Een titel, draden en de voelbare leegte

Het leven is verrukkelijk schreef Remco Campert ooit. Voor mij net zo'n mooie titel als "Opwaaiende Zomerjurken" of bijvoorbeeld "Een dagje naar het strand.", "Begraaf mijn hart bij de bocht van de rivier" of "Hoe kun je de lucht bezitten?" Soms verbazingwekkend hoe schrijvers titels verzinnen voor hun werk. De titel schept verwachtingen en als lezer raak je direct al in een sfeer, de titel eenmaal gelezen en opgeslagen in je hersenen raak je er niet meer van verlost.

"Zien betekent de naam vergeten van het voorwerp dat we zien" zei Paul Valéry. What's in a name. In mijn volgend leven wil ik graag in Frankrijk wonen en zo'n achternaam dragen, lijkt mij een verrukkelijk gevoel.

Een paar maanden geleden liep ik samen met gids en mentor Tom door het Gemeentemuseum in Den Haag. We passeerden een kunstwerk waar we in eerste instantie niet zoveel raad mee wisten, maar het intrigeerde ons en dat is een sterk signaal. Het proces gaat dan ongeveer als volgt: stilstaan, ervaren, waarnemen, voelen, zien, afvragen, elkaar en het kunstwerk bevragen. En langzaamaan begint het tot je door te dringen, grijpt je, neemt bezit en laat niet meer los.

Het kunstwerk op de foto is van Fred Sandback, aangekocht door het Gemeentemuseum Den Haag.
Draden van acryl  in wit en geel, gespannen tussen muur en vloer, ze vormen een frame waartussen zich niets bevindt. Een draadsculptuur, niet meer en niet minder, minimal art. Het kunstwerk heeft gelukkig geen titel. Geen beïnvloeding, geen sfeerbepaling.

De directeur van het museum, met toepasselijke achternaam Tempel omschrijft het werk als volgt: "Beelden zonder binnenkant maken leegte voelbaar" en "Als geen ander weet Sandback de leegte voelbaar te maken"

Voor mij is het ontrafelen van kunst als het ontsluiten van een geliefde.
Het leven is verrukkelijk, volgens Remco en mijn bescheiden ik.

Fijne dag.