Oordelen, straf en het afwaswater

Gisterenavond dacht ik, al mijmerend en met op de achtergrond een stukje rustige Jazz en met mijn handen in het afwaswater; Zal ik morgen een stukje schrijven over één van de menselijke actie's waar wij mensen ons zo vaak aan overgeven? Zal ik een stukje schrijven over oordelen?

Er zijn van die momenten dat ik me afvraag hoe het kan. Waar komt die impuls vandaan? Toeval bestaat doodeenvoudig niet. Vreemd hé? Het leven is soms zo kristalhelder, maar op andere momenten als bubbels in het afwaswater weer zo'n groot mysterie.
Wat is wat namelijk het geval?

Vanochtend kreeg ik in mijn postvak het volgende citaat binnen: "Wij brengen het leven door met elkaar slecht te beoordelen, omdat wij ons steeds weer als rechter opwerpen zonder dat wij ooit de processtukken onder ogen krijgen."
Henry Rabusson heeft het op deze manier mooi gezegd; een waarheid waar je geen speld tussen kunt krijgen.

Ondertussen was ik ook de verschillende nieuwspagina;s aan het bekijken en viel mijn oog op twee berichten i.v.m. de doodstraf. Wereldwijd zijn er weer meer doodstraffen uitgevoerd, 778. Dat zijn de harde cijfers van Amnesty International in hun jaarlijkse onderzoek.
Het andere bericht betreft een man die in Japan 48 jaar in de dodencel heeft doorgebracht en in afwachting van een nieuw proces voorlopig is vrijgelaten. De rechter die dat besliste verwacht dat de kans op uiteindelijke vrijspraak zo groot is dat de man alvast op vrije voeten komt.
48 jaar. Dat is echt een lange, lange tijd.

Gisteren kwam het bericht dat Volkert van der G. binnenkort op vrije voeten komt. Ik hou mijn hart vast in de komende tijd. Er lopen nog veel mensen rond die Pim Fortuyn missen en al dan niet onverwerkte emoties met zich meezeulen.
Maar wat is vrijheid en op vrije voeten komen? De straks ex-gevange Folkert moet zich zes jaar aan allerlei strenge regels houden.

Zonder te oordelen door het leven gaan lijkt me een heerlijk gevoel. En het niet oordelen scheelt gewoon een enorme berg energie. Die energie kunnen we volgens mij ook veel beter inzetten voor andere nuttigere dingen die we voor onszelf en elkaar kunnen inzetten. Een win-win situatie.

Maar ik realiseer me ook dat het best moeilijk is om niet te oordelen. We doen het allemaal, dus inclusief deze tekstschrijver, zo veel en vaak en zonder van de hoed en de rand te weten.

En mijn afwas? Die is weer klaar.

Ik wens je een fijne, oordeelloze, donderdag.