maandag 21 juli 2014

Seperatist, opperhoofd en de lucht

Seperatist. Ik kan zo langzamerhand het woord niet meer horen. Veelvuldig is het woord in het nieuws vanwege het tragische neerstorten van MH17. Er is bijna geen ontkomen aan.
Seperatist. Is het toeval dat het woord begint met een S? Geeft de S een gevoel van slecht of sinister? Sinister heeft in ieder geval een lading van onheilspellend, duister en griezelig.
Seperatist. Begint met de S van slang. Als je de verhalen geloofd dan was het de slang die Eva verleidde om te eten van de verboden vrucht, van de boom van kennis van goed en kwaad. Maar tegelijkertijd is de slang van oudsher ook al heel lang het symbool van de Apothekers. De slang heeft dus kennelijk ook iets heel goeds in zich.
Verwarring alom, tenminste bij mij. Wie zijn er in deze tragedie goed of slecht?
Ik zie beelden van een trein, een trein met koelcellen, gevuld met zwarte bodybags. De trein staat klaar voor vertrek. Het wachten is nu nog op groen licht, maar van wie? Ik hoop dat de trein snel in beweging komt en als een slang door het landschap kan bewegen.
Er moet snel rust in de tent komen en gemoederen tot bedaren.

Het zijn spannende dagen. Welke kant gaat het op? Oost of West? Gaan we ingrijpen, een interventie plegen? Ik hou mijn hart vast.

Seperatisten. Ik moest gisteren aan een boekje denken wat ik in mijn boekenkast heb staan. "Hoe kun je de lucht bezitten? Een wonderlijke titel die direct allerlei vragen oproept.
In het boekje staan de woorden van opperhoofd Seattle. Het opperhoofd wees het verzoek van de gouverneur om het land te kopen (geld, onderwijs, medische hulp) niet direct af maar gaf de blanke man nog wel even een zienswijze mee.
Dit is een gedeelte van die wonderlijk mooie tekst:

Alles hangt met alles samen.
Wat er met de aarde gebeurt, gebeurt met de kinderen van de aarde.
De mens heeft het web van het leven niet geweven; hij is slechts één draad ervan. Wat hij met het web doet, doet hij met zichzelf. Nee, dag en nacht kunnen niet samengaan.

Onze doden leven voort in de stille wateren van de aarde. Zij keren terug als de voetstappen van de naderende lente. Het is hun geest die als een rimpeling van de wind over het water van de meren loopt.
Wij zullen overwegen waarom de blanke man het land wil kopen. Wat is het dat de blanke man wil kopen, zal mijn volk vragen. Het is zo moeilijk te begrijpen voor ons.

Hoe kun je de lucht kopen of verkopen?
De warmte, de aarde, de snelheid van de antilope?
Hoe kunnen we die dingen aan u verkopen en hoe kunt u dat kopen?
Is de aarde van u om er mee te doen naar goeddunken, alleen omdat de rode man een stuk papier tekent en het geeft aan de blanke man?
Kunt u de buffel terugkopen als de laatste al gedood is?
Maar we zullen uw aanbod overwegen, want we weten dat als we niet verkopen, de blanke man met zijn geweren komt en ons met geweld het land afneemt.

Wat had ik graag een keer met opperhoofd Seattle rondom het vuur willen zitten, starend naar het aardse vuur, genietend van de warmte, luisterend naar het knetterende hout en naar elkaar.
Noord, Zuid, Oost en West. Wij mensen houden van verdeling. Dat schijnt ons duidelijkheid te geven. En een houvast.

Fijne Maandag.
 





Geen opmerkingen:

Een reactie posten