Maar wat ook wordt aangepakt en aangepast zijn de trappen in het museum.
De trappen. Sinds de opening van het museum is daar al discussie over. Diverse bezoekers vinden ze ongemakkelijk en lastig te nemen. Ze zijn breed, de opstapjes zijn niet hoog en niet laag en er zijn er ook véél van. Kortom; sommige bezoekers zuchten, klagen en steunen er op los.
Gelukkig zijn er ook volwassenen en kinderen waarbij de traptreden op de lachspieren werken. Je kunt er namelijk ook gewoon vrolijk van worden, lekkere kriebels van krijgen, twinkelingen voelen.
Ik moet denken aan het apenkooien in de gymzaal. Was dat niet een leuk onderdeel? Gewoon klauteren, klimmen, hangen, bungelen, optrekken, zakken en zorgen dat je de grond niet raakte.
Terug naar de traptreden in het museum. Ze hebben wel effect. Ondanks mijn lange benen lukt het me net niet om er telkens twee tegelijk te nemen. En één trede per stap is het ook weer niet. Ergens zit het er tussen in? Onregelmatige stappen zetten haalt me ook tijdelijk uit mijn balans en geeft me een intens gevoel.
Mijn persoonlijke overtuiging is dat je voor kunst soms moeite moet doen en dat kan je dan weer een aparte en bijzondere ervaring opleveren.
In China staat een immens groot bronzen Boeddha beeld; 34 meter hoog. Het is een symbool van de harmonische verhouding tussen mens en natuur, volk en geloof. Je moet 268 traptreden nemen om de top te bereiken. Dat lijkt me ook wel een bijzondere ervaring.
Traptreden nemen, de hoeveelheid, het formaat, het ritme, de moeite die het soms wel of niet kost, lijkt wel een beetje op het leven zelf. Soms is het makkelijk en af en toe niet.
Maar het kan je wel iets opleveren. In ieder geval een fantastisch in en uitzicht.
Fijne dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten