Gisteren raakte ik, genietend van pauze en zon en zittend op een houten bank, in een "Zomaar-gesprek" met een mevrouw die Dominee bleek te zijn.
De bank stond met de rug naar de Stevenskerk. Vanaf die plek had ik goed zicht op het komen en gaan van toeristen die een kijkje kwamen nemen naar de trots van Nijmegen.
Het gesprek ging over Luther, het herdenken van D-day wat gisteren was en het grote aantal slachtoffers die de oorlog kostte. Ze kwam zojuist uit de kerk achter ons waar ze met een groepje, veelal ouderen, elke vrijdag en precies om 13.00 uur bidden en herdenken. Oorlog en slachtoffers. Na al die jaren zijn de gevolgen nog duidelijk voelbaar.
Het geloof, 'n geloof. Ik ben er persoonlijk niet zo van. Maar ik kan wel begrijpen waarom mensen geloven. Het kan een enorme steun geven. En een gevoel van erbij horen. je bent onderdeel van een kudde, een familie.
Gisteren kwam ik een mooie afbeelding tegen in een boekje over planten, waarnemen en groei. Simpel en helder.
Het ontkiemen van een boon. Eerst groeit er een wortel omlaag, dan is er een overgang in een omhoog gaande stengel. En dan zal één van de twee zaadlobben zich metamorfoseren tot de kiemblaadjes (k).
Boven die letters k zag ik in de tekening, heel symbolisch de mens die zich opricht en de armen wijd uitslaat. De bladeren symboliseren voor mij handen.
Groei. Het leven is een wonder, de groei gaat z'n gang.
En als mens is het goed om te aarden.
Fijne (groei)dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten