Met verschillende mensen heb ik van gedachten gewisseld over de foto’s die er hingen. Heerlijk gepraat over hoe je nu naar een beeld kijkt en kunt kijken, er bestaan daarin soms grote verschillen.
Wat mij het meest opvalt bij mensen tijdens het kijken naar een beeld, in dit geval een foto van een vrouw, dat er een soort stelligheid komt en met een (snel) oordeel. Om een voorbeeld te geven? Er hing een portretfoto van een vrouw. “Wat een naar mens”zei een van de bezoekers.
Een hard oordeel over iemand terwijl je de persoon in kwestie nog nooit in het echt hebt ontmoet, toch? Wel heel menselijk om zoiets te zeggen, we oordelen allemaal wel eens of zelfs meerder keren per dag zonder het ons altijd bewust te zijn. Stonden we er maar wat vaker bij stil, dat zou veel kunnen schelen.
Maar wat zien we nu eigenlijk? Een afbeelding van een vrouw; donkerblonde haren, een zwart jasje waarvan je alleen delen van haar schouders ziet met een knoop zichtbaar op haar schouder, een oorbel is er zichtbaar met een kruisje eraan, ogen, mond, neus, delen van oren.
Dat is wat we zien, zakelijk en zonder naar onze emoties te luisteren. Maar wat doet het met ons?
Het maakt iets in ons wakker, activeert allerlei dingen alsof er op verschillende knoppen worden gedrukt, alarmbellen, waarschuwingen en ga zo maar door. Het kan veel in onszelf losmaken en dat gaat dan weer via bijvoorbeeld de mond, naar buiten. De wereld in.
De vrouw in kwestie kijkt niet vrolijk op de foto, eerder bedroefd, intens of kwetsbaar maar dat is ook weer wat het bij de toeschouwer oproept aan emoties.
Ik vond haar mooi, in al haar stilte die geen stilte was ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten