Fotografie Mart van Zwam |
De straten en het trottoir waren alweer bezaaid met takken en takjes uit de bomen. De storm had zijn werk goed gedaan. Het is een kwestie van uitdunnen, de natuur doet haar werk en de gemeentereiniging de rest. Wat overblijft aan de bomen zijn de takken met hun uitlopers die stevig vast zitten. Een soort survival of the fittest.
In de supermarkt was de grootste stress voel- en ook zichtbaar verdwenen. De laatste kopers, die net als ik nog iets vergeten waren, pakten nog even de boodschappen die ze nodig hadden. Vakkenvullers waren, met Mariah Carrey op de achtergrond die met grote uithalen zong over wat ze het liefste had voor de kerst, volop aan het werk. De schappen waren behoorlijk leeg. Ook daar was er storm geweest, een menselijke koopstorm.
De schappen moesten weer worden gevuld. Alles weer klaar voor na de Kerstdagen. Ik stelde me allerlei huizen voor met een leeg gegeten koelkast en ruimte in de keukenkastjes.
Op. Leeggegeten.
En terwijl ik met twee volle tassen richting huis liep (de verleiding had me in haar macht gekregen want ik had toch eigenlijk nog maar twee dingen nodig?), passeerde ik een bushalte met een poster van Coca Cola aan de wand. Een kerstman in een rood pak. Witte baard en haren, gezonde blos op de wangen en een stevige buik met een zwarte riem eromheen, sprak me toe. De kerstman geloofd in mij stond er te lezen. Ik voelde een lichte opluchting. Hij geloofd in mij.
Een mooi gebaar van Santa. Maar het geloof in mezelf dat zit wel goed. Maar toch bedankt.
Een straat verderop hoorde ik André weer in mijn hoofd galmen. Het woordje hij was vervangen door het lieve woordje zij.
Ik wens iedereen een héle fijne en liefdevolle kerst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten