Spiegel, Photoshop en voldoen

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand...wie heeft er de gladste huid van het land?

Een paar dagen geleden liep ik door een winkelstraat. Rondkijken, slenteren, observeren en de sfeer opsnuiven. Een winkelstraat, of zoals je wilt een koopgoot, is als het leven in een notendop.
En natuurlijk maak ik dan af en toe de foto, mits ik het moment tegenkom, de foto waar ik naar op zoek ben.
Voor de etalage van een winkel die allerlei héérlijke luchtjes en crempjes verkoopt stond ik een moment stil. Voor me zag ik een reclameposter van een bepaald merk, welke doet er niet toe, er zijn er veel die beloven dat je als je de producten maar koopt er uit kan zien als de vrouw op de foto.
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand...



Eén van de vragen die er mij, door vooral vrouwen, wordt gesteld is of ik toch wel alsjeblieft een flink aantal rimpels op de uiteindelijke foto wil wegwerken? Als fotograaf met het gereedschap Photoshop binnen handbereik voel ik me op sommige momenten een plastisch chirurg, een beetje als Superman maar dan achter het beeldscherm. Gelukkig zonder zo'n strak pak en rode cape, die staan mij gewoon niet..
Ik kan, mits ik dat wil, dingen aanpassen en veranderen. Neuzen, ogen lippen, schouders, heupen, buik, borsten en billen. Rimpels kan ik laten vervagen of simpel wegwerken. Gezichten meer laten spreken.

Voor mij persoonlijk is er een morele grens die ik zie, voel en ervaar. Een fotograaf met een geweten. Wanneer ik de grens tegenkom stop ik met bewerken van een foto of liever zelfs nog een stukje daarvoor. Genoeg is genoeg, je moet soms niet overdrijven. Een vrouw is een vrouw en tenslotte géén stuk plastic.

Ik heb er al vaker in gedachten bij stilgestaan. Hoe kun je als vrouw aan die hóge verwachtingen voldoen die er aan je worden gesteld? Volgens mij hebben véél vrouwen er een dagtaak aan, soms met allerlei nare gevolgen van dien. Programma's op de t.v. over plastische "hier wordt je mooier van" mooi makerij, geven denk ik nog een extra dimensie aan de verwachtingen.
 
Natúúrlijk zijn wij mannen, ik spreek nu maar even uit naam van de mannen in het algemeen, hartstikke in onze sas wanneer een vrouw haar best doet om er prachtig en voor ons opwindend uit te zien. Wij kunnen, met aan onze arm een mooie vrouw, als Clooney's of Pitt's door de straten wandelen. Als volbloed hengsten staan wij soms te trappelen in een weide. Mijn excuses, maar wij, die soms nog primitieve mannen, komen nu eenmaal van die mooie en krachtige planeet Mars.

Maar misschien, héél misschien wordt het tijd voor een nieuw ijkpunt. En ook een andere vraag, eentje die veel belangrijker is; Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is er het liefste in het land?

Ik geef even een voorzet tot een revival van het hedendaagse feminisme. Op de barricaden dames en laat je stem horen. De spandoeken kunnen uit de kast?

Fijne dag.

Buren, beeld en boeken

Photography Mart van Zwam

Gluren bij de buren! Wie maakt zich daar nu niet af en toe schuldig aan?
Even vingers opsteken...Maar natuurlijk zijn het véél mensen die dat doen. Het is een vermakelijke bezigheid, je hebt gratis entertainment en we zijn met z'n allen gewoon lekker nieuwsgierig van aard.
Daar kan wat mij betreft geen televisieprogramma tegen op.
Ik ben natuurlijk geen haar beter dan de rest van de mensheid en kan me ook héérlijk laven aan het bekijken van en mijn gedachtes erover laten gaan.

Wat mij ik ook grappig vindt is dat mensen een keuze moeten maken wanneer ze beeldjes voor het raam zetten. Een voorbeeld is te zien op deze foto.
Gewoon een paar van die leuke speelgoed figuurtjes op een randje bij het raam. Maar nu de keuze...zou jij de beeldjes met de voorkant naar buiten gekeerd plaatsen zodat voorbijgangers ervan kunnen genieten? Of plaats je ze met de voorkant naar binnen gericht en kijken wij tegen de achterkant aan?
Met andere woorden; wil jezelf als bewoner(s) van het huis de hele dag naar de achterkant kijken of kijk je zelf liever vaker naar de voorkant?
Als jij zelf beeldjes voor het raam hebt staan, heb je dan ondertussen al stiekem gekeken? En?
Ik kom binnenkort wel even door je straat, ik voel een mooie fotoserie aankomen!

Ik heb niet alleen iets met beeldjes voor het raam, maar ook met boeken in huis. Wanneer ik voor het eerst bij iemand in huis stap, bekend of onbekend, kijk ik al snel met een scheel oog of er boeken zijn. En zo ja, hoeveel maar vooral ook welk soort?
Misschien staan er studieboeken in de kast of op de plank. Of misschien wel romans, liefdesverhalen, detectives of complete horror. Spirituele boeken of van die zelfhulpboeken? Staat er fictie of veel non-fictie?
Een min of meer goed gevulde boekenkast kan je een klein beetje vertellen met wie je te maken hebt. Dvd's die in de kast staan hebben trouwens ook die mooie informatie. Je krijgt een richting wie de persoon eigenlijk is. Een klein tipje van de sluier wordt er dan opgelicht. Een hokje voor onze hokjesgeest manier van denken is al snel in wording.
Jammer is wel dat er in deze tijd ook mensen zijn die boeken op hun tablet lezen, weg informatie en beeld. Misschien hebben ze straks geen boek meer op de plank staan. En ik kan natuurlijk moeilijk vragen of ik even hun tablet mag doorsnuffelen, of wel?
Een tweede fotoserie is in de maak; de mens en zijn/haar boekenkast. Een boekenkast gevuld met verhalen, dromen, wensen, gedachten en verlangens. Een boekenkast, levenskast.

De bron van inspiratie is onuitputtelijk mits je de stroom maar niet laat opdrogen.

Fijne dag.

De storm, waarschuwingen, en Demis Roussos

Ook zo genoten van de wind gisteren? Of werd je zoals anderen overvallen met een omgewaaide boom in je tuin of misschien wel op je auto.
Het was een stormachtige dag, gelukkig waren we ruim van te voren al keurig gewaarschuwd.

Op het spoor was het s'middags een lichte chaos, tenminste in dit deel van het land. In het westen hadden reizigers het harder te verduren.
Ik was één van de mensen die op het perron stonden te wachten op een trein. Komt ie of komt ie niet? Gaan we nog rijden of wat?
Ach je moet je er maar luchtig bij blijven voelen, in de stress raken is een vriendschapsoptie die vaak niet de beste is.
Wanneer stress mij op Facebook een vriendschapsverzoek stuurt dan blijf ik hem maar negeren. En een voorstel tot het "liken" van zijn pagina? Daar ga ik, standvastig als ik ben, niet op in.

Op het perron voelde ik de wind door mijn haren. De das die rondom mijn nek hing wapperde vrolijk mee en deed haar eigen dans. De sigarettenrook die ik naar buiten blies vermengde zich met de frisse wind.
In mijn hoofd opende zich vanzelf het deurtje van de afdeling "muziek met herinneringen" en opeens, als was er werkelijk een jukebox, klonken de eerste tonen. Grieks-achtige klanken.
De muziek van "My friend the wind" klonk in mijn hele wezen en zijn. En in gedachten zag ik die ruige man weer boven op die imposante berg staan in dat zonnige Griekenland. Zijn armen uitgestrekt in de wind, zijn wilde haren waren ruig en veel herinnerde ik me nog.

Ja, ik had mijn "guilty pleasure" moment. Ken je dat? In het programma van "De wereld draait door..", is het een vast item aan het worden. Muziek die eigenlijk niet door de beugel kan, die je wèl leuk vindt, maar waarvoor je je eigenlijk een béétje zou moeten schamen.
Maar waarom dat grappige schaamtegevoel? We schrijven ergens jaren zeventig, wist ik veel wat er allemaal in de wereld te koop was? Ik had net een paar jaar als de eerste en enigste thuis mijn haren lang laten groeien, dat was al aardig stoer en rebels. Verder had ik shag, een pukkel voor de schoolboeken en een stoere puch.
In de aanlooptijd naar het volwassen worden en tot een volledige wasdom komen is het nu eenmaal een rare en ondoorzichtige wereld waarin je leeft. Als puber kijk je af en toe naar het landschap om je heen, maar dan een landchap met het effect van een raam wat na het douchen beslagen is.

Ach die Demis, Griekse baardman. Als ik mijn lijstje met "foute muziek" verder ga vervolgen, kunnen er nog wel eens meer verrassingen komen, maar die mooie pareltjes, hou ik maar voor mezelf.

Fijne dag.

Emoland, sirene en een kleurrijk land

Photography Mart van Zwam 

Volgens mij kunnen we, tijdelijk, onze naam "Nederland" misschien beter gaan veranderen in "Emoland".
Gisteren heb ik bijna aan den lijve ondervonden wat er gebeurt wanneer je een, luchtig bedoelde, opmerking maakt over het op handen zijnde feest van 5 december.
De naam van de knechten van onze goedheiligman durf ik al bijna niet meer hardop uit te spreken. Het land is zichtbaar en voelbaar verdeeld onder voor- en tegenstanders.
Of je hoort bij ons of je bent tegen ons is kennelijk het gevoel en opvatting.

In de rij staand om mijn boodschappen af te rekenen gaf ik gisteren antwoordt op de vraag of ik ook niet vondt dat...
Het alarmsignaal in mij ging af, de sirene loeide, zwaailichten tolden in het rond. Maar ik negeerde het.
In plaats daarvan gaf ik antwoord en zei ik wat ik van het hele gedoe vond.
Ai, foutje. Dat had ik nou beter niet kunnen doen.
Ik zat in een val. "Beetje dom gedaan", zou Maxima met een lieve en zachte stem in mijn oor fluisteren.

Of ik mijn kinderen nu ging uitleggen dat ik al die jaren tegen ze had gelogen? Die vraag kreeg ik, met een drift als was de man een professionele slager, voorgeschoteld.
In gedachten zag ik hem voor me, staand achter de toonbank met een enorm scherp en blinkend hakmes in zijn grote knuist.
"Ja", was mijn antwoordt op zijn vraag. Gewoon een kort, ja.
In mijn gedachten klonken de woorden die ik niet uitsprak: "Ich habe es nicht gewust". Dat is een beladen tekst, ik weet het, komt ook uit een heel andere en meer verschrikkelijke tijd. Die tekst past ook niet in deze hele discussie die ons land zo in de grip houdt, maar het heeft er wel een klein beetje mee te maken.

Wat ik als persoon mis in de weken van soms felle en tot op het bord gevoerde discussie's  is empathie, mededogen en compassie. Gewoon, je voor een kort of wat langer moment inleven in die ander. Hoe het voelt. Die ander die hier ook woont, werkt, leeft.
We zijn met een bont gezelschap van mensen uit allerlei verschillende culturen. Dat maakt ons land ook zo boeiend en kleurrijk. We zijn niet meer dat land van alleen maar boerenkool, spruiten en aardappelen met jus. Tijden veranderen, de wereld is in beweging.

Lang leve de verschillen, maar in ons hart zijn we gelijken en gelijkwaardig.

Vandaag eet ik pasta, even de zuidelijke zon proeven op deze herfstdag.
Bij de koffie, chocolade pepernoten, puur.

Fijne dag.

Films, werkfilms en Penélope Cruz

"Het openen van een dvd doosje en het tegen het licht bekijken van de inhoud is soms als het openen van een oester." Absoluut.
Een week geleden was ik jarig. Alweer een jaar erbij en dat nog steeds in een blakende gezondheid, ook eens goed om bij stil te staan. Zieke mensen zijn er al genoeg. Geluk zit 'm in iets simpels, gezond zijn en dankbaar.

Mijn beste maatje, wat ook mijn museum-beelden-maatje is, kwam met een verrassend en mooi cadeau. Ik hou van het woord cadeau, mits zo geschreven. Soms zie ik ook variant kado voorbij flitsen, maar persoonlijk geef ik de voorkeur aan cadeau. Het heeft meer klasse, meer poëzie en veroorzaakt visueel een minder harde aanslag op mijn netvlies.
Ik zeg altijd maar; de ziekte Kanker begint niet voor niets in Nederland met een K.

In ieder geval ben ik blij en dankbaar voor de films die de dvd-box bevat.
Het zijn films waarbij je op moet letten om maar niets te missen. Film die soms wat zwaardere kost zijn, verhalen met verrassende wendingen en indruk achter laten. Een mooi woord ervoor heb ik zelf maar bedacht; "Werkfilms".
Wanneer je gaat kijken naar een "Werkfilm", moet je aan de slag. Je kunt niet zomaar en vrijblijvend onder het genot van een zak chips en bier, of mijn voorkeur rode wijn, consumeren. Nee, je wordt door de maker(s) aan het werk gezet, gehouden en beziggehouden.
Hoe zit het nou? Huh..? Begrijp ik het nu goed, of heb ik iets gemist? Dat soort dingen.

En dan zitten er nog in de dvdbox de films met het fenomeen Penélope Cruz. Ach, wat heb ik daar nog aan toe te voegen? Wat is er al niet over dit schepsel gezegd en geschreven? Een kostbaar geschenk uit de hemel.
Breekbaar, subtiel, geraffineerd en krachtig met boordevol Spaans temperament. Wanneer ik niet zo ongelovig zou zijn dan zou ik nu ter plekke in Onze lieve Heer gaan geloven. Het is een Godswonder.
En dat niet alleen door haar parelschoonheid van buiten. Het klinkt als een cliché, maar de èchte en pure schoonheid zit 'm gewoon van binnen. En, volgens mijn bescheiden mening, door elke vrouw naar buiten te brengen. Een kwestie van durven, aanboren, willen en kunnen stralen.  
Wanneer er iemand dat mysterieuze x-factor bezit dan is het Penélope wel, maar dan ook nog eens met maatje tripple-x. Ze neemt bezit en vult de ruimte met haar rijke aanwezigheid en vlamt als actrice door haar vakvrouwschap. Stilstaand of in beweging spat ze van het beeld.
Een prachtig voorbeeld van "Et dieu...créa la femme"

Ach die Penélope. Gelukkig schrijf je haar mooie achternaam met een C.
Een heerlijk weekend is begonnen en nog een aantal parel-films te gaan.

Fijne weekend.

Selfie, sukkelseks en dingen die er opeens zómaar zijn

Tekening Maarten Toonder

"De wereld is volop in beweging en is zo gek nog niet."
Ik blijf me gewoon héérlijk verbazen.

Een paar dagen geleden werden er een aantal woorden toegevoegd aan onze toch al zo bloemrijke taal.
Selfie: fotografisch zelfportret, vaak gemaakt met de camera op armlengte en gepubliceerd op socialnetwerksites e.d.
Sukkelseks: seks die niet gericht is op het leveren van seksuele topprestaties.
Balanseconomie: economie waarin de focus op groei plaatsgemaakt heeft voor gerichtheid op duurzaamheid en welzijn.
Phablet, tablet waarmee men tevens kan telefoneren.
Mooie woorden, ik ben benieuwd welke er uiteindelijk blijvertjes zullen zijn?

Toen ik de woorden voor het eerst las, dacht ik weer eens aan Maarten Toonder. Hij heeft als schrijver en bedenker onze taal ook zo mooi verrijkt met allerlei nieuwe woorden en uitdrukkingen.
Een grappig en bijzonder voorbeeld is wel het woord "Minkukel". In één van Toonders verhalen over het wel en wee van Olivier B. Bommel en Tom Poes werd er door een buitenaards wezen de "Kukel" gemeten. Volgens sommige lezers werd daarmee bedoeld: "de mate waarin men onbevangen in het leven staat." Andere lezers zagen het meer als een verwijzing naar het I.Q.
Een neologist (iemand die zich bezighoudt met taalnieuwigheden), merkte ooit op: "Het moet dus méér en anders zijn en vermoedelijk bestaan uit eigenschappen die meestal door een teveel aan rede verdrongen worden zoals; gevoel, fantasie, liefde en dergelijke."
Welke uitleg dan ook; een min scoren was niet al te best.

De mooiste en voor mij meest dierbare uitdrukking werd ooit door mijn zoon, toen hij nog héél klein was, in de wereld gezet. "Papa, jij kookt heel lief"
Een vadershart gaat dan, op dat mooie moment, even iets sneller kloppen.

Mocht er vandaag een buitenaards wezen landen, die de mensen komt opmeten dan scoor ikzelf duidelijk een dikke plus. Let maar op. Ben ik toch mooi een "Pluskukel"

Laat je niet gek maken door de rede.
Fijne dag.

Een blad, het gaas en de essentie als uitgangspunt

Photography Mart van Zwam

Al een flink aantal jaren staan er een paar woorden op mijn website te lezen: Essentie als uitgangspunt.
Dit uitgangspunt en de zoektocht naar die essentie lopen als een rode draad door mijn persoonlijke leven als mens en mijn ontwikkeling en weer gekoppeld in mijn werk als beeldenmaker.
Ik schrijf met opzet niet fotograaf, maar beeldenmaker, want beelden maak je tenslotte ook in je hoofd, in een tekening, op schrift of in welke vorm dan ook.
Beelden kunnen kracht hebben en energie en je helpen op jouw pad om de dingen héél helder en duidelijk te maken.
En een blad dat van een boom is gewaaid en uiteindelijk vast zit, is gewoon een genot om te fotograferen.

Als mens ben ik in wezen perfect, het kan gewoon niet beter. Er komt niets boven, er is geen overtreffende trap. Niks mis mee.
Wat er, rondom die essentie, is opgebouwd dat is iets anders. Aangeleerde opvattingen, de soort van opvoeding, familie, omstandigheden, de tijd en de cultuur waarin je leeft?
Wanneer je er bij stilstaat en er voor een kort of lang moment over nadenkt kan die lijst steeds langer worden en indrukwekkender.
Maar zonder die lijst en in essentie ben ik zuiver en puur. Ik ben me er toch eentje..!

Ik ben dorstig naar alles en drink, eet en proef, kijk en zie, snuif op en ruik, luister en fluister, voel en bevoel. Kortom; ik leef en hou van het leven.

Fijne dag.

Zen en de kunst van kunst kunstig combineren

Photography Mart van Zwam

Gisteren hield ik nog een vurig pleidooi voor de kunst.
Het Valkhofmuseum in Nijmegen. Altijd een mooie plek om naar toe te gaan, gewoon omdat het als thuis voelt, mijn thuis.
De kunst bekijken, zien, proeven, erover praten en het ervaren kan je veel moois en waardevols opleveren. Zo ook gisteren.
Zien, combineren, camera pakken en het zo goed mogelijk vastleggen in een beeld geeft je, mij, een geweldig gevoel.
Scheppend bezig zijn is Zen en kicken zonder behulp van enge drugs, maar met een gevoel van extase en blijdschap.

Een man, in dit geval is het meewerkend onderwerp mijn volwassen zoon. Zijn krullen, beetje rossige baard, brede nek en dito schouders. De stof en de banen van zijn trui. En dat allemaal in combinatie met een kunstige foto van een stukje Nederlands landschap, van boven gefotografeerd door Gerco de Ruijter, met behulp van een camera die gemonteerd is aan een vlieger.
Vormen en stof.  

Photography Mart van Zwam

Een andere combinatie is een foto van een man, voor een foto die weer is gemaakt door Ruud van Empel.
Te zien is een wat oudere man, het haar wordt langzaam, maar gestaag minder en laat zijn hoofdhuid  zichtbaar worden. Zijn brede schouders versperren je de weg. De kinderen zijn onbereikbaar.
Hij lijkt als een dirigent voor een kinderkoor te staan. Alleen zij zien zijn gezicht, wij moeten maar raden.

Er blijft iets te gissen en te raden over. Ook dat maakt kunst "gewoon bijzonder".

Fijne Zondag.


 

Groen, een openhaard en een trein

René Margritte

"Het is groen en weegt niet veel?" Nou niet direct vreemd gaan opkijken, het is gewóón een raadsel.
Aan het einde van de tekst, vlak nadat ik je weer een fijne dag wens, zal ik het antwoord geven. als je het al niet weet natuurlijk.
Merk je hoe jouw hersenen al met de vraag aan de slag zijn gegaan?

Er zijn een aantal onderwerpen waar wij als mensen nooit over uitgepraat raken en waar de meningen over verdeeld zijn en vaak ook blijven.
Politiek, voetbal, het weer, zwarte piet (op dit moment althans) en natuurlijk ook de kunst.
Kunst is iets wat je soms niet kunt vastpakken, het is ongrijpbaar, soms onnavolgbaar, even niet te begrijpen. Maar ook behept met een geweldige energie. De behoefte van mensen om zich met kunst bezig te houden, ermee van doen te willen hebben, er meer van te willen weten, zal er altijd zijn. De behoefte om uiting te geven aan wat je voelt of wat je wilt vertellen zal ook altijd blijven bestaan, wat er ook gebeurt.

Kunst kan je ook hèlpen. Het kijken en ervaren van kunst kan je van dienst zijn om de wereld, die van jou, die van ons, beter te leren begrijpen, in een ander licht te zien.
Kunst maakt je, als je even tijdelijk bent ingedut, wakker. Het kan je ook van dienst zijn om je blik te verder te verscherpen, best handig in je dagelijkse leven. Kunst kan je als vriend bijstaan om nog beter te leren analyseren. Wat zie ik nu eigenlijk en wat (nog) niet?
Kunst stelt je ook, soms op het irritante af, vragen. Wat vind ik nu eigenlijk? Waarom spreekt me dit nu niet aan? Of juist weer wel?
Of heeft het een stem en spreekt het je zelfs toe?
Misschien doet het wel een beroep op je. Een appèl.

Een locomotief, een open haard, geen rails, een lege kamer, het ontbreken van kaarsen, een klok.
Misschien zie je nog meer?
Kunst, is ook passie, het laat je stromen, intrigeert en streelt voor een moment je ziel.

Fijne dag.

p.s. zoals beloofd: Lichtgroen.

Een konijn, Donorweek en een voorbeeld

Goeiemorgen!
Gisteren schreef ik nog een aardig stukje over de natuurlijke natuur en de imperfectie van de mens, de mens waar ik zo van hou omdat het als fenomeen ook zo interessant is.
Nou, vandaag weer een aangename verrassing.
Deze harige bol, op de foto hiernaast, moet dus eigenlijk een konijn voorstellen, een angora konijn.
Ik moest even de slaap uit mijn ogen wrijven omdat ik twijfelde aan wat ik zag. Een konijn?
Is het niet meer een soort levende trui? Een, superzacht, levende knuffel met een hoge aaibaarheidsfactor?
Wanneer ik vandaag een konijn in het wild tegenkom zal ik hem of haar een print van deze foto laten zien en eens vragen wat het ervan vindt. Ik hou je op de hoogte!

Deze week, van 14 t/m 20 oktober, is het Donorweek. Heb jij je al aangemeld? Ik heb het jaren geleden al gedaan. Wanneer ik, en dat gaat hopelijk nog heel lang duren, ben heengegaan mogen ze wat mij betreft gebruiken wat ze kunnen. Ik wil best anderen helpen om nog een tijd verder te leven. Wat dat betreft deel ik graag en dus ook delen van mijn lichaam die nog best de moeite waard zijn.

Het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport heeft een bok geschoten. Deze week was er een reclamefilmpje op de televisie te zien, bedoeld om mensen over te halen om toch vooral donor te worden.
De reclamecodecommissie was er op tegen, zo is het nieuws vandaag. Het was een (te)slecht voorbeeld voor jongeren. In het filmpje zie je hoe een triatleet nog net voor een voorbijrazende trein rent en bijna enkele voetgangers ondersteboven sjeest. Ik vraag me af of niemand bij het reclamebureau bij het effect heeft stil gestaan?
Ik ga nu direct een sollicitatiebrief sturen.

Gisterenavond liep ik in de binnenstad, koopavond. Aan mijn hand een plastic tas met daarin een zojuist gescoorde mooie en stoere winterjas. En dat voor maar 45 euro. Ik ben snel tevreden, maar zeker met een buitenkansje.
Waar ik liep, daar was ik niet alleen. Veel shoppende mensen. Kinderen, jonge ouders, bejaarden, rolstoelers, jongeren en een aantal scootmobielers. Het beeld is in bijna elke binnenstad hetzelfde.
Op het moment dat de fietser, van achteren, al slalommend en met volle snelheid passeerde, voelde ik de wind door mijn haren. Een flits, maar ik zag nog wel de zijkant van de fietser.
Helm op, wielrennersbroek, wielrennerstrui en een veel te dikke buik. Nee, het was niet die atleet uit de commercial. Al zou deze man op leeftijd er wel op willen lijken. Waarschijnlijk voelde hij zich wel zo.

Alvast een heel fijn weekend.

Imperfectie, een leeuw en lingo in je blootje

Beeld: Jan Fabre
Photography Mart van Zwam

Gisteren tijdens mijn wandeling zat ik even heerlijk te relaxen op een bankje. Ik keek eens rustig om me heen, zag de prachtige herfstkleuren aan de bomen en proefde de perfectie in de natuur.
Waarom zit de natuur toch zo perfect in elkaar, afgestemd en in een volkomen harmonie? En hoe kan het dat dat bij mensen niet zo is? Waarom zijn wij niet perfect?
En opééns viel weer dat spreekwoordelijke kwartje. Oh ja, daarom vind ik de mens ook zo enorm boeiend, we zijn gewoon het volmaakte toonbeeld van imperfectie!
Perfectie is mooi, leuk om te zien. Maar soms, voor mij althans, ook saai.
Wanneer ik naar een natuurdocumentaire kijk, dan krijg ik allerlei ah's en oh's, hoe is het toch mogelijk en meer van dat.
Maar al snel is bij mij het effect van "onder de indruk raken en zijn" ook weer voorbij. Ik ben onder de indruk, maar het laat niet een héle diepe indruk achter.
En dat heb ik dus wel met het fenomeen mens.

Ik heb nog nooit gehoord van een leeuw die lusteloos in het gras ligt en op een gegeven moment tegen zijn partner zegt: "Ik weet het niet, voel me niet super gelukkig, twijfel en ben bang dat ik het niet goed doe." En dat de partner dan ook nog liefdevol zegt dat het allemaal wel goed komt.
Nee die tekst past maar bij één leeuw en die zit in het verhaal van The wizzard of Oz.

Nee, de mens. Soms weten we uit gekkigheid of balorigheid niet meer wat we nu weer moeten verzinnen om anderen te prikkelen of te verleiden. Of gaan we voor méér kijkcijfers?
Gisteren werd bekend dat er kandidaten worden gezocht voor het programma Lingo. Op zich een gewone vraag. Maar of je dan wel in je blootje wil meedoen! Ik dacht echt aan een grap en keek even in mijn agenda of het geen 1 April was.
In de ballenbak graaien terwijl je in je blootje staat, voor een nudistenuitzending? Mocht het programma doorgaan dan is het in ieder geval warm genoeg met al die studiolampen.

Ik wil af en toe, tussen de muziek door, een tikje horen of een krasje. Of een iets valse noot is ook welkom. Een spleetje tussen tanden zien. Ook flaporen kunnen heel ontroerend zijn.
Stuntelen, aarzelen, onzeker of misschien zelfs verlegen. Stommiteiten, blunders of arrogantie.

Imperfectie. En ikzelf ben geen haar beter, gewoon mens.
Een interessant en mooi stipje in die grote kosmos.

Fijne dag.

De donkere knecht, standpunten en de liefde

René Margritte

"Alles is overal en altijd in beweging". Misschien een opvatting, maar ik geloof daar in.
Stilstand is er niet, we krijgen nieuwe inzichten, wij en de wereld veranderen en soms is het tijd om dingen te corrigeren en bij te stellen.
Op dit moment is er de, jaarlijks terugkerende, discussie over ons nationaal feestje van Sinterklaas en zijn kleurrijk uitgedoste donkere knechten.
Het is een discussie die al decennia aan de gang is. Er is niks nieuws onder de zon, geen nieuwe inzichten en helaas ook weinig vooruitgang. Eén lichtpuntje is er altijd, de tijd doet haar werk.

Vóórstanders van het feest, en alles wat er rondom heen hangt, hebben het over dat gezeur van die tegenstanders die het allemaal zo zwart en donker zien. Tégenstanders van het feest hebben het over discriminatie, geknecht zijn en het beeld van de zwarte man in een ondergeschikte rol met een superieure en witte baas die hoog op zijn paard zit.
Misschien kunnen we, voorlopig, om de gemoederen wat tot bedaren te brengen, het volgende doen?
Ik stel voor om op oneven jaren (dus 2013), een witte Sint te laten rondrijden met zwarte pieten en op even jaren (vanaf 2014), een zwarte Sint met witte pieten. Eens kijken hoe dat bevalt en wat dat beeld oplevert?

Toevallig, maar iets als toeval bestaat domweg niet, verscheen er vandaag een bericht op het nieuws over een wetenschappelijk onderzoek, gepubliceerd door de universiteit van Harvard. "Het menselijk brein richt zich bij een eerste ontmoeting vrijwel onmiddellijk op de huidskleur en het geslacht van anderen."
"De informatie wordt simpelweg verzameld en daarna doorgegeven naar andere hersengebieden, die informatie hebben over de betekenis van huidskleur en verschillen tussen mannen en vrouwen."
Volgens mij krijgen we steeds meer inzicht hoe iets werkt en kunnen we daar weer op reageren, bijstellen en en onze wereld aanpassen.

Ik heb al een keer eerder, in mijn blog, het voorbeeld van René Margritte gebruikt. Te zien is een schilderij met een afbeelding van een pijp. Onder de pijp staat de tekst: "Dit is geen pijp".
Maar wat is het dan wel? Is het dan toch een pijp?
Bijna niets is krachtiger dan een beeld. Het is zó sterk dat het zich in je hoofd nestelt, een plek inneemt en mensen laat reageren op een manier die ze niet direct in de gaten hebben. Soms met allerlei gevolgen.

Gelukkig is er iets krachtiger dan een beeld en dat is liefde. Liefde verbindt.

Fijne, kleurrijke en liefdevolle Woensdag.

Code Oranje, waarschuwingen en een grijze deken

Ook zo genoten van die regenachtige dag gisteren? Heb je nog in de regen gedanst of werd het uiteindelijk toch nog een baaldag?
Gisteren was het zelfs, qua weer, "Code Oranje". Er werden diverse waarschuwingen afgegeven en inderdaad was er hier en daar sprake van behoorlijke wateroverlast. Bij mij gelukkig niet, ik klop het even drie keer af op hout en dank alle goden die er maar te bedenken zijn dat al die onheil mij bespaard is gebleven. Ik heb met de mensen te doen die er hinder van hebben ondervonden, laat ik dat even vermelden.
Het is triest wanneer liters water er voor zorgen dat huis en haard, of je bedrijf worden beschadigd.
Maar gelukkig werd later op de dag het alarm weer ingetrokken. Een bijna hoorbare zucht van opluchting ging er door het land, een groot deel van de mensen had toch gedurende de dag even de adem in gehouden. Stel je eens voor, al dat water.


Maar we zijn er nog niet, over niet al te lange tijd krijgen we weer het weeralarm i.v..m. vallende sneeuw, jachtsneeuw, hagel en wat al niet meer voor onheils. De treinen zullen zo direct ook wel weer last krijgen van gevallen herfstbladeren. Je bent alvast gewaarschuwd, denk aan je wat langere reistijd, het gaat onherroepelijk gebeuren. We worden werkelijk langzaamaan overspoeld met waarschuwingen.

Een tijd geleden werd ik door een, werkelijk aalgladde, verkoper aan mijn voordeur geadviseerd om toch maar eens een inbraakalarm te nemen. De verkooptraining die de man had gehad werkt misschien goed om anderen de stuipen op het lijf te jagen, maar helaas had hij bij mij geen schijn van kans. "Ja maar, er wordt bij u in de buurt zoveel ingebroken!" zei hij nog.
Er wordt ook steeds meer aan fietsers geadviseerd om een helm te dragen in het verkeer. Hele hordes ouders zie je s'ochtends en in de middag met fietsend met hun kinderen, het hoofd zorgvuldig beschermd. Er is ook wel wat voor te zeggen want het verkeer is gewoon véél drukker geworden. Maar het gedrag van verkeersdeelnemers is gedurende de laatste jaren ook verandert. Daar bestaat nog geen code rood of oranje voor.

Wanneer ik bij de plaatselijke supermarkt keurig in de rij sta te wachten valt mijn oog op een kastje wat daar, in het oog springend en niet te missen, hangt. Waarschijnlijk zitten daar hulpmiddelen in om me te helpen mocht ik ter plekke in elkaar zakken. Gelukkig, daar is ook al aan gedacht.
We worden verder gewaarschuwd voor zakkenrollers, terroristen met kwade bedoelingen, vreemd uitgedoste mensen, een tas die ergens onbeheerd staat? Heeft u al een rookmelder, brandmelder en een brandblusser in huis? En dan zijn er nog Amberalert en Burgernet.
Allemaal dingen die helaas nodig zijn.
Maar vergis ik me of zijn er, al dan niet zichtbaar, veel waarschuwingen? Hangt er een, niet zichtbare, grijze deken over ons land?

Vandaag is het maandag, je bent alvast gewaarschuwd!

Een kleurrijke en fijne dag.

Gene Kelly, gehuil van de wind en het ritme van de regen

Regen , regen en nog meer regen.
Vandaag lijkt het een regenachtige dag te gaan worden. Ik ben hartstikke benieuwd hoeveel mensen vanochtend, tijdens het openen van hun ogen en terwijl ze al de regen horen kletteren, denken: "Gadverdamme, het regent..".
Het gevoel is er, de toon is gezet in mineur.
En wat dan? Laat je je dag daardoor negatief beïnvloeden of zelfs verpesten of wat ga je doen? Tenslotte hebben we altijd zelf een keuze, al zijn we ons dat niet altijd bewust.
Je zou, gewapend met een paraplu en laarzen aan, naar buiten kunnen gaan en je even Gene Kelly kunnen wanen. Lijkt me bijzonder leuk om te zien en voor mij als fotograaf zou het geweldige foto's opleveren!

Mocht je toch besluiten om niet naar buiten te gaan om te gaan dansen in de regen, dan is het genieten van de muziek van "Singing in the rain" een goeie optie. Een stuk of tien keer achter elkaar luisteren, meezingen en op de maat van de muziek een paar dansbewegingen maken.
Dit gegarandeerd goed werkende medicijn werkt super en is uitermate aanstekelijk. Héél wat beter dan wat de farmaceutische industrie ons graag wil laten slikken. Het is minder schadelijk en ook nog eens veel goedkoper! Tel uit je winst in deze tijden!

De herfst is de periode van het meer binnen zijn. In jezelf, in je lichaam, in je huis. Daar is niks mis mee.
Dat zijn gewoon natuurlijke wetmatigheden. Onze keus hoe we ermee om willen gaan en hoe we ermee van doen willen hebben, dat is belangrijk om even bij stil te staan.
En morgen? Morgen schijnt misschien wel weer de zon, wie weet.

Je zou natuurlijk ook kunnen besluiten om je partner eens diep in zijn of haar ogen te kijken en de boel de boel te laten. Samen luisteren naar het imposante gehuil van de wind en het ritme van de regen is hemels.

Fijne Zondag.

Onbevangen, stilte en het scheppen

Photography Mart van Zwam

Gisteren trok ik mijn wandelschoenen aan voor een heerlijke tocht naar "nergens". Zoals al eerder gemeld laat ik me op mijn wekelijkse wandeling leiden door niets. Ik weet niet waar naar toe, niet hoelang ik onderweg wil zijn en hoever ik wil lopen. In mijn tekst van 21-09 had ik het daar al eens over.
Okee, op pad. Vanuit mijn huis een aantal straten oversteken en op mijn gevoel rechtsaf, daarna rechtdoor en niet al te ver van mijn huis verwijdert met één stap het asfalt af en zand onder mijn schoenen.
Ik ben een echte stadsmens hoor! Zet mij op een terrasje aan koffie of wijn of laat mij dwalen door straten en je hebt geen kind aan me. Of moet ik juist "wel" zeggen? Want dat stukje kind in mij blijft. Die bepaalde mate van onbevangenheid en nieuwsgierig zijn naar dingen is voor mij een groot goed. Mijn met liefde bewaakte en kostbare schat. Ik ben een rijk mens.

De natuur heeft een enorme zuig en aantrekkingskracht op mij en ook op anderen. Op het moment dat de eerste takken tegen mijn lijf zwiepen en ik moet bukken en ontwijken voelt het goed. De geasfalteerde en de door de mens gecreëerde wereld begint achter me te liggen en te vervagen, het wereldse geluid sterft af. Een zachte en tijdelijke dood.
Maar ja, dan gaat toch weer mijn mobiele telefoon en wordt ik even tot de orde geroepen. Okee, kort gesprek en uit. Stilte.
Al is de stilte dan ook weer relatief, in de verte hoor ik mensen aankomen, joggende mensen.
We passeren elkaar en ik hoor nog net een flard van een vrouwenstem die tegen haar ook joggende buurvrouw hijgend zegt: "En ik zeg nog zo, dat past...". Of het past of niet zal ik nooit te weten komen. Is ook niet van belang. Dagelijkse beslommeringen gaan soms gewoon door, ook tijdens het joggen.

Nu heb ik altijd, misschien weten jullie het onderhand wel, een camera bij me. Wanneer je moeite hebt om de stilte in jezelf te vinden en die ook vast te houden, is een camera een zéér handig hulpmiddel.
Je kunt jezelf met je innerlijke stem afvragen wat je in beeld wilt brengen. Daarna kaderen, focussen en scherpstellen. Het moment van het knopje indrukken is een beslissing. Een beetje vergelijkbaar met beslissingen die je soms moet nemen in jouw leven van alledag.

Het is heerlijk om even weg van alles te zijn en te "scheppen" in samenspraak met jezelf.

Fijne dag.

De onschuld voorbij, Ruud van Empel en een kaarsje

We leven met z'n allen, ook door de technologie die we nu tot onze beschikking hebben, in een best lastige en ingewikkelde tijd. Misschien is het een tijd van herbezinning, kijken hoe we de dingen doen. Misschien kan het anders, beter.
Gisteren werd bekend dat er, helaas alweer, een man was opgepakt die verdacht wordt van het misbruiken van een paar honderd (!) kinderen.
Ik dacht direct, oh nee, niet alweer.
Schijnbaar ongestoord kon hij, een aantal jaren, zijn gang gaan met het via internet manipuleren en misbruiken van kinderen.
De man maakte en verzamelde foto's en films van tot dan toe onschuldige schepsels die gewoon niet beter wisten. Bij een aantal kinderen was er ook spraken van fysieke misbruik.
Wanneer ik zoiets hoor moet ik altijd even slikken en denken aan al die levens met alle gevolgen die eraan vast zijn vastgeklonken.
Wèg onschuld, wèg onbevangenheid.


Ik kan me, tot op de dag van vandaag, nog goed herinneren dat er bij ons op de speelplaats van de lagere school een gerucht ging dat er een kinderlokker was gesignaleerd.
Ik denk dat we een jaar of zeven waren.
Achter onze school bevond zich een bos, misschien was het niet eens een groot bos, maar in kinderogen nemen dingen al snel enorme proporties aan. Zo had ik het gevoel dat de zomervakantie wel maanden duurde terwijl dat toch maar enkele weken waren.
In ieder geval was er een bos, groot of klein en een een kinderlokker. Wat dat nu eigenlijk precies was wist niemand, maar we voelden wel aan dat het iets monsterlijks moest zijn. Eén jongen wist te vertellen dat je door het monster meegenomen werd, een ander vriendje vertelde dat wanneer hij je had dat je dan nooit, maar dan ook nooit meer terug zou komen.
Er is zelfs een moment geweest dat we gezamenlijk het pleintje afliepen en quasi stoer op het paadje richting het groen gingen staan om te kijken of we iets zagen of iets zagen bewegen. De meest stoere van de groep stond natuurlijk vooraan in de groep, ik was dat niet.
Of er nu op dat moment ècht een kinderlokker was of niet dat zal ik nooit weten, maar we waren gewaarschuwd. Gewaarschuwd door een gerucht. De èchte onschuld was vanaf die dag een klein beetje voorbij.

Op het moment dat ik de woorden "De onschuld voorbij" intikte op mijn toetsenbord moest ik opeens denken aan het werk van fotograaf Ruud van Empel. "De onschuld voorbij" is namelijk ook de titel van een documentaire over zijn werk. Ruud van Empel maakt fotomontages. Soms werkelijk prachtige beelden en boordevol schoonheid, maar àltijd met een voelbare diepere laag. De kinderen op de foto's, zeg maar gerust kunstwerken, zijn niet bestaande kinderen. Op de afbeeldingen zijn kinderen te zien maar ze leven niet en dat voel je als kijker. Door gebruik te maken van Photoshop maakt hij uiteindelijk een beeld wat is samengesteld uit verschillende foto's van allerlei kinderen. Van dit kind de ogen, van een ander de mond enz.
Dat geeft uiteindelijk een vervreemdend en verwarrend beeld, die jou en mij als kijker iets doet. Je wordt op het verkeerde been gezet, een beetje door elkaar geschud, aan het werk en aan het denken gezet.
Als je zijn werk wilt bekijken? Beslist doen!

De onschuld voorbij. Misschien kunnen we vandaag een kaarsje opsteken en wat extra licht de wereld insturen.

Fijne donderdag.

Vriendschap, Carole King en de vensterbank

Wat een gedoe. De laatste twee dagen is er een rel in het nieuws over het oppakken en arresteren van een Russische diplomaat i.v.m. het, schijnbaar, mishandelen van zijn kinderen.
Daar is het laatste woord nog niet over gezegd, het voorval wordt door de Nederlandse overheid onderzocht. Wordt vervolgd.
Op het nieuws blijven ze het ondertussen maar hebben over de "vriendschap" tussen Nederland en Rusland. Nou als dat onder vriendschap is wordt verstaan, dan weet ik het ook niet meer.
Er zijn vanuit ons land sterke protesten over de houding van de Russische overheid ten aanzien van de homosexuele mens in Rusland. Rusland zegt nu op haar beurt dat Nederland een land is waar mensenrechten worden geschonden? Kennelijk hebben ze een stok gevonden om terug te meppen. We zien het wel, maar ik kan ondertussen, voor dit nieuwsitem, het woord vriendschap niet meer horen.

Op het moment dat ik gisteren stond te mijmeren over het fenomeen vriendschap, klonk opeens dat mooie nummer van Carole King in mijn hoofd en hart. "You've got a friend."
Ondertussen lijkt de song, van alweer zo lang geleden, jammer genoeg, wel een béétje verpest door het veelvuldig ge- en misbruik ervan op crematies en begrafenissen. Met angst en beven vrees ik dat in de komende decennia nog wel een aantal mensen zullen overlijden die opgegroeid zijn met dit nummer. Het grijs zullen hebben gedraaid in moeilijke en heftige emo-tijden. Prachtige tekst, zó mooi en welhaast simpel, door Carole King gezongen.

Ik hou ook vreselijk veel van die foto. Gewoon en simpel, niet gelikt of wild. Krullen, spijkerbroek, trui, kat, raam, kussens om op te zitten en het licht van buiten naar binnen. Misschien ontbreekt alleen het kopje muntthee nog in het beeld.
Ondertussen kijk ik stiekem naar mijn eigen vensterbank. Al jaren zou ik wel zo'n plek willen. Voor het raam zitten met een flink aantal kussens. Een plek om alles te overdenken of om gewoon even niets...mmm Zen.
Misschien met, héél zachtjes, Carole's stem op de achtergrond.

Waar is mijn hamer, spijkers, zaag en het hout!

Fijne dag

Klassieker, André Hazes en Madama Butterfly

Wat maakt iets tot een nóóit meer in de vergetelheid verdwijnende klassieker?
Die vraag hield me gisteren bezig toen ik op het marktplein zat in den Bosch. Vanuit een grote witte tent, naast de plek buiten op een richel waar ik zat tussen anderen, klonk muziek.
Een orkest en een aantal zangers en zangeressen deden hun best om toeschouwers te entertainen. Eerlijk gezegd klonk het soms best aardig, maar af en toe was het ook een tikkeltje vals. Maar ze deden hun best dat is op zich lovenswaardig.
Op het moment dat er tijdens het optreden, de eerste noten klonken van enkele liedjes uit "My Fair Lady" zag ik, rondom me, hoe de muziek zich vertaalde in energie bij de mensen.
Op de maat tikkende voeten, bewegende lippen die de tekst geluidloos verwoorden en op de golven van de klanken meedeinende lichamen. Herkenbare en rakende muziek.

Toen even later muziek en enkele liedjes klonken uit het repertoire van André Hazes, was het echt tijd voor bier en zakdoeken. Het is zó mooi om te zien wat er dan met mensen lijkt te gebeuren. Misschien dat, al is het maar voor een kort moment, zorgen er niet zijn, de crisis niet bestaat of een ongelukkig huwelijk juist even wordt vergeten. Misschien is men gewoon even zichzelf, dat kan natuurlijk ook, of juist even die ander.
Voor een moment even meegaan met de smart en de uithalen van André. Misschien is gedeelde smart in dat geval ook wel halve smart?

Zelf heb ik natuurlijk ook zo'n all time classic, "Madame Butterfly". Ik heb géén idee hoe vaak ik die opera al heb gehoord, ik tel al heel lang niet meer.
Schoonheid, puur, menselijk en drama. En dat allemaal vormgegeven op wonderlijke woorden en adembenemende muziek.
Wat is het toch mooi om af en toe een reiziger te zijn tussen realiteit en een droomwereld.

Fijne dag.

  

15 minutes of fame, op een bank liggen en eenzaamheid

"In the future, everyone will be world-famous for 15 minutes."
Een voorspelling die Andy Warhol deed in het roemruchte jaar 1968. Nu lijkt het erop alsof hij in een glazen bol heeft gekeken en gelijk heeft gekregen.
Of kunnen we beter zeggen dat een aantal mensen, op dit moment, op jacht zijn naar hun kwartiertje van "even beroemd" zijn?
Ik moet sterk denken aan die jonge buitenlandse toeristen, een tijdje geleden, waarvan er ééntje voor de grap op een nogal kostbare bank in het Rijksmuseum in Amsterdam ging liggen terwijl zijn vrienden er een foto van maakten. De foto werd, óók weer voor de grap, razendsnel op socialmedia geplaatst en ging razendsnel de wereld over.
Overigens kreeg hij, de dader, die al die consternatie om zo'n oude bank maar niet begreep, een boete van de rechter van 1500 euro, maar oké zo'n kwartiertje kost gewoon wat. Tenslotte heeft alles zo z'n prijs.


Een ander voorbeeld van even beroemd zijn is het gevalletje , leuke woordspeling, van die jongeman die bij de Tai Mahal aan het swaffelen was geslagen. Een woord was geboren. De meeste mensen weten namelijk nu wel waar het over gaat als je het hebt over swaffelen. Een woord was geboren, maar ook een beweging.

En vandaag lees ik op internet dat John Mayer heeft gezegd dat hij ervan baalt dat bezoekers van zijn concerten zoveel en vaak met hun mobieltje aan het filmen zijn tijdens zijn concerten. Het is een soort wedstrijdje geworden wie het snelst een filmpje van het concert op internet kan dumpen. Zijn klacht is dus eigenlijk dat er veel minder mensen aandacht hebben en meer bezig zijn met hun eigen ding. Tja, waar kom je dan eigenlijk voor? Kom je om te genieten van een prachtig optreden of voor een wedstrijd?

In schril contrast met al die snelle en mooie manieren van communicatie en de schijnbare jacht naar roem is een uitslag van een onderzoek onder de Nederlandse bevolking hoe het gesteld is met de eenzaamheid.
Het schijnt, best schrikbarend, dat 30 procent van de volwassenen zich eenzaam voelt en 10 procent zelfs stèrk eenzaam. Omgerekend schijnen dat dus iets meer dan 1 miljoen Nederlanders te zijn. Vooral onder de ouderen ligt het aandeel zéér hoog. Het geeft te denken, wat te doen?

Ik heb het volgende bedacht. Als we nu eens met z'n allen die 15 minuten met vier vermenigvuldigen en dat uurtje dan inzetten om contact te maken met iemand in onze omgeving?
Mmmmm...wie zal ik in de komende dagen eens gaan verblijden met een bezoekje? Ik hoef er niks voor terug, zelfs geen 15 minutes...

Fijne Zondag

Zacht gefluister, moodmanagement en het licht

"Het zachte gefluister van de nog prille ochtend is een ideale opmaat voor de herrie van alledag."
Ja, ik hou van de ochtend. Het begint al met een cadeau te hebben ontvangen. Op het moment dat ik mijn ogen open doe en besef dat ik er nog ben, kan ik me al intens gelukkig voelen, wéér een dag erbij.
Een nieuwe dag die als vanzelf vol stroomt met mooie en minder fraaie momenten, interessante uitdagingen, ontdekkingen, ontmoetingen en nieuwe ervaringen.


Gisteren las ik een mooi woord, "Moodmanagement" Dit komt uit een boek dat geschreven is door Susanne Piët. "Bewust sfeer scheppen en stemming hanteren is een professionele opgave." Mooi gezegd en die gedachte nemen we maar eens mee vandaag. Al vind ik het woord opgave wel wat zwaar klinken.
Tjonge, jonge wat is het leven toch een opgave? Opgave betekent volgens mijn woordenboek ook: Karwei, kwestie, kluif, melding dat iemand de wedstrijd heeft verlaten, mededeling, moeilijk werk, oefening en nog meer van dat fraais. Het woord managen, klinkt natuurlijk ook bekend.
In mijn eigen leven, geest, lichaam en ziel ben ik natuurlijk niet alleen directeur en eigenaar van mezelf, maar tevens ook: grootaandeelhouder, werknemer, ontwerper, klusjesman en nog meer van dat moois.
Kortom, zelf en voor alles verantwoordelijk.

Ach, zolang ik kan genieten van dat wonderschone licht, zie de foto hierboven, is het met het managen dik in orde. En wat niet klopt, gewoon herstellen en aanpassen.

Fijne, al dan niet "moodmanagement" dag!

Herdenken, een speen en een spoor

Je ziet ze steeds vaker aan de kant van de weg, soms bij een boom, een sloot of een muur. Herdenkingsplaatsen.
Plekken waar een auto tegen een boom gevlogen is, of een fietser, volwassene of kind geschept werd en ter plekke of later in een ziekenhuis overleed.
Ik passeer soms zo'n plek, sta als het kan even stil en kijk er even naar. In een deel van een seconde kan er een mensenleven door bepaalde omstandigheden zomaar voor bij zijn. We zijn kwetsbaarder dan dat we soms, naïef, denken of geloven.

Af en toe hou ik ook in het verkeer mijn hart vast. Zie ik automobilisten als een soort coureur, scheef hangend in hun stoel, een hand met een bijna achteloos gebaar losjes op het stuur, muziek hard klinkend in de auto. Op dit moment is ook een duidelijk zichtbare trend het gebruik van de smartphone in de auto of de fiets. Nog ff dit of dat whatsuppen, sms'en of zoeken op internet. Nog even een snel berichtje dat je onderweg bent of zelfs bijna thuis. Soms dichten we onszelf een gevoel van onkwetsbaarheid toe. Het zal mij niet gebeuren, maar die ander misschien wel?

Nog zo'n spoor tijdens het passeren. Deze speen zag ik hangen tussen de bladeren van een klimop langs de rand van een fietspad.
Er zal een moeder of vader deze plek gepasseerd zijn. In luttele seconden viel er iets uit een buggy. Misschien was er even later of een stuk verderop sprake van een huilend of krijsend kind?
Je weet het maar niet.
Een tijdje later komt er iemand anders langs de plek en hangt het keurig op tussen het groen. Mooi hoe zulke dingen gaan.

Als vader, met inmiddels twee volwassen kinderen weet ik uit ervaring wat het is wanneer je kind een knuffel verliest.
Ooit liep ik, bijna radeloos, door een winkel en even later de straat ervoor, op zoek naar een knuffel. Een beer die ik maar niet kon vinden.


Stress, een aantal rimpels en een paar grijze haren erbij nam ik maar op de koop toe, die beer moest natuurlijk worden gevonden.
Gelukkig waren medewerkers van de plaatselijke C&A zo vriendelijk om, de inmiddels en waarschijnlijk door een andere klant gevonden, knuffel te bewaren en erop te passen. Eind goed al goed.
De knuffel weer terug in de handen van je kind zien is een van de meest gelukzalige momenten in het bestaan van het ouderschap. Het bijkomen na zo'n thrillerachtige ervaring en weer op krachten komen is iets anders. En ondertussen neem je je zelf voor om dat ding nu maar eens aan een touwtje vast te binden, wat je even later natuurlijk weer snel vergeet.

Zo laten mensen, dingen èn gebeurtenissen sporen achter. Elk spoor heeft iets te vertellen.

Fijne dag.

Een veilige speld, boomkap en een paddenstoel

Gisteren was ik nog amper op pad voor mijn wandeling of ik trapte er al bijna in. Voor me, op de grond, lag een veiligheidsspeld.
Een veiligheidsspeld is een prachtig ontworpen en handig dingetje. Zo simpel van vorm en tegelijkertijd zo ingewikkeld, kom er maar eens op.
Oorspronkelijk schijnt de speld van de Mycenen te komen, waarschijnlijk in de periode 3000-1200 voor Christus. Daar waren ze bekend onder de naam Fibula. Een mooie naam voor zo'n handig ding.
In 1849 werd de speld opnieuw uitgevonden door Walter Hunt. maar die verloor de rechten op het octrooi. Je zult zoiets simpels, maar veel gebruikt, uitvinden.


Toen ik de speld zag, moest ik ook direct denken aan luiers en vooral het tijdperk van voor de wegwerpluier. Ongetwijfeld zal ik een aantal van die spelden ook rondom mijn heupen en billen hebben gehad, misschien heeft mijn moeder me er zelfs eentje per ongeluk in mijn vel geprikt, wie zal het zeggen. Ik zal het haar binnenkort eens vragen.

Waar zie je die spelden nog? Komt iemand ze nog tegen?
Tijdens de punkperiode zag ik ze wel, soms op kleding, soms in oorlellen of neuzen.

Zo zie ik de spelden nooit en zo zie ik er twéé binnen een paar dagen. Het toeval wil, noem het maar toeval maar daar geloof ik dus niet in, dat ik er afgelopen zaterdag eentje zag. In den Bosch, tijdens een gezellige ontmoeting en kort voor een bezoekje aan een kraam met allerlei stoffen. De speld zat op de kleding van een vrouw die stond te zingen tijdens een optreden. Ik heb er nog snel een foto van gemaakt omdat de speld, en de schaduw, me opvielen. Een detail, maar die vallen me gewoon op. Wat dat betreft ben ik een fotografische ekster en sprokkel ik de dingen met een glimlach bij elkaar.

Over mijn verdere wandeling? Ja, het was mooi en ik was blij met het prachtige herfstweer. Uiteindelijk ben ik terecht gekomen in het gebied wat ze de "Hatertse Vennen" noemen. Een prachtig stukje natuur dichtbij Nijmegen.
Maar daar zou ik even niet naar toe gaan zonder een aantal zakdoeken mee te nemen. Er is een maand lang enorm gekapt in het gebied, veel bomen zijn om. Ik zag vrachtwagens af en aan rijden om het hout af te voeren, het is een beetje een triest gezicht. Het kappen van zoveel bomen moest kennelijk  gebeuren vanwege de uitdroging van de vennen. Er is ons beloofd dat we er, in de toekomst, veel voor terug krijgen. Prachtige heide en veel mooie en bijzondere planten.

Gelukkig zag ik, langs het pad wat ik volgde, nog een paddenstoel staan. Het is prachtig om te zien hoe die happen eruit zijn en dat in de vorm van driehoeken,
De paddenstoel geeft weer een beetje hoop voor de toekomst. De natuur laad zich misschien wel een korte tijd leiden door mensen, maar uiteindelijk doet ze toch wat zij wil.

Fijne dag.