Het was een stormachtige dag, gelukkig waren we ruim van te voren al keurig gewaarschuwd.
Op het spoor was het s'middags een lichte chaos, tenminste in dit deel van het land. In het westen hadden reizigers het harder te verduren.
Ik was één van de mensen die op het perron stonden te wachten op een trein. Komt ie of komt ie niet? Gaan we nog rijden of wat?
Ach je moet je er maar luchtig bij blijven voelen, in de stress raken is een vriendschapsoptie die vaak niet de beste is.
Wanneer stress mij op Facebook een vriendschapsverzoek stuurt dan blijf ik hem maar negeren. En een voorstel tot het "liken" van zijn pagina? Daar ga ik, standvastig als ik ben, niet op in.
Op het perron voelde ik de wind door mijn haren. De das die rondom mijn nek hing wapperde vrolijk mee en deed haar eigen dans. De sigarettenrook die ik naar buiten blies vermengde zich met de frisse wind.
In mijn hoofd opende zich vanzelf het deurtje van de afdeling "muziek met herinneringen" en opeens, als was er werkelijk een jukebox, klonken de eerste tonen. Grieks-achtige klanken.
De muziek van "My friend the wind" klonk in mijn hele wezen en zijn. En in gedachten zag ik die ruige man weer boven op die imposante berg staan in dat zonnige Griekenland. Zijn armen uitgestrekt in de wind, zijn wilde haren waren ruig en veel herinnerde ik me nog.
Ja, ik had mijn "guilty pleasure" moment. Ken je dat? In het programma van "De wereld draait door..", is het een vast item aan het worden. Muziek die eigenlijk niet door de beugel kan, die je wèl leuk vindt, maar waarvoor je je eigenlijk een béétje zou moeten schamen.
Maar waarom dat grappige schaamtegevoel? We schrijven ergens jaren zeventig, wist ik veel wat er allemaal in de wereld te koop was? Ik had net een paar jaar als de eerste en enigste thuis mijn haren lang laten groeien, dat was al aardig stoer en rebels. Verder had ik shag, een pukkel voor de schoolboeken en een stoere puch.
In de aanlooptijd naar het volwassen worden en tot een volledige wasdom komen is het nu eenmaal een rare en ondoorzichtige wereld waarin je leeft. Als puber kijk je af en toe naar het landschap om je heen, maar dan een landchap met het effect van een raam wat na het douchen beslagen is.
Ach die Demis, Griekse baardman. Als ik mijn lijstje met "foute muziek" verder ga vervolgen, kunnen er nog wel eens meer verrassingen komen, maar die mooie pareltjes, hou ik maar voor mezelf.
Fijne dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten