Herdenken, een speen en een spoor

Je ziet ze steeds vaker aan de kant van de weg, soms bij een boom, een sloot of een muur. Herdenkingsplaatsen.
Plekken waar een auto tegen een boom gevlogen is, of een fietser, volwassene of kind geschept werd en ter plekke of later in een ziekenhuis overleed.
Ik passeer soms zo'n plek, sta als het kan even stil en kijk er even naar. In een deel van een seconde kan er een mensenleven door bepaalde omstandigheden zomaar voor bij zijn. We zijn kwetsbaarder dan dat we soms, naïef, denken of geloven.

Af en toe hou ik ook in het verkeer mijn hart vast. Zie ik automobilisten als een soort coureur, scheef hangend in hun stoel, een hand met een bijna achteloos gebaar losjes op het stuur, muziek hard klinkend in de auto. Op dit moment is ook een duidelijk zichtbare trend het gebruik van de smartphone in de auto of de fiets. Nog ff dit of dat whatsuppen, sms'en of zoeken op internet. Nog even een snel berichtje dat je onderweg bent of zelfs bijna thuis. Soms dichten we onszelf een gevoel van onkwetsbaarheid toe. Het zal mij niet gebeuren, maar die ander misschien wel?

Nog zo'n spoor tijdens het passeren. Deze speen zag ik hangen tussen de bladeren van een klimop langs de rand van een fietspad.
Er zal een moeder of vader deze plek gepasseerd zijn. In luttele seconden viel er iets uit een buggy. Misschien was er even later of een stuk verderop sprake van een huilend of krijsend kind?
Je weet het maar niet.
Een tijdje later komt er iemand anders langs de plek en hangt het keurig op tussen het groen. Mooi hoe zulke dingen gaan.

Als vader, met inmiddels twee volwassen kinderen weet ik uit ervaring wat het is wanneer je kind een knuffel verliest.
Ooit liep ik, bijna radeloos, door een winkel en even later de straat ervoor, op zoek naar een knuffel. Een beer die ik maar niet kon vinden.


Stress, een aantal rimpels en een paar grijze haren erbij nam ik maar op de koop toe, die beer moest natuurlijk worden gevonden.
Gelukkig waren medewerkers van de plaatselijke C&A zo vriendelijk om, de inmiddels en waarschijnlijk door een andere klant gevonden, knuffel te bewaren en erop te passen. Eind goed al goed.
De knuffel weer terug in de handen van je kind zien is een van de meest gelukzalige momenten in het bestaan van het ouderschap. Het bijkomen na zo'n thrillerachtige ervaring en weer op krachten komen is iets anders. En ondertussen neem je je zelf voor om dat ding nu maar eens aan een touwtje vast te binden, wat je even later natuurlijk weer snel vergeet.

Zo laten mensen, dingen èn gebeurtenissen sporen achter. Elk spoor heeft iets te vertellen.

Fijne dag.