 |
| Fotografie Mart van Zwam |
Mijn saldo en tegoed op mijn "bank van ervaringen" loopt behoorlijk op.
Ja, je leest het goed. Ik heb voor mezelf een bank opgericht. Na de Rabo, ABN, ING enz. is er nu ook de Ervaringsbank.
Mijn bank heeft 1 directeur, 1 aandeelhouder, 1 persoon in dienst en maar 1 klant.
Dat ben ik dus, want het is mijn mooie bank.
Mijn bank heeft geen tegoed aan geld, maar een schat aan ervaringen. Die ervaringen verkoop ik niet, maar wil ze eventueel wel delen. Zo kan er een mooie win-win situatie ontstaan.
Het éérste gesprek van de dag was tijdens een ontmoeting met een aardige en lieve vrouw die telkens wanneer ik iets aan ons gesprek probeerde toe te voegen er een schepje bovenop deed. Herken je dat?
Dus als je bijvoorbeeld het woord "verandert" gebruikt, dan werd het "héél veel verandert" en bij het woord "ongewoon" klonk ogenblikkelijk de aanvulling "héél erg ongewoon".
Er was voor de ander kennelijk een overtreffende trap nodig om me iets duidelijk te maken. Wat haar uiteindelijk gelukkig ook lukte.
Nee, een gesprek voeren is voor ons mensen niet zo gemakkelijk als dat we soms denken. Luisteren, ècht luisteren en horen wat een ander probeert te vertellen kan best lastig zijn.
Vragen stellen ook. Dat is al een kunst op zich. Daar is ook een mooi boekje over geschreven. De kunst van het vragen stellen. Enorm leerzaam, ik raad het je van harte aan.
Het twééde gesprek van de dag was een onderonsje met een man die me aansprak op het Centraal Station. Hij begon met de mooie openingszin: "Meneer, is dit alles?" en wilde tegelijkertijd een kaartje geven met die treffende vraag erop.
Uiteraard begreep ik direct dat er een "Ik probeer u over te halen om toch maar te geloven waar ik in geloof" meneer voor me stond. Ach, ik gun ieder z'n ding op een mooie vrije Zaterdag, dus ook zo'n ding.
In mijn hoofd hoorde ik na zijn "Is dit alles?" vraag, de muziek en gezongen woorden van Doe maar. De aanvulling van oehoehoeh...wat erbij hoort, bleef irritant hangen. Dat liedje ging voorlopig even niet mijn hoofd uit.
En bedankt.
Nee, ik ben een ongelovige, een gelukkige vrije denker. En ik wil niet knielen voor een God. Ik wil echt niet geloven dat ik moet knielen om contact met een God te hebben. En ik vind het hier, in dit aardse, veel te leuk, interessant en te gezellig om in zoiets te geloven.
Maar, ik heb het al vaker gezegd, ik geloof wel in de liefde.
In mijn gedachten hoorde in de stem van André die met een dik aangezet accent enorm uithaalde...Want zij gelooft in mij...enz, enz.
En bedankt maar weer.
Snel aan andere muziek denken...
Fijne Zondag
Geen opmerkingen:
Een reactie posten