Luchtalarm, bewaking en verdwenen onschuld

Fotografie Mart van Zwam

Gisteren was het in Nijmegen en omgeving een práchtige dag. Mooi weer voor een wandeling en geslenter door de stad.
Er was markt. Het was niet zo druk en ik hoorde in het voorbijgaan een marktkoopman tegen een collega verzuchten dat er "geen kloot te doen was".
Soms zit het mee en soms zit het tegen dacht ik nog. In gedachten hoorde ik Frank Sinatra de relativerende tekst "That's life" zingen. Ik hou van Frank. Een zanger die acterend zong, dat was zijn grote kracht en mede daarom was hij ook zo uniek.  

Om twaalf uur klonk het maandelijkse testalarm, het was alweer de eerste van de maand en gelukkig deed het alarm het. Best een geruststellende gedachte. mochten we het ooit nodig hebben.
Maar wanneer ik het alarm hoor denk ik altijd even een paar seconden aan die verschrikkelijke oorlog en wanneer ik daar aan denk hoor ik mijn moeder op een strijdlustige toon zeggen dat ze "Helemaal van Arnhem naar Amersfoort waren gelopen vanwege de evacuatie". Mijn moeder is een oude en pittige tante, een doorzetter die zich niet zomaar door het leven laat verschalken.

Na uitgebreid van mijn meegebrachte boterhammen te hebben genoten op een bankje en met een schitterend uitzicht op de Waal, slenterde ik langzaam richting bibliotheek. Ik was op zoek naar wat nieuwe leesvoer.
Mijn oog viel, vanwege het prachtige zonlicht, op allerlei bewakingscamera's die er aan de rivier, rondom het Holland Casino en verderop in de stad hangen.
We leven met z'n allen in een bijzondere, mooie maar soms ook heftige tijd. Ik weet inmiddels dat ik via mijn mobiele telefoon kan worden gevolgd. Men kan weten waar ik ben, wie ik bel, wat ik sms of app.
En wanneer ik daar bij stil sta, geeft me dat een bekeken gevoel. Soms heb ik als opstandige man de neiging om naar de bewakingscamera's te zwaaien. Misschien is het kinderachtig maar het heeft iets speels en onschuldigs en daar hou ik wel van.

In de bibliotheek vond ik wat ik zocht en wilde snel naar huis met mijn verworven schatten. Maar bij de uitgang moest ik nog éven langs een lid van de bewaking. De man in uniform probeerde een vriendelijke glimlach op zijn gezicht te toveren, wat jammerlijk maar voor een deel lukte. Het was maandag?
Of misschien had hij wel slecht geslapen, ruzie met z'n vrouw of weet ik wat. Of had hij liever aan de Waal gezeten met meegebrachte boterhammen enz.
Ik glimlachte terug en probeerde mijn meest onschuldige gezicht op te zetten, zo reageer ik dan weer op bewaking. Mijn automatische en menselijke reflex.
Gelukkig ging er geen alarm af op het moment dat ik de bewakingspoortjes doorliep. Bijna niets is zo genânt dan dat het alarm afgaat, je de blikken voelt en je weer terug moet naar de kassa (en langs de bewaking).

De wereld is bijna geruisloos aan het veranderen. Ik doe mee, rustig en relaxed en bewegend op haar cadans. Maar het lijkt erop dat we de onschuld een beetje uit het oog zijn verloren. Waar is dat gebleven?
Kunnen we nog een paar stappen terug?
Interessante vragen voor een mooie decemberdinsdag.

Fijne dag.