Nelson Mandela, grenzen en gelijkheid

Fotografie Mart van Zwam

Wij mensen hebben iets met grenzen. Overal zie je ze, al dan niet zichtbaar, aanwezig.
Gisterenavond kwam uiteindelijk het droevige nieuws. Nelson Mandela was overleden.
Een moment om bij stil te staan.
En dan even dansen als Nelson.

Nelson Mandela had een persoonlijke grens, tot hier en niet verder. En hij was een man met visie, het moet anders, beter.
Zijn cel op Robbeneiland was klein, koud en kaal. In gevangenschap ging hij door met protesteren. Er was in zijn land geen gelijkheid. "Zij" waren anders. En werden ook als zodanig behandeld.

Tot hier en niet verder. We moeten de grenzen sluiten voor de Bulgaren en de Roemenen. 80 procent van de Nederlanders schijnt dat, volgens de laatste peilingen, te vinden.
"Wie onze tradities niet eert, is ons land niet weert" las ik gisteren op Facebook. Op zich niet zo'n harde uitspraak, maar misschien wel een signaal wat een deel van "onze" bevolking vind. Je past je maar aan, tot hier en niet verder. En van ons feestje blijf je af.
De angst voor die ander heeft ons in de greep en zet ons mensen in een zelf gebouwde gevangenis achter de tralies.

Over een aantal jaren start de mens activiteiten op de maan. Uiteindelijk bouwen we daar ook een hotel en het toerisme komt langzaamaan op gang. De vraag word als vanzelf gecreëerd. Want wie wil er nu niet een keer op de maan zijn geweest? Lijkt mij super.
En vanaf de Maan gaan we op een gegeven moment wel een keer naar Mars. Ik zie het helemaal voor me en nog gebeuren ook. Maar van wie zijn die planeten dan eigenlijk? Hoe gaan we dat bepalen en eventueel eerlijk verdelen? Wie krijgt uiteindelijk het grootste stuk van de taart?

"I had a dream" waren de woorden van dominee King.
Liberté, égalité et fraternité, een prachtige drie-eenheid uit Frankrijk.

En ondertussen zie ik Nelson dansen, toe maar...laat je gaan.

Fijne dag