Een wolk, beroemd en exceptioneel zijn

Fotografie Mart van Zwam

Terwijl ik zo mijn fotoarchief aan het doorspitten en aan het archiveren ben kwam ik deze foto tegen. Een wolk, maar dan wel een bijzondere. Anders dan andere,speciaal.
Een mooi gevormde wolk. Gevormd door, ja door wat eigenlijk? Omstandigheden in de lucht, de atmosfeer?
Of had deze wolk het al vanaf haar bestaan in zich om een bijzondere wolk te worden?

Een paar dagen geleden las ik een uitspraak over "Onze Kromo" Ik hou wel van Kromo, onze Ranomi Kromowidjojo. What's in a name en een mooi voorbeeld van "the girl next door". Gewoon en toch ook bijzonder. Goedlachs en professioneel.
Iemand had het vroeger toen ze nog een klein zwemmend meisje was al gezien. Let maar op, dat wordt een hele grote. Dat was in ieder geval in de krant te lezen.

Maar hoe wordt je nu eigenlijk beroemd? Als je iets kunt wat andere mensen niet kunnen? Of omdat je iets vreselijks doet, iets stoms of exceptioneel?

Stiekem heb ik wel iets met beroemd zijn. Het is bij mij iets van een "guilty pleasure gedachte". Ik zeg wel eens gekscherend dat als er ooit een foto van mij komt te hangen in een museum dat ik dan klaar ben. Dan kan mijn camera aan de wilgen. Maar ik voorspel nu al dat wanneer dat gebeurt ik er dan wel tien wil. Dus ik vrees dat van dat voornemen niets terecht komt. Een mens wil altijd beter, meer en sneller. Kijk maar naar onze Kromo. Op elkaar afgestemde ingrediënten moeten er natuurlijk wel zijn. Natuurlijk talent, passie, doorzettingsvermogen, discipline. Maar ook er gewoon zin in hebben.

Beter dan beroemd worden is natuurlijk groot worden. Boven jezelf uitstijgen als een bijzondere wolk. Ik kick een beetje op plekken waar de groten der aarde ooit hebben geleefd, vertoefd, gewerkt of zijn begraven.
Bijvoorbeeld het huis van Anne Frank of het graf van Oscar Wilde. De plek waar Monet stond te schilderen, het huis waar Rembrandt zijn kunst maakte. Of de plaats waar Jean d'Arc in brand werd gestoken. Nog maar negentien was ze op dat moment, een zwart geblakerde bladzijde uit onze mensengeschiedenis.
Een andere plek die ik ooit heb bezocht en me nog goed herinner was de werkkamer van Charles Dickens. Daar stond zijn schrijftafel, een bijna magische werkplek. Daar schreef hij al staande zijn boeken,verschillende ervan zijn tot op de dag van vandaag klassiekers.
Een pelgrim ben ik niet, begrijp me niet verkeerd. Ik ga niet op zoek naar die plekken. Ook ben ik geen wellustige toerist die zo nodig moet om maar te kunnen vertellen dat ie daar is geweest. Maar als ik toevallig in de buurt ben dan wil ik wel graag even de plek ervaren en voelen.

Bijzonder en exceptioneel. Volgens mij kun je dat niet worden maar is het gewoon de bedoeling. En zijn we dat allemaal wel een beetje.

Fijne dag.