24 letters, 5 woorden, 1 zin. Het bouwen is klaar.
Ja en dan? Gevormd is gevormd. Geschreven is geschreven. Gezegd is gezegd. Het is dan wel niet hardop, maar toch. Wat moet ik daar dan mee? Nou, gewoon aan de slag, lekker zoeken en rondneuzen. De woorden geven in ieder geval een stroom van inspiratie en beweging.
Gisteren liep ik langs een bouwput bij mij om de hoek, op steenworp afstand van mijn huis. Vanaf die plek zie ik de kraan op werktijden bewegen, een dans boven een bouwput.
Al een paar jaar zijn daar bouwbedrijven in de weer, vrachtwagens rijden af en aan, stof van droge zandgrond dwarrelt volop in de lucht en bouwvakkers bewegen heen en weer met een helm op hun hoofd.
Ik heb veel bewondering voor mensen in de bouw. Elke dag weer trekken ze hun overal aan, zetten ze zo'n helm op en doen ze hun ding. Ze bouwen.
En ik sta er een ogenblik bij stil, zie grote stukken beton die met behulp van een enorme kraan uiterst precies worden geplaatst. De kraanmachinist zit in zijn cabine, trekt aan hendels, duwt op knoppen en heeft waarschijnlijk een prachtig uitzicht. En inzicht natuurlijk. Ook dat.
Een verkeerde manoeuvre tijdens het hijsen en het onderdeel gaat een andere en verkeerde kant op. Een uitschieter van zijn hand, een trilling van zijn vingers en een plaat beton komt een paar centimeters op de verkeerde plek terecht. Precisie werkje. Zou die kraanmachinist thuis ook zo nauwkeurig zijn of gaat dat talent samen met de helm en overal na half vijf aan de kapstok?
Het is een adembenemend werk, dat gehijs. Als ik ertegen zou kunnen, die hoogte bedoel ik, had ik best kraanmachinist willen worden. Maar hoogstwaarschijnlijk zou ik duizelingwekkend zwaaien en komt er geen muur op zijn plek en op een scheve torenflat zit niemand te wachten.
Maar misschien in een volgend leven. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.
En terwijl ik de bouwers in de buurt probeer te parkeren zit ik even later in mijn tuinstoel. In mijn rechteroor hoor ik prachtige en meeslepend drie mannen "You are my sunshine" zingen. Het is een liveopname en het publiek gaat massaal uit hun dak. Gillende vrouwen en gefluit en applaus van de mannen. Ze zijn duidelijk een avondje uit, een andere sfeer, voor even in een andere wereld.
In mijn rechteroor klinkt, samen met de zang van de mannen, een mengeling van kinderstemmen en een zwaar diep gebrom. Een motor rijdt voorbij aan de voorkant van mijn huis, het geluid weerkaatste tegen de muren van de overburen. Ik hoor de motorrijder nog even een extra dot gas geven, het klinkt als een signaal.
In mijn ogen ontstaat een wonderlijk schouwspel van heen en weer wiegende vlinderstruikbloesems. Een dans in de wind. Gewillige bloesems met overgave. Een wonderlijke choreografie.
In mijn rechterhand danst een glas rode wijn met mijn vingers als haar danspartners. Een pirouette, een pas de deux. De wijn is gewillig en danst met overgave en heel haar wezen.
En als de muziek op de achtergrond klaar is, de dans ten einde is en gestopt bevindt zich de rode vloeistof in een stand van rust en waterpas-zijn. Waterpas, net als de muren bij de bouwers.
Ik voel houten horizontale latten van de stoel in mijn rug. Ze drukken tegen mijn ruggenwervel, mijn wervelkolom, wonderlijk opgebouwd met gestapelde en bij elkaar passende onderdelen. Absoluut een precisiewerkje. Meesterlijk.
Fijne zaterdag.
choreografie van het leven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten