Licht...

Licht.
Als fotograaf kun je niet zonder. Veel licht, weinig licht, veel contrast, weinig contrast. Het licht zet ons aan het werk, daarmee kunnen we wat.
Als er licht is, hoe weinig ook, hebben we in ieder geval de mogelijkheid om een beeld te creëren. We kunnen laten zien dat wat we wilden vastleggen. We kunnen het licht ook gebruiken om de kijker te sturen, naar iets te laten kijken wat we belangrijk vinden, wat ons hart heeft. Leiden, verleiden en geleid worden.
Onderstaande foto is van Steve mcCurry. Een schoolklas met jongens, Bamiyan Afghanistan. De aandacht gaat direct naar het dichtstbijzijnde jongetje dat met open mond en met zijn ogen wijd opengesperd opkijkt van zijn papier.
Het sfeerlicht komt van links, van buiten, het natuurlijk licht. Het (vertwijfelde)jongetje aan de rechterkant heeft aan zijn linkerkant (voor de kijker rechts) ook licht, flitslicht. Flitslicht om het deel van zijn gezicht wat schaduw heeft lichter te maken.
De jongen vooraan is behalve door het natuurlijke licht ook belicht door het ingevulde flitslicht, aan de linkerkant van zijn gezicht (voor de kijker rechts). Er is sprake van een mengsel van natuurlijk licht, dat wat de schoolklas binnen komt en flitslicht. Hoeveel is de verhouding tussen die twee? Dat is soms een kwestie van smaak en opvatting. Hoeveel stel je in op je camera en flitser? Dat is techniek, ervaring, gevoel en talent.

Tip? Kijk eens naar het onderdeel flitscompensatie op je camera, je kunt je flitser namelijk meer of minder laten flitsen. Váák hoor ik mensen zeggen, ik flits niet, dat is zo lelijk! Maar probeer eens het flitslicht te regelen, naar je hand te zetten, meer of minder qua sterkte, misschien ga je het dan meer waarderen. Je kunt ook met behulp van een omnibounce kapje het licht zachter maken en slagschaduwen vermijden.
Flitsen is veel doen en balanceren tussen natuurlijk licht en flitslicht. Let ook op de het lichtjes in de ogen, veroorzaakt door gebruik van het flitslicht. Dat geeft de kijker een gevoel dat er sprake is van leven.
Succes en flits!    
 

Photography Steve mcCurry

Varens en Karl Blosfeldt

Wanneer ik naar de varens in mijn tuin kijk, soms badend in het prachtigste licht, komt direct onderstaande foto op mijn netvlies.
De foto is gemaakt door Karl Blosfeldt (1865-1932). Hij heeft ongeveer 6000 zwart-wit foto's gemaakt van bladeren, bloemen, stengels, knoppen, vruchten enz.
Hij beschouwde zichzelf als een amateurfotograaf (!) en gebruikte de foto's tijdens de lessen die hij gaf voor het vak "Modelieren nach Plantzen". Qua opleiding startte hij als beeldhouwer en modelleur in een kunstgieterij en gebruikte bladeren als voorbeeld voor versieringen. Op z'n negentiende volgde een tekenopleiding, maar fotografie was zijn liefde.
In de jaren twintig kreeg zijn werk meer bekendheid. In 1925-1926 waren er tentoonstellingen van zijn foto's , in 1928 was er de publicatie "Urformen der Kunst" wat hem bekendheid gaf en beroemd maakte. Al snel volgde publicaties van het werk in o.a. Londen, Parijs en New York.      
 

Kijk eens rond in je tuin en geniet van al die wonderlijke vormen...

Informatie bij elkaar sprokkelen!

In je ontwikkelingsproces als fotograaf is het noodzakelijk om informatie te vergaren die jou vooruit helpt om een nog betere fotograaf te worden, lekker sprokkelen dus!
In het nieuwe nummer van PF (fotografietijdschrift) is een drukfout geslopen, vandaar dat ze het complete artikel over fotograaf Ed van der Elsken op de website hebben geplaatst.
Als je het wilt bekijken en lezen....http://pf.nl/18107/fout-tijdens-drukgang-pf-nummer-4/

Nog meer informatie kun je krijgen als je de tijd neemt om naar videoclips te kijken, bijvoorbeeld via youtube. Tip? Zet af en toe eens de clip op pauze en analyseer het beeld wat je ziet, waar komt het licht vandaan, hoe zit de vlakverdeling en compositie in elkaar, scherptediepte/ focus, standpunt. links/rechts, wat wordt er verteld door het beeld i.c.m. de muziek?

Kijk eens naar dit "intieme kijkje", je kunt als kijker door alle beeldelementen het gevoel krijgen dat je mag proeven en even deelgenoot mag zijn van de sfeer. Op het ene moment bekijk je het geheel als kijker, op het andere moment zit je er soms met je neus op!

   
 

Idee en behoefte.

Idee. We verstaan onder idee: Een al dan niet, meer of minder, oorspronkelijke gedachte. Een specifieke gedachte die iemand op een gegeven moment en in een bepaalde context heeft. Volgens Plato, de leerling van Socrates, zijn ideeën alleen geestelijk te ervaren en zijn het eeuwige, onveranderlijke oerbeelden van de dingen die zich bevinden in de hogere ideeënwereld. Ideeën staan voor het hogere zijn.  
Het goede wordt doorgegeven door het handelen. De dingen die, wanneer ze ideeën afbeelden, hebben deel aan de ideeën.
Wat ik me soms afvraag is waar ideeën toch vandaan komen? Zelf heb ik ze met regelmaat als ik onder de douche sta, zo grappig en bijzonder.
Best mooi om eens te vragen hoe dat bij anderen werkt? Wanneer krijg jij ze? En hoe?

En dan de behoefte, waar komt dat vandaan? Waarom wil iemand, ik ook, zich op een bepaalde manier beeldend uitdrukken?
Neem als voorbeeld eens het beeld van "The Venus of Willendorf", gevonden in 1908, Oostenrijk. Ongeveer gemaakt tussen 24.000 en 22.000 jaar geleden!Stel je eens voor; je leeft in een nogal primitieve tijd en je hebt nog nooit, nooit van je leven een "beeld"gezien. Geen beeldhouwwerk, schilderij, tekening, foto, logo of andere beelden, niets van dat. En plotseling krijg je een impuls om een stuk steen te pakken en net zo lang aan de slag te gaan totdat er een figuur ontstaat dat op een vrouw lijkt, met alle kenmerken. 
Kwam er soms een signaal uit de kosmos? Waren mensen op dat moment eraan toe om zich uit te gaan drukken? Was de tijd rijp?

  

Die eerste keer

De eerste keer. Ga er niet te snel aan voorbij, sta even stil en wees even stil, het moment van de eerste keer komt nooit meer terug.
Zo ook het voor de eerste keer bekijken van een kunstwerk, afbeelding of bijvoorbeeld een foto. Tijdens die eerste keer kun je, als je goed luistert, veel informatie krijgen van hetgeen wat afgebeeld is en informatie die je krijgt van...jezelf. Luister goed.
Het gaat snel, heel snel. Binnen no-time, slechts enkele seconden, heb je het beeld voor de eerste keer gezien. Je eerste indruk is ook behoorlijk bepalend. Het kan de sfeer van het de tweede keer bekijken behoorlijk bepalen, de toon is dan al behoorlijk gezet.
Maar hoe neem je nu tijdens de tweede keer afstand nemen van hetgeen je de eerste keer hebt ervaren tijdens dat bekijken? Door het de tweede keer eens heel anders te doen.
Probeer het eens "zakelijk" te bekijken en het hardop te benoemen, geef er woorden aan. Wat zie ik nu eigenlijk?
Neem wat meer afstand of kom juist wat dichterbij, pak een stoel of ga op de grond zitten, vernauw je oogleden tot kleine spleetjes dan zie je misschien de vormen beter en vooral neem de tijd.
Waarnemen vraagt ook tijd, rust en ruimte.
Zo ook voor een schilderij van Mondriaan.

Zo werkt het ook volgens mij, met het ontmoeten van mensen. De eerste indruk en de eerste informatie die je krijgt kan behoorlijk bepalend zijn voor een tweede keer dat je elkaar ontmoet. Het is niet zo gek om tijdens de tweede ontmoeting je bevindingen bij te stellen.

p.s. na het zoeken van deze afbeelding  van de Victory Boogie Woogie (Haags Gemeentemuseum)
hoorde ik direct deze muziek in mijn hoofd en hart:
http://www.youtube.com/watch?v=1CcZ-GbmpQU

Wat zie ik? (deel 2)

Je kent het misschien wel, dit bekende werk van René Margritte. Dit is ongetwijfeld een van zijn bekendste werken. La Trahison des Images (1928-29) of "Het verraad van de voorstelling" met de geschilderde tekst: Ceci n'est pas une pipe.
In dit werk schildert René  Margritte een pijp met vlak daaronder de boodschap: "Dit hier is geen pijp" (Ceci n'est pas une pipe. Hij wil de toeschouwer met het schilderij laten ervaren hoe sterk de kracht van een beeld is.
Hij schildert een pijp, zet daaronder met tekst dat het geen pijp is en toch houden sommige toeschouwers stug vol dat het een pijp is.
Verwarrend? Het zet je in ieder geval aan het denken, het kan je bewust maken van de sterkte en de kracht van een beeld, in dit geval een schilderij.
Probeer eens tijdens een bezoek aan een expositie of in een museum met "andere ogen" te kijken (en te luisteren naar je gevoel), of stel jezelf eens hardop de vraag: "Waar kijk ik eigenlijk naar..?".
Loop niet hoofdschuddend en met onbegrip door, dat kan een gemiste kans op een geweldige ervaring en bewustwording zijn.

Wat zie ik?

De expositie van fotoclub Novio Lumina was gisteren feestelijk en een groot succes. Er waren veel enthousiaste liefhebbers komen kijken naar het getoonde werk van de clubleden.
Met verschillende mensen heb ik van gedachten gewisseld over de foto’s die er hingen. Heerlijk gepraat over hoe je nu naar een beeld kijkt en kunt kijken, er bestaan daarin soms grote verschillen.
Wat mij het meest opvalt bij mensen tijdens het kijken naar een beeld, in dit geval een foto van een vrouw, dat er een soort stelligheid komt en met een (snel) oordeel. Om een voorbeeld te geven? Er hing een portretfoto van een vrouw. “Wat een naar mens”zei een van de bezoekers.
Een hard oordeel over iemand terwijl je de persoon in kwestie nog nooit in het echt hebt ontmoet, toch? Wel heel menselijk om zoiets te zeggen, we oordelen allemaal wel eens of zelfs meerder keren per dag zonder het ons altijd bewust te zijn. Stonden we er maar wat vaker bij stil, dat zou veel kunnen schelen.
Maar wat zien we nu eigenlijk? Een afbeelding van een vrouw; donkerblonde haren, een zwart jasje  waarvan je alleen delen van haar schouders ziet met een knoop zichtbaar op haar schouder, een oorbel is er zichtbaar met een kruisje eraan, ogen, mond, neus, delen van oren.
Dat is wat we zien, zakelijk en zonder naar onze emoties te luisteren. Maar wat doet het met ons?
Het maakt iets in ons wakker, activeert allerlei dingen alsof er op verschillende knoppen worden gedrukt, alarmbellen, waarschuwingen en ga zo maar door. Het kan veel in onszelf losmaken en dat gaat dan weer via bijvoorbeeld de mond, naar buiten. De wereld in.
De vrouw in kwestie kijkt niet vrolijk op de foto, eerder bedroefd, intens of kwetsbaar maar dat is ook weer wat het bij de toeschouwer oproept aan emoties.

Ik vond haar mooi, in al haar stilte die geen stilte was ...

Voor de echte fijnproevers, dit moet je beslist gaan zien!

Edward Steichen opent 27 juni

De tentoonstelling In High Fashion, the Condé Nast Years, 1923–1937, vertegenwoordigt het hoogtepunt in Steichens lange fotografische carrière. De werken die hij gedurende deze periode maakte voor de invloedrijke magazines Vogue en Vanity Fair, behoren tot de indrukwekkendste creaties van de twintigste eeuw. Ze zijn speciaal voor deze tentoonstelling bij elkaar gebracht en worden voor het eerst in Nederland getoond.

                                                  Gloria Swanson, 1924 © Edward Steichen
                                                   / Courtesy Condé Nast Publication
Bron: http://www.foam.org/visit-foam/calendar/2013-exhibitions/edward-steichen-in-high-fashion-the-cond%C3%A9-nast-years-1923%E2%80%931937

Fotograferen, fotoclub Novio Lumina

Vandaag naar de expositie van Novio Lumina in Nijmegen, ze bestaan vijf jaar, van harte!
Ooit heb ik kunnen helpen om de eerste aanzet te geven om een club op te richten.
Er kwamen regelmatig opmerkingen van (oud)cursisten over het zwarte gat waar ze na het volgen van de cursus in vielen.
Fotograferen? Nee, niet veel meer, was een veel gehoorde uitspraak. Geen tijd, geen inspiratie enz. "Ik mis jouw huiswerkopdrachten om aan de slag te gaan!"

Het idee van een fotoclub was geboren! Een aantal enthousiaste mensen vonden het leuk om te helpen de club vorm te geven. De uiteindelijke naam van de fotoclub werd bedacht door Desireé.  
Na een tijdje meegewerkt en actief te zijn geweest ben ik er mee gestopt en heb ik het losgelaten. Mijn eigen werk slurpte teveel van mijn tijd.

Vandaag ga ik eens kijken welk werk ze laten zien. Ik laat me graag aangenaam verrassen.

Voor meer info: http://www.novio-lumina.nl/site/eerste-expositie-novio-lumina.html

Fotofestival in Naarden

Een paar dagen geleden met Ellen en Jeroen naar het fotofestival in Naarden geweest. Ik was persoonlijk erg onder de indruk van het werk van Jan Banning, bijzonder indringende portretten en prachtig getoond in de Grote kerk.
Het was weer een genot om te kijken naar andermans werk en dat te ervaren. Natuurlijk is de vestingstad Naarden een mooie locatie voor het festival.
Mocht je nog willen gaan? 23 juni is de laatste mogelijkheid.
http://fotofestivalnaarden.nl/

Nog even een foto? Tijdens een bezoek aan het toilet, kwam ik dit moois tegen. De stortbak van het toilet werkte trouwens ook nog met een touwtje!