Herman Gorter, verzen en gepaste stilte

Zie je ik hou van je,
ik vin je zo lief en zo licht -
je ogen zijn zo vol licht,
ik hou van je, ik hou van je.

En je neus en je mond en je haar
en je ogen en je hals waar
je kraagje zit en je oor
met je haar ervoor.

Zie je ik wou zo graag zijn
jou, maar het kan niet zijn,
het licht is om je, je bent
nu toch wat je eenmaal bent.

O ja, ik hou van je,
ik hou zo vrees'lijk van je,
ik wou het helemaal zeggen -
Maar ik kan het toch niet zeggen.

Herman Gorter (1864-1927)

Gisterenavond tijdens de uitzending van "De Wereld draait door" kwam dit gedicht over tafel.
Tja, hier is vandaag, door mij, niets meer aan toe te voegen.
Alleen gepaste stilte,
en het natrillen van mijn hart.

Fijne dag.