donderdag 25 december 2014

Influenza, Joe en migranten

De mooiste omschrijving was die van de Volkskrant. "De stem die als een kolengraver langs een steengroeve schraapt..." Joe Cocker overleed eergisteren.
Joe was rauw, ongepolijst, intens en doorleefd. Joe was bier en zeker geen fruitige rode wijn. Joe moest je met de volumeknop op voluit beluisteren. Een andere optie leek er voor zijn muziek niet te zijn. Met Joe kon je zonder gêne mee galmen en luchtgitaar spelen. Bij Joe's muziek kon je alle remmingen laten varen. Joe was een sleepboot en zeker geen plezierjacht.

Het was geen droom vannacht. Het leek alsof iemand me bij mijn lijf pakkend heen en weer schudde. Langzaamaan realiseerde ik me dat ik lag te rillen in mijn bed. Half drie en ik wist het direct. Een diagnose kon ik zelf al stellen, een of andere onverlaat heeft me aangestoken.
Mijn keel voelt als schuurpapier en de hoest laat van zich horen. Rauw en met kracht. Mijn huid is gevoelig en ik blijf rillen.
Twee paracetamolletjes later en ik kan even uit bed. De tabletten zijn de welkome hulptroepen tegen het  influenzavirus. Mijn lijf geeft signalen af dat het wel goed komt en dat het even tijd nodig heeft om te herstellen. Er is daarbinnen een intense strijd gaande.
Morgen is het eerste kerstdag en er staat een heerlijk diner op het programma. Dan ben ik denk ik wel op en een stuk fitter. Herstellen gaat bij mij gelukkig snel.

Migranten. De sticker kom ik met regelmaat tegen in de binnenstad van Nijmegen. Tijdens het passeren dacht ik aan al die mensen in de wereld die in opvangkampen wonen. Waarom? Omdat er her en der iets uit te vechten valt.
Vandaag heb ik ook een migrant, het influenzavirus.

Half zeven in de ochtend. Ik ga onder de wol, heb nog een stapel boeken en verschillende films te bekijken. En tussendoor maar even de ogen dicht en het lijf z'n werk laten doen.

Ooit zal er wel een eind aan dit leven komen, maar als ik terugkom en opnieuw moet leven dan wil ik zijn zoals Joe. Lijkt me gaaf. Rauw, ruw en intens. En dan met zo'n strot de wereld verbazen.
Of zijn zoals Rothko en een wereld van kleur achterlaten waar men nooit mee klaar zal zijn. Kleuren, hun onderlinge strijd, vriendschap en liefdesrelatie op een drager als bondgenoot.

Trusten en een fijne dag.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten