond..., op koude stenen aan de zijkant van een kerk in steigers.

Fijne zondag.

Winterbanden, snijbestendige kleding en een appeltaart

Winterbanden, snijbestendige kleding en appeltaart. Zo op het oog woorden die niet zoveel met elkaar te maken hebben, maar ik heb ze achter elkaar geplaatst om te laten zien wat ik s'ochtends zo oppik in het nieuws. Woorden die bij mij blijven hangen, me opvallen. Er gebeurt iets en dat heet dan met een mooi woord inspiratie. In mijn hoofd draaien radertjes hun snelheid, er klinkt geklik en er vallen woorden op hun plek.

Winterbanden. In de Volkskrant de vraag of winterbanden in Nederland wel echt nodig zijn. Volgens leasemaatschappijen is er gemiddeld minder autoschade met dan zonder die banden. Maar, zo wordt ook gezegd, leaserijders zijn geen "normale" automobiliste en dat daarom "veralgemenisering", wat een mooi woord, niet mogelijk is. Bovendien bestaat de kans dat automobilisten met gemonteerde winterbanden aan "risicocompensatie" doen. Ik heb zin een partijtje scrabble.
Méér risico nemen omdat je je redelijk veilig waant? Weinig sneeuw en een paar herfstblaadjes is misschien een kwestie van snelheid aanpassen? Een alternatief zouden "vierseizoensbanden" kunnen zijn.
In gedachten en onder het drinken van warme koffie  hoor ik prachtige muziek van Vivaldi.

Snijbestendige kleding. Ook al zo'n mooie uitdrukking. De schaatswereld is in rep en roer vanwege een aantal behoorlijk zware ongelukken die binnen twee weken plaats hebben gevonden. Een gebroken ruggenwervel, een gebroken rug, een klaplong, gebroken ribben en een slagaderlijke bloeding. Er klinkt vanwege de drang naar meer veiligheid om helmen en snijbestendige kleding. Terwijl ik dat vanochtend las dwaalden mijn gedachten even af naar zo'n maliënkolder die vroeger werd gedragen door soldaten en ridders. In gedachten zag ik jeugdheld Floris op doorlopers al schaatsend op een Friese plas. Met hoge snelheid, maar wat is eigenlijk snel, op houten schaatsen maakt hij een lange neus naar Lange Pier.

En dan de appeltaart. Die stond niet in het nieuws maar was te lezen in een email die ik kreeg van mijn uitvaartverzekering. Ik ben al jaren lid van de DELA coöperatie. Best okee allemaal, als ik ooit moet gaan en dat duurt hopelijk nog heel lang dan wordt het allemaal keurig geregeld.
Diezelfde DELA beloofd mij in de email een lekkere appeltaart. Wanneer ik op het onderlijnde woordje hier klik en mijn gegevens achterlaat dan krijg ik via de HEMA een overheerlijke appeltaart en verdere informatie over een spaarrekening. Tja meneertje, niets is te dol voor onze trouwe klanten. Nee, maar bedankt voor het gebaar.
Mijn gedachten dwaalden al snel af naar een plakje hotelcake en snel kouder wordende koffie uit zo'n kleurloos kopje met bijpassende neutrale schotel.

Gisteren zag ik op het nieuws een indrukwekkende blauwe kist. Het was de kist, het kon qua vorm voor het zelfde geld ook een doos zijn, van Seth Gaaikema. Het was prachtig blauw.
En terwijl automobilisten zich buigen over wel of geen winterbanden en schaatsers hun rondjes draaiend zich proberen te beveiligen vanwege messcherpe schaatsen denk ik erover om zelf maar eens een appeltaart te gaan bakken. Nog nooit gedaan. Maar er is altijd tijd voor een eerste keer.

Fijne dag.

Fotografiecursus Beeld en Groei

In de cursus Beeld en Groei gaan we dieper in op fotografie (techniek en vormgeving) en op het fenomeen Beeld. Dat gekoppeld aan jou als fotograaf en beeldenmaker geeft diepgang aan jouw persoonlijke ontwikkeling.
De opzet van de cursus, de inhoud en de onderwerpen geven een verrijking waar jij misschien wel naar op zoek bent? De cursus is geschikt voor de gevorderde fotograaf.

Tijdens de bijeenkomsten gaan we aan de slag met o.a. de volgende onderwerpen:
- Het beeld leren te begrijpen en te waarderen
- Persoonlijke ontwikkeling
- Van kijken en zien naar het waarnemen
- Beeldelementen wat zijn dat en wat doen ze?
- De kunst versus onze beleving

- Wakker worden, zijn en blijven…
- Het beeld in onze dagelijkse omgeving

Huiswerkopdrachten:
- De groei van een boom
- Het signaal van Rood
- De invloed van kunst op mijn omgeving
- Mijn persoonlijke landschap
- Mijn huis en mijn thuis
- Jouw zelfportret

De cursus bestaat uit 6 bijeenkomsten van 2 uur
Minimaal aantal deelnemers 4
Maximaal aantal deelnemers: 6
Gereedschap: Fotocamera (spiegelreflex, compact of systeemcamera)

Cursusdata:
Maandag 10-11-2014 20.00-22.00 uur
Maandag 17-11-2014 20.00-22.00 uur
Maandag 24-11-2014 20.00-22.00 uur
Maandag 01-12-2014 20.00-22.00 uur
Maandag 08-12-2014 20.00-22.00 uur
Maandag 15-12-2014 20.00-22.00 uur

Kosten: € 120,00

Wil je je aanmelden of wil je misschien meer informatie?
Stuur een email naar: info@beeldencoaching.nl
www.beeldencoaching.nl

Expositietip: Fototentoonstelling in De Rotterdam

Fototentoonstelling in De Rotterdam

MARIE-JOSÉ JONGERIUS | CONCRETE WILDERNESS
1-11 t/m 30-11-2014

APM Terminals Maasvlakte II en het Nederlands Fotomuseum presenteren van 1 tot en met 30 november 2014 de tentoonstelling Concrete Wilderness van de Nederlandse fotograaf Marie-José Jongerius. De foto’s zijn op groot formaat te zien in de indrukwekkende hal van De Rotterdam, het grootste multifunctionele gebouw van Nederland, ontworpen door architectenbureau OMA van Rem Koolhaas.

In opdracht van APM Terminals volgde Marie-José Jongerius met haar camera de bouw van een nieuwe containerterminal op de Tweede Maasvlakte. Deze fotografie opdracht is een vervolg op Lunar Landscapes, dat in 2012 in het Nederlands Fotomuseum was te zien. Voor dit project richtte zij haar groot-formaat camera op het nieuwe landschap bij nacht. Stap voor stap en uiterst gedetailleerd legde zij vast wat in het schaarse (kunst)licht zichtbaar werd. Haar fotografie symboliseert daarmee de stappen in een denkproces, niet alleen over wat dit nieuwe land zou kunnen zijn maar ook over welke beelden ons houvast zouden kunnen bieden om de onmogelijke genius loci van deze zandvlakte te kunnen verstaan.

Korte biografie

Marie-José Jongerius (De Bilt, 1970) studeerde fotografie aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag en behaalde in 2000 haar Master fotografie aan de AKV/st.Joost-Avans Hogeschool in Breda. Ze werkte met Dana Lixenberg in New York en exposeerde in onder meer de ADC Gallery in New York en het Riverside Museum in Los Angeles. Naast autonoom werk maakt zij foto’s in opdracht voor New York Times Magazine, ELLE en Vogue.

Bron en lees verder...

FOTOWEDSTRIJD “ZOMERHERINNERING(EN)”

FOTOWEDSTRIJD “ZOMERHERINNERING(EN)”

Doe mee, stuur je foto in en maak kans op een fantastische prijs!

Spelregels:
- Maak of kies je beste foto die het thema duidelijk weergeeft
- Stuur deze (digitaal in een groot formaat), per email naar:info@beeldencoaching.nl
- Snel insturen vergroot je kans op meer stemmen!
- Sluitingsdatum inzendingen 01-12-2014
- Per persoon mag je 1 foto insturen
- Vermeldt in een email je naam, adresgegevens en telefoonnummer
- Foto’s worden tentoongesteld op de website van www.beeldencoaching.nl
- (daar geef je dus automatisch jouw toestemming voor)
- Door alle websitebezoekers (publieksjury) kan op jouw foto worden gestemd
- Stemmen gebeurd via een email aan: info@beeldencoaching.nl
- Voor de drie foto’s met de meeste stemmen zijn er drie leuke prijzen beschikbaar

- Bekendmaking van de uitslag is zo snel mogelijk na 20 december op deze website
- Winnaars worden ook via een email op de hoogte gesteld.

Er zijn drie fantastische prijzen te winnen..!

Eerste prijs: Een twee uur durende privéles fotografie van Mart van Zwam + De Digitale fotografie Bijbel van Michael Freeman
Tweede prijs: Digitale Fotografie Zwart-wit van Michael Freeman
Derde prijs: Camera Work; The complete photographs

Bakken, eindig en een koekenpan

Zo, de zomertijd is weer voorbij. Alle klokken die niet automatisch zijn aangepast heb ik gisteren weer terug gezet op de originele tijd. Alles is gewoon weer bij het oude. Meestal duurt het bij mij weer een paar dagen voordat ik eraan gewend raak alsof mijn tijdsritme even hervonden moet worden, maar dat gaat zoals elk jaar wel weer lukken.
Ik ben benieuwd wie ik in de komende dagen als eerste met een diepe zucht hoor uitspreken dat "het nu weer zo veel vroeger donker is..". Misschien in het voorbij gaan op de markt of in de supermarkt terwijl ik geduldig in de rij sta te wachten? We gaan het zien.

Heel Holland Bakt. Oftewel, het programma is klaar. De tijd is om. Gisteren heb ik er nog een klein stukje van gezien. Ik kan me voorstellen dat het programma een succes is en er bijna twee miljoen mensen naar kijken. Gewoon, simpel, geen excessen, aanstellerij of gedoe. Een mooie zonnige locatie, een grote tent, een glimlachende Martine Bijl en een aantal mensen die hun best doen om er iets heel lekkers en moois van te maken. Ik moet zeggen dat het water me af en toe voor in de mond stond. En dat terwijl ik van te voren al zo heerlijk had gegeten.

Alles is eindig. Ik heb helaas een koekenpan buiten moeten zetten. Het kon echt niet meer. De antiaanbaklaag liet samen met de steel los. De pan was op. Uitgebakken. Einde van een zijn pannentijd. Ik heb hem buitengezet omdat ik nog niet weet of ie nu in de vuilniszak kan of dat ik 'm bij het oudijzer moet aanbieden?
Ik moest hem wel buitenzetten anders had ik er nooit afscheid van genomen. De pan is gevoelsmatig gekoppeld aan herinneringen. Eieren, vlees, pannenkoeken of gebakken aardappels. Er is veel lekkers in gebakken.
Maar de pan heeft ook het opgroeien van mijn kinderen meegemaakt. Qua lengte vlogen de centimeters er bij de kinderen aan terwijl de pan haar best deed om van de aangeleverde grondstoffen iets heerlijks te bakken. Aan tafel waren er gesprekken en gelach terwijl de pan om de hoek in de keuken meeluisterde en hoorde dat het goed was.

Alles is eindig. Heel Holland Bakt is klaar, de winnaar is bekend en een koekenpan ligt buiten te wachten op het vervolg. Bij mij ontsnapt er een zucht. Het is nu s'avonds alweer zo vroeg donker...

Fijne dag.

Op zoek naar dé vorm...Nr: 515

Op zoek naar dé vorm...Nr: 514

REPORTAGE-FOTOGRAFIE: Voetbalclub Union

Machines, zintuigen en Ebola

Terwijl ik een verdieping hoger sta en diep het Koningsplein in kan kijken zie ik ze staan. De Kermis is weer in Nijmegen. De opbouw ervan heb ik helaas door de drukte gemist. Nulijken voor mij de verschillende attracties als paddenstoelen uit de grond geschoten.
Kleuren en vormen. Schreeuwende en klanten lokkende woorden creëren grondtonen.

Mijn gedachten dwalen af naar het boek "War of the Worlds" van H.G. Wells. In het verhaal ploppen buitenaardse machines uit de grond om de macht van de Aarde over te nemen. In hun allesvernietigende drang om onze mooie Aarde te gaan bezitten branden ze de aardbewoners met bosjes tegelijk weg. Complete steden veranderen in rokende puinhopen.
Een machtig goed verhaal en een all time klassieker, met gelukkig een happy end. Zo eentje die alles overleefd en nog altijd inspireert. In gedachte maak ik een diepe buiging voor de geest van de schrijver.

Mijn ogen doen hun best om alles te zien. Zij zijn bijna het kostbaarste bezit wat ik heb, tenminste zo voelt het. Ik moet er niet aan denken dat ik blind door het leven zou moeten gaan. Maar aan de andere kant heb ik méér dan genoeg vertrouwen op de rest van mijn zintuigen. Die zouden zeer waarschijnlijk allerlei extra prikkels krijgen en geven zodat ik mijn leven zou kunnen leven.

De kermis. Plek van vertier en sfeer. Smartlappen en schreeuwende uitnodigingen. Beelden van schaarse kleding en vrouwelijke ronde vrouwen wenken me om vooral plaats te nemen in een attractie. Nou nee. Ik hou niet zo van al te hard ronddraaiende dingen die me uiteindelijk laten schreeuwen en gillen. Niemand hoeft dat te horen.
Schiettenten en eenarmige bandieten nodigen me uit maar gelukkig kan ik de verleiding weerstaan om er geld aan uit te geven. Ik zie volwassenen bijna wanhopige pogingen doen om een knuffel of goud uitziende horloges te bemachtigen. Het, ik heb 'm bijna, gevoel kent veel vormen. Een overwinningsroes hangt in de lucht. Mens versus machine is nog steeds een bijzonder gevecht.

Langzaam wandelend naar de plek voor een goed gesprek passeer ik een verlaten hokje waar kinderen later op de dag op een pony kunnen rijden. "Rit + foto gelijk klaar" is de boodschap. Een mooi beeld en uiteraard moet ik daar wel een foto van nemen. Die kans laat ik niet voorbij gaan.

Denkend aan uit de grond komende machines die vuur en verderf uitstoten en als symbool lijken op vuurspuwende draken uit allerlei enge oude verhalen en mooie mythologieën dwalen mijn gedachten af naar Afrika. Het Ebolavirus is een bizar en gruwelijk ding. Er wordt in dat prachtige werelddeel een gigantische strijd geleverd door artsen, verpleegkundigen en andere helpende handen. Respect en een hele diepe buiging van mij voor hen.

Fijn weekend.

Mart

Kunst: Topstuk Titiaan in de Galerij Prins Willem V

Topstuk Titiaan in de Galerij Prins Willem V

Den Haag, 29 augustus 2014 - Van 10 oktober t/m 7 december 2014 wordt een topstuk van Titiaan tentoongesteld in Galerij Prins Willem V aan het Buitenhof in Den Haag. Het gaat om het schilderij Venus verrijst uit de zee (De geboorte van Venus) uit de National Galleries of Scotland in Edinburgh.

Godin van de liefde

Dit schilderij van Venus is een mooi voorbeeld van Titiaans kunst. De godin van de liefde, die volgens de mythologie als een volgroeide vrouw werd geboren uit het schuim van de zee, staat tot haar dijen in het water en wringt in gedachten verzonken haar lange natte haren uit. Met haar sensuele gestalte vult zij het hele doek en lijkt daardoor bijna lijfelijk aanwezig. Titiaan maakte van haar een vrouw die in alles voldeed aan het geldende schoonheidsideaal: vol en rond op de heupen en dijen, kleine borsten, roomblanke huid en een weelderige bos rood haar. Naar zestiende-eeuwse Venetiaanse begrippen was dit de mooist denkbare vrouw.

Titiaan, een virtuoos schilder

Titiaan (1485/1490-1576) was de invloedrijkste schilder uit de bloeitijd van de Venetiaanse schilderkunst, de zestiende eeuw. Hij had een goot gevoel voor kleur, dynamiek en natuurlijke details en schilderde naarmate hij ouder werd steeds virtuozer. Titiaan verkeerde met de groten der aarde, zoals keizer Karel V en verwierf grote roem bij opdrachtgevers, verzamelaars en collegaschilders.

Bron en lees verder...

Expositietip: Agatha Zethraeus. Vriendin, leerling en model van Piet Mondriaan

Agatha Zethraeus. Vriendin, leerling en model van Piet Mondriaan

05/10/2014 - 28/01/2015

In 1908 schilderde Piet Mondriaan (1872-1944) het portret Meisje in rood.
Er was lang verwarring over de identiteit van het model, maar recent staat vast dat het ‘meisje’ kunstenares Agatha Zethraeus (1872-1966) is. De Zweeds Nederlandse Zethraeus stond niet alleen model voor Mondriaan, maar was ook een oud-leerlinge en vriendin. De twee hadden mogelijk een amoureuze affaire en hielden tot zijn dood contact. In de jaren dat Mondriaan zich ontwikkelde van het impressionisme tot de abstractie, verdiende Zethraeus haar brood als schilderes van figuratieve landschappen, stillevens en stadsgezichten. De ontdekking van een serie doeken uit Zethraeus’ nalatenschap, vormde de aanleiding tot onderzoek naar de kunstenares. Dat resulteerde in een tentoonstelling en publicatie, waarin de band tussen Zethraeus en Mondriaan centraal staat.

Bron en lees verder...

Doordrukstrip, van je welste en de kosten

Mijn met vingers druk ik de pilletjes één voor één uit de doordrukstrip. Doordrukstrip. Het woord is een mooi woord. Een strip. Wanneer je aan de achterkant drukt dan vallen de pilletjes aan de voorkant uit hun beschermende verpakking. Het is soms, met een nog niet al te wakker en fris hoofd, een gefriemel van jewelste en once in a while valt er dan ook eentje op de grond en kan ik die niet meer terug vinden. Een tijdje terug zat er ook al eentje verstopt in de mouw van mijn badjas.

Sinds kort is de verpakking van de medicatie verandert. Oh, wat ik slik is niet iets om zorgen over te hebben. De medicatie is bedoeld om mijn schildklier aan de gang te houden, die werkt gewoon te traag. Mijn schildklier is mijn kachel zo heeft een internist me ooit uitgelegd, die houdt mijn lijf en mij dus aan de praat.

De pilletjes zitten dus sinds kort in een andere verpakking. Waren het eerst van die kleine bruine apothekerspotjes die ik keurig in de glasbak kon laten glijden, nu is de verpakking een doordrukstrip geworden. Dat veranderen van verpakken komt, volgens de apothekersassistente, de kosten ten goed. Het schijnt dus goedkoper te zijn. Of te worden? In mijn nota's heb ik het verschil namelijk nog niet teruggevonden.

Een doordrukstrip. Terwijl ik het ene na het andere pilletje met water als glijmiddel inslik vraag ik me voor een kort moment af hoe ik die kleine krengetjes er over pakweg een jaar of dertig uit die verpakking moet zien te frummelen. De gedachte en de vraag laat ik maar snel van me afglijden en oplossen in de lucht. Dat zien we dan wel weer. Misschien heb ik tegen die tijd wel een huisrobot tot mijn beschikking. Dat lijkt me wel een gaaf ding. Als liefhebber van een goeie science fiction film lijkt me dat wel wat.

Het wordt de hoogste tijd voor het ontbijt en een vers kopje koffie. Wanneer ik mijn tekst herlees ga ik namelijk weer twijfelen.
Is het nu van je welste, van jewelste of vanjewelste? En is science fiction, sciencefiction of science fictionfilm wel correct geschreven?

Ik ga het opzoeken. Straks.

Fijne dag vandaag.

Mart van Zwam

Gênant, de geest en een Bon Voyage

Mijn beleving kende gisteren bijna geen grenzen.
Een van de eerste indrukken die ik kreeg was deze reclamefoto van Tele2. In een overdekt winkelcentrum stond ik voor een moment lichtelijk verbaasd stil. Ik bemerkte dat mijn wenkbrauwen omhoog gingen en een aantal nekharen overeind.
De reclameboodschap begreep ik niet, kon het maar niet pakken. Een niet al te knappe man die voor een spiegel lijkt te staan en een poging doet om nog lichtelijk gespierd over te komen? Verwacht Tele-2 daarmee te scoren en meer Galaxy’s te verkopen?
Af en toe zijn reclame’s om je te bescheuren.

Op het einde van de dag vindt ik het lekker om te relaxen en de opgedane indrukken de ruimte te geven om een plekje te krijgen. Het is tijd om thuis te komen en alles te laten zakken. Met andere woorden, tijd nemen om te relaxen.

Met de afstandbediening in de hand was ik gisteren via de televisie op reis van het ene kanaal naar het andere. Ik bleef hangen in een show van Dr.Phill. On stage hoor ik een man lachend vertellen dat hij graag wil dat zijn vrouw meer op  Beyoncé gaat lijken. Ze moet dit en ze moet dat en hij heeft een heel lijstje met wensen. Over zichzelf is hij zeer tevreden, doet er in zijn perfectionisme drie uur over om zich aan te kleden. Met perfect geëpileerde wenkbrauwen en strak baardje kijkt hij mijn huiskamer in.
Ik hoor hem vertellen dat hij zijn haren zo’n 300 keer per dag kamt en het aantal selfie’s komt neer op 15 a 20 per dag. Die informatie klinkt als een soort recept.
Na tien minuten hou ik het voor gezien, ik haak af. This is to much. Muziek aan, glaasje wijn en een tuinstoel lijkt een goeie remedie.

Soms komen in zo’n ontspanningsmodes de beste en mooiste invallen. Met klanken en noten op de achtergrond die meebewegen op de golven van inspiratie maak ik snel een paar aantekeningen die ik voor later kan gebruiken. Ik merk dat beeld en persoonlijke groei als woorden blijven hangen en terugkomen. Ze kloppen op de deur, laten zich horen, ze dienen zich aan. “Beeld en groei…”, een mooie titel en bruikbaar als rode draad voor een aantal nog te plannen bijeenkomsten. Het idee is nog vers en fris. Het verdient zorg en aandacht.
Als je iets loslaat dient iets anders zich aan dat heb ik al vaker bemerkt. De kunst is volgens mij om alle zintuigen hun werk te laten doen en de signalen op te pikken. Een open mind hebben en houden.

Deepak Chopra schreef ooit een mooi stukje over de geest: “De Geest kent geen ruimte, tijd en dimensies. Het vuur kan hem niet verbranden, het water kan hem niet doordrenken, de wind kan hem niet drogen, wapens kunnen hem niet doden; hij is eeuwig en onbegrensd en onveranderlijk, zonder begin en zonder einde; hij is nergens in het bijzonder en overal in het algemeen. Deze geest is de wezenlijke ik.”

Dus als ik loslaat kan mijn geest op een avontuurlijke reis.
Bon Voyage

Fijne dag vandaag.

Remmen, vallen en stoppen

Als ik beweeg en ademhaal dan voel ik een plekje in mijn ribbenkast, misschien is daar wat gekneusd. Een aantal licht geschaafde vingers, een beurse plek op mijn been. Voor de rest valt het bij nader inzien wel mee. Het lijf doet het nog goed.

"Doorgaan tot de allerlaatste roker" kopte de Volkskrant gisteren. Een inkoppertje en een duidelijke hint. De krant was door mijn lieve vriendin liefdevol klaargelegd. De tekst over roken en de gevolgen ervan lag duidelijk zichtbaar en niet te missen op tafel. Twee pagina's schreeuwden om mijn aandacht.

Maar natuurlijk zal ik er aan moeten geloven, ik wil er ook aan geloven. Roken is gewoon niet goed, het is ongezond en ronduit slecht.
Een deel van mijn hersenen lijken na het zien en lezen van het artikel direct allerlei acties op touw te zetten. Daarboven in mijn hoofd is het een drukte van belang.
Mijn lijf reageert ietsje trager en later. Er is nog niets aan de hand lijkt het te willen vertellen. Er zijn nog geen ontwenningsverschijnselen die parten spelen, geen zucht naar iets wat er gemist wordt. Het voelt alsof er ergens nog een reservoir zit. Daaruit kan straks worden geput om mijn lijf als vertrouwd te laten voelen.

Het roken zit in mijn systeem, tenminste dat kan ik met dat deel van mijn hersenen wat voor rede vatbaar is bedenken. Dat systeem vraagt om een herprogrammering. Het andere deel, wat nu in paniek is geraakt in verband met het komende stoppen is in actie gekomen. Het is niet aanspreekbaar en geeft even niet thuis. Dat deel is bezig om plannen te smeden en een strategie te ontwikkelen. Smoezen worden bedacht en excuses zijn in voorbereiding. Allerlei redenen klinken straks in heldere taal. Een reclamebureau zou zich de vingers erbij aflikken. Maar wat is een goed moment om te stoppen?

Een paar dagen geleden las ik nog stukjes tekst in een mooi boek wat gaat over onze zintuigen. In dat boek wordt onze huid beschreven als een soort ruimtepak. "Onze huid bevindt zich op de grens tussen ons en de wereld."
Gisteren was mijn huid voor een kort moment in contact met het koude en ruwe asfalt. De voorrem van mijn fiets schoot los en draaide zich razendsnel vast in het voorwiel. Voordat ik goed en wel in de gaten had wat er gebeurde viel ik opzij en lag ik languit op de grond.

Terwijl ik me afvroeg wat er was gebeurd en ik korreltjes van het afvalt in de rechterkant van mijn gezicht voelde drukken zag ik een auto aankomen. Het was een blauwe auto die me voorbij reed. Kennelijk was het geen goed moment om te stoppen.
Langzaam probeerde ik me op te richten en de wirwar van twee tassen, een krom stuur en een vastzittend voorwiel te ontrafelen. In deze beweging, die meer aanvoelde als een slow-motion, zag ik haar aankomen. Ze kwam met haar rolstoel uit een zijstraat, nam met een sierlijke beweging de bocht en stond, terwijl ik aan het ontrafelen was, naast me stil. Met een zorgzame en lieve lach werd gevraagd of ze me ergens mee kon helpen. Dit was een goed moment om te stoppen.

Nu ik nog.

Fijne dag.

OP ZOEK NAAR DÉ VORM…NR: 488 #NIJMEGEN

Een beeld, een kiekje en een vooroordeel

Een vooroordeel kan een taaie rakker zijn. Soms is het goed om even stil te staan en te kijken naar wat er eigenlijk in beeld staat en waar. Een vooroordeel is denk ik snel gevormd. Mijn gevoel zegt me dat het in tijd langer duurt om het beeld te corrigeren dan dat het is gecreëerd. En een vooroordeel of een oordeel kan soms ook een eigen leven gaan leiden.

Vandaag las ik op de nieuwspagina van de NOS dat onze Koningin Maxima tijdens een receptie door een ambassadeur is "gekiekt". Het resultaat is een niet al te scherpe foto met daarop twee vrouwen tegen een rommelige achtergrond met op de achtergrond een aantal zichtbare mensen. Gewoon een kiekje zoals zoveel foto's dat kunnen zijn.

Maar onze Koningin ging op de foto met de echtgenote van de Surinaamse president en dat maakt de foto dan weer als een kiekje met een mogelijk politiek staartje. We gaan het zien. Mij lijkt het lastig dat je als bekend persoon altijd maar moet uitkijken of er een camera in de buurt is. En dat je je later dan maar moet afvragen hoe je uiteindelijk in het beeld gevangen bent.

Op de nieuwspagina van de Volkskrant zie ik onder de kop van "Alarmerende berichten uit de denktank van Poetin" een foto. Ik zie een man op een paard. Tegen een achtergrond van een blauwe lucht, witte wolken en ruw aandoende rotspartijen rijd een man van rechts naar links in het beeld, dus tegen mijn kijkrichting in.
De man is kalend, draagt een zonnebril die ook de zijkanten afsluit en heeft een ontbloot bovenlijf. Zijn broek heeft een groene kleur waarvan de broekspijpen in de bruine laarzen zijn gestopt. De handen van de man lijken de teugels van het paard strak vast te houden. Het hoofd van het paard hangt een stukje naar beneden waardoor het overkomt dat de afgebeelde man de baas is, controle heeft. De vastgeklemde teugels geven mij dat gevoel. Het paard lijkt trouwens op de foto maar één oor te hebben, maar ik heb het vermoeden dat de binnenkant van het linkeroor donker van kleur is waardoor het wegvalt in de donkere manen.
Er lijkt beweging in de foto te zitten, ik krijg in ieder geval als kijker het gevoel dat man en paard vooruit rijden, maar waar naar toe weet ik uiteraard niet.
Het geheel lijkt een kiekje, een vakantiefoto. Maar is het zeer waarschijnlijk niet.

Een kiekje. Er was ooit een fotograaf die Israël Kiek heette (Groningen 22-04-1811- Leiden 14-05-1899). Deze fotopionier maakte in zin studio veel mooie en portretfoto's. Maar ook werd hij, meestal s'nachts, uit zijn bed gehaald door dronken studenten die graag met z'n allen op de foto wilden. Het resultaat waren rommelig aandoende foto's, in de haast geschoten, een soort zooitje ongeregeld. Momentopnames.
Gedurende de jaren zijn dat soort toch wel mooie opnames kiekjes gaan heten. Een stijl was geboren.

Tijdens de herdenking van operatie Market Garden in Nijmegen maakte ik een paar weken geleden deze foto. Eén van de oorlogsveteranen in een voorbijrijdende jeep. Voor de lol en misschien wel uit een gevoel van baldadigheid pakte hij voor een kort ogenblik het machinegeweer en deed hij alsof er vijanden naderden. Een momentopname. Gelukkig staat hij op andere foto's uit de serie ook vriendelijk lachend en naar het publiek zwaaiend in beeld.

Koningin Maxima, President Poetin en een voor mij onbekende oorlogsveteraan. Ik zou er als kijker iets van kunnen vinden.

Fijne dag.

OP ZOEK NAAR DÉ VORM…NR: 487 #NIJMEGEN

Fris, kleur en vorm

Het was een mooie dag om te na-zomeren en nog even te genieten van de warmte van de zon en een blauwe lucht. Het landschap kleurt groen. De groenen vibreren in het licht.
De complete overname van de herfst is nog geen feit, de zomer geeft zich nog niet zo snel gewonnen en is zeker nog niet de onderliggende partij.
Terwijl mijn dunne jas allang uit is en vastgeknoopt zit rondom mijn heupen doen mijn voeten het werk waarvoor ze bedoeld zijn. Ze dragen me en brengen me. Stap voor stap.

En dan, na een zoveelste bocht in een pad, sta je daar dan. Opeens en onverwacht.
Het zonlicht en de warmte dringen maar moeizaam door op de plek waar jij je bevindt.
De grond is er natter, op die plek is er veel meer vocht te zien en te voelen. Schoenen glibberen over de zachtere ondergrond en laten afdrukken zien van meerdere gepasseerde zolen. Indrukken van ontworpen en verschillende profielen geven de drukte op het pad aan. Ze laten zien dat er meer wandelaars zijn of al eerder waren.

Jij staat daar. Fier, fris en kaarsrecht. Het lijkt of je trots bent en dankbaar voor de energie die je kreeg om te groeien. De vorm van de groei zorgde er ook voor dat je uiteindelijk bent die je bent.
Ik weet je naam niet. Ik wil het ook niet weten. Die informatie leid misschien alleen maar af. Veel eerder wil ik als kijker genieten van je vorm en kleur. De diversiteit in kleuren en tinten geven intense prikkels.

Het is genieten in het bos. Mijn hart en lijf schreeuwen om meer en méér. Gefilterde en frisse lucht gaan hand in hand samen met kleuren en vormen mijn lijf in en zoeken zich een weg. Ieder heeft zo zijn eigen plek om mij te voeden. Alles is van een gelijke waarde.

Stilstaand krijg ik direct de behoefte om je te fotograferen. Ik wil je vast leggen in het platte vlak. Dat beeld kan ik mooi gebruiken als herinnering voor later. Later, wat later dan ook is. Is later het volgende seizoen of gewoon véél later? Loslaten is een kunst.

Wat is een naam behalve dan dat het mij overzicht en duidelijkheid kan verschaffen? Het kan mij eigenlijk niet zoveel schelen of je nu een paddestoel of paddenstoel bent en of het nu zomer of herfst genoemd wordt.
Loslaten en vooral niet nadenken. Als mijn hart spreekt heeft het geen woorden nodig.

Fijne zondag.

Kantelpunt, verbonden en tam zijn

We gaan dus meedoen. Op een nieuwspagina las ik dat Nederland militair gaat meedoen aan de internationale strijd tegen Islamitische Staat. Het kabinet gaat zes F-16's inzetten die beschikbaar zijn voor luchtaanvallen op IS in Irak. De eerste militairen zijn al weg en volgens minister Hennis van Defensie kan het team over een week al operationeel zijn.

We gaan meedoen. Toen ik het bericht hoorde zag ik in gedachten jongens met een Tom Cruise achtige  uitstraling al kauwgom kauwend in een cockpit stappen, de deksel of hoe zoiets ook mag heten, dicht doen en zich ready maken voor een take off. Op de grond van het vliegveld zwaaide Kelly McGillis gekleed in een strak zittende spijkerbroek ze met een witte zakdoek uit. Beelden van oorlog en geweld hebben soms een opwindende lading en filmmakers maken daar graag gebruik van.

We gaan meedoen. We mengen ons in een strijd die, dat is de verwachting, een jaar zal gaan duren. 250 mensen gaan samen met zes F-16's en twee van die vliegende exemplaren als reserve op pad.
Gisterenavond ving ik op de televisie voor het slapen gaan nog een laatste glimp op van onze minister van defensie Hennis.
Volgens mij hebben we nog nooit zo'n boeiende en aantrekkelijke minister van Defensie gehad. En ze is ook nog de allereerste vrouw op die belangrijke post. Aan tafel kon zij feilloos uitleggen over het hoe en het waarom van deze missie, glashelder en duidelijk. Ik kon haar volgen, begreep het wel. Wat moet dat moet, willen we hier veilig kunnen leven. Maar tegelijkertijd werd ik afgeleid door haar blonde haar, haar ogen en lippen. Misschien ga ik vandaag de beelden nog een keer terugkijken maar dan met het geluid op uit?

Oorlog, vrede en de kantelpunten. Vanochtend dacht ik terug aan de ontmoeting tussen de Vos en de kleine Prins.
"Ik kan niet met je spelen." zei de Vos "Ik ben niet tam." De kleine Prins verontschuldigde zich en vroeg wat dat woord betekende? "Dat is een nogal vergeten woord." zei de Vos. "Het betekend verbonden."
"Jij bent voor mij maar een klein jongetje als alle andere kleine jongetjes en ik heb je niet nodig. Ik ben voor jou een vos als alle andere vossen. Maar als je me tam maakt, dan zullen we elkaar nodig hebben. Dan ben je voor mij enig op de wereld en ben ik voor jou enig op de wereld..."
De kleine Prins knikte bevestigend en begrijpend.

Volgens mij hebben we elkaar gewoon een beetje nodig.

Fijn weekend.

Reportage-fotografie: Herdenking 70 jaar 'Market Garden' in Nijmegen #004

Reportage-fotografie: Herdenking 70 jaar 'Market Garden' in Nijmegen #003

Reportage-fotografie: Herdenking 70 jaar 'Market Garden' in Nijmegen #002

Reportage-fotografie: Herdenking 70 jaar 'Market Garden' in Nijmegen

Kunst: "Ontmoeting"; Wil je kans maken op dit kunstwerk..?

'Ontmoeting'

Kunstenaar: Joost Tellman.
Grafische werk, afmeting inclusief passe partout  30 x 40cm

Elke maand wordt er een beeldend werk dat gemaakt is door één van de deelnemers van het UNIT Atelier in Nijmegen als 'prent van de maand'  verloot.

Wat moet je doen om kans te maken op dit kunstwerk?
Stuur een email o.v.v. 'PRENT van de MAAND' naar:
info@unitwinkel.nl  of  info@unitacademie.nl

Inspiratie: Bill Viola: Cameras are soul keepers

Kapper, kapstok en de logica

Ik heb een kapper die nogal geluidloos is wat op zich nogal een opmerkelijk iets is voor een kapper. In het verleden ging ik nog wel eens naar een ander waar de verschillende onderwerpen zich als van zelf aandienden, maar deze zegt niets behalve een kort welkom en wat gemompel bij het afrekenen en weggaan. Tussen ons bestaat er stilte.

Gelukkig moest ik gisteren even geduld hebben voordat ik zijn behandeling zou ondergaan, er was nog een klant voor mij aan de beurt, dus kon ik goed ervaren dat ik niet de enigste klant ben waarbij het stil is. Die ervaring gaf mij wel een zekere geruststelling. Deze kaper is gewoon een geluidloze kapper. Een kapper die zijn gereedschap laat spreken.
Misschien is mijn kapper wel heerlijk gewoon zichzelf.

Ik ben dus weer lekker kort geknipt en het werd wel weer eens tijd. Grappig is wel dat de prijs van het knippen gelijk blijft terwijl ik in de loop van de jaren steeds minder haar op mijn hoofd heb en mijn geluidloze kapper daar elke keer weer sneller klaar mee lijkt te zijn. De logica van steeds dezelfde prijs handhaven begrijp ik niet zo goed maar misschien is dat wel de bedoeling? Gewoon simpelweg niet alles willen begrijpen?

Terwijl ik gisteren nog een klein beetje informatie tot me nam van de algemene beschouwingen in de politiek en een woordelijke knokpartij tussen Rutte en Wilders aanhoorde, wat nu eens glansrijk werd gewonnen door de eerste, dacht ik een kort moment aan mijn kapper. Mijn geluidloze kapper is namelijk ook van Marokkaanse afkomst. Hoe zou hij zich voelen terwijl het woord "Marokkanenprobleem" steeds maar weer opduikt en te pas en te onpas wordt gebruikt? Ik heb me voorgenomen om het tijdens een volgende knippartij maar gewoon te vragen. Misschien is het wel een goed idee.

Terugdenkend aan de prijs van het knippen die maar gelijk blijft terwijl mijn haargrens steeds verder terugdeinst dacht ik opeens aan mijn vader. Hij had toen hij nog leefde soms ook zijn eigen logica. "Dat gezeur en geklaag over de benzineprijs! Ik merk nooit dat de benzine duurder wordt. Ik tank altijd voor 25 gulden..." Ik hoor het hem nog op een feestje door de kamer slingeren.
Na een stuk of 40 keer gehoord te hebben wist ik het jaren geleden wel, maar nu zou ik er maar wat voor over hebben om het grapje nog één keer te horen.

Authentiek en zoveel als maar mogelijk jezelf zijn. Speurend op het internet kwam ik dit mooie gedicht tegen van Gerrit Achterberg.

Welkom
Ik hang mijn jas op aan de kapstok
naast de deur en blijf
in mijn geluk verzonken staan.
Hier vallen van mij af getal en kleur,
waaronder ik bij vreemden moet bestaan.
Vermenigvuldigd tot oneindigheid
en teruggebracht tot ongebroken licht
ga ik naar binnen toe;
je breidt de armen uit;
terwijl je kust liggen je ogen dicht.
(Gerrit Achterberg)

Mooier kan het misschien niet worden gezegd. "Hier vallen van mij af getal en kleur, waaronder ik bij vreemden moet bestaan."

Fijn weekend.

Quote: Emily Dickinson "Hope is the thing with feathers that perches ..."

Hope is the thing with feathers that perches in the soul - and sings the tunes without the words - and never stops at all.

- Emily Dickinson

Quote: T. S. Eliot "People to whom nothing has ever happened ..."

People to whom nothing has ever happened cannot understand the unimportance of events.

- T. S. Eliot

Passend, een puntje en een paaltje

Een van de eerste beslissingen die ik vanochtend moest nemen was het kiezen van een passende foto bij de geschreven tekst.
Ik had al wat klaar maar bleef maar schrappen en toevoegen. Wat past en wat niet?
Deze foto met een punt en een paal in het beeld leek mij wel passend.

Vanochtend werden mijn ogen geconfronteerd met het bericht dat er weer iemand is onthoofd. Op het scherm van de laptop verscheen een foto van een geknielde man gehuld in oranje, naast de man staat een figuur in het zwart. De man in Oranje werd even later na het nemen van de foto vermoord. Het is bizar en te gruwelijk voor woorden. Als je ergens geen woorden aan kunt geven dan past misschien alleen een moment van stilte?

Het beeld deed me denken aan een scène uit de film "Se7en". Op Youtube noemen ze dat stukje uit de film "The Box". De scène speelt zich af op een stuk verlaten buitengebied van een stad, een soort niemandsland. Als toeschouwers zijn er de kijker(s) en een paar politieagenten die rondvliegen in een helikopter. Als decorstukken van het beeld staan er hoogspanningsmasten, misschien wel om symbolisch aan te geven hoe spanning kan oplopen. De hangende draden creëren wijzende lijnen in de beelden. De helikopter zorgt voor het nodige opwaaien van stof en zand.

Als kijker weet je dat er iets ergs gaat gebeuren, de spanning is voelbaar en in opbouw. Het einde van de film en het verhaal kan nog alle kanten op, maar dan gebeurt het schijnbaar onvermijdelijke. Dat wat je absoluut niet hoopt gebeurt uiteindelijk dan helaas toch. Ongeloof blijft als een leeg gevoel en knagend gevoel achter. Een indrukwekkend stukje filmgeschiedenis met een razend knappe voelbare dynamiek tussen de acteurs Morgan Freeman, Brad Pitt en Kevin Spacey als John Doe. De vader, een zoon en een gestoorde geest.

Fictie en de helaas harde realiteit van een nieuwsbericht. Misschien kunnen we vandaag een kaarsje opsteken voor David Haines. David Haines was een hulpverlener in dienst van de VN.

Terug naar het puntje en het paaltje...Ik las allerlei uitleg. Zo is of was er sprake van een putje of een pitje en als het erop aankomt. Maar ook als het op de uitvoering aankomt...!
Mijn verwarring neemt zienderogen toe.

Nou ja, als het punt je bij paaltje komt is het gewoon zondag.

Fijne dag.