Aanvalligheid, aanminnig en waardigheid

Fotografie Mart van Zwam 

"Aanvalligheid, schoner nog dan schoonheid", bij het lezen van deze zin van Jean de La Fontaine (1621-1695) gingen mijn wenkbrauwen even omhoog en verscheen er op mijn voorhoofd een vraagteken.
Aanvalligheid? Dat zal toch iets met oorlog of in ieder geval met geweld van doen hebben?
Onmiddellijk dacht ik aan Poetin, America, Europa, de Krim en het verdelen van land en mensen. Maar niets bleek minder waar.

Ik heb het even opgezocht. Aanvallig betekent lief of aanminnig. Aanminnig is bekoorlijk of innemend. En bedankt voor het citaat. Wéér iets geleerd.

Een paar dagen geleden zat ik op mijn gemakje in de stadsbus en genoot ik intens van het uitzicht. Straten, huizen, het drukke verkeer. Fietsers op weg naar iets. Het landschap van stad en leven zichtbaar achter het glas.
Bij een van de bushaltes stapte een jong stel de bus in. Ik schatte haar een jaar of achttien, hij was denk ik een jaartje ouder. In de buggy die de bus inrolde zat een dochtertje van een jaar of twee.
Zij was een forse vrouw en probeerde zich al onderuit hangend tegen een leuning van de bus staand te houden. Met een verveelde blik staarde ze regelmatig op haar mobiel. Hij stond stoer te wezen en keek alle kanten op, behalve die van haar. Een paar minuten later sprak ze tegen hem. Ik kon het niet verstaan.
"Denken moet je aan een paard overlaten, die heeft een grotere kop dan jij." Dat was wel voor iedereen hoorbaar.

Een tijdje later stapten ze uit de bus. Ik kon ze nog net uit een hoekje van mijn raam zien. Hij voorop en zij, de buggy met één hand sturend, volgde. Haar andere hand had ze nodig voor haar mobiel.
Het kindje lachte; gelukkig maar.

Geluk zit 'm ergens in en in de waarde die we eraan toekennen. Zonder contact te maken met de waarde, lijkt alles waardeloos.

Zaterdag, weekend, koffie, ontbijt en een eitje. Héérlijk.

Fijne dag.