Een paar dagen geleden liep ik door een winkelstraat. Rondkijken, slenteren, observeren en de sfeer opsnuiven. Een winkelstraat, of zoals je wilt een koopgoot, is als het leven in een notendop.
En natuurlijk maak ik dan af en toe de foto, mits ik het moment tegenkom, de foto waar ik naar op zoek ben.
Voor de etalage van een winkel die allerlei héérlijke luchtjes en crempjes verkoopt stond ik een moment stil. Voor me zag ik een reclameposter van een bepaald merk, welke doet er niet toe, er zijn er veel die beloven dat je als je de producten maar koopt er uit kan zien als de vrouw op de foto.
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand...
Eén van de vragen die er mij, door vooral vrouwen, wordt gesteld is of ik toch wel alsjeblieft een flink aantal rimpels op de uiteindelijke foto wil wegwerken? Als fotograaf met het gereedschap Photoshop binnen handbereik voel ik me op sommige momenten een plastisch chirurg, een beetje als Superman maar dan achter het beeldscherm. Gelukkig zonder zo'n strak pak en rode cape, die staan mij gewoon niet..
Ik kan, mits ik dat wil, dingen aanpassen en veranderen. Neuzen, ogen lippen, schouders, heupen, buik, borsten en billen. Rimpels kan ik laten vervagen of simpel wegwerken. Gezichten meer laten spreken.
Voor mij persoonlijk is er een morele grens die ik zie, voel en ervaar. Een fotograaf met een geweten. Wanneer ik de grens tegenkom stop ik met bewerken van een foto of liever zelfs nog een stukje daarvoor. Genoeg is genoeg, je moet soms niet overdrijven. Een vrouw is een vrouw en tenslotte géén stuk plastic.
Ik heb er al vaker in gedachten bij stilgestaan. Hoe kun je als vrouw aan die hóge verwachtingen voldoen die er aan je worden gesteld? Volgens mij hebben véél vrouwen er een dagtaak aan, soms met allerlei nare gevolgen van dien. Programma's op de t.v. over plastische "hier wordt je mooier van" mooi makerij, geven denk ik nog een extra dimensie aan de verwachtingen.
Natúúrlijk zijn wij mannen, ik spreek nu maar even uit naam van de mannen in het algemeen, hartstikke in onze sas wanneer een vrouw haar best doet om er prachtig en voor ons opwindend uit te zien. Wij kunnen, met aan onze arm een mooie vrouw, als Clooney's of Pitt's door de straten wandelen. Als volbloed hengsten staan wij soms te trappelen in een weide. Mijn excuses, maar wij, die soms nog primitieve mannen, komen nu eenmaal van die mooie en krachtige planeet Mars.
Maar misschien, héél misschien wordt het tijd voor een nieuw ijkpunt. En ook een andere vraag, eentje die veel belangrijker is; Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is er het liefste in het land?
Ik geef even een voorzet tot een revival van het hedendaagse feminisme. Op de barricaden dames en laat je stem horen. De spandoeken kunnen uit de kast?
Fijne dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten