Een paar jaar geleden had ik een leuk betaalde opdracht en croste ik, gewapend met een constant in de aanslag zijnde camera, over The Green. We zaten in zo'n grappig golfkarretje, mijn toenmalig partner in crime en ik. Terwijl zij een zichtbaar genoegen had om eens lekker over die banen te crossen, reed een gids in een ander karretje voorop om ons de weg te wijzen in Golfland. The Green, een soort heilige mat in een voor mij surrealistische wereld.
Ik wilde als onwetende, na een bezoek aan de receptie, gewoon The Green oplopen maar dat werd direct en zeer strikt afgeraden. Nee, dat kon zomaar niet gaf de mooi opgetutte receptioniste ons te kennen, haar ogen keken me vol ontzetting aan. Véél te gevaarlijk. Nee, echt. Daar vliegen de golfballen alle kanten op. Ik kon er dus zomaar eentje op mijn hoofd krijgen en gewond raken. Nee, écht. Lopen was uit den boze.
Het zijn ook véél te grote afstanden op die fantastisch onderhouden en veel geld kostende grasmat, realiseerde ik me later, ondertussen genietend van landschap en sfeer.
Gehandicapt, minder valide, een beperking hebben, beperkt zijn in iets. Iets niet kunnen, maar andere dingen weer wel en soms zelfs veel beter. Het liep allemaal deze afgelopen week als een rode draad door mijn dagen en belevenissen.
Een wandeling door een park, onhandig een rolstoel voortduwend. Een treinreis richting zuiden, een visueel signaal op het glas van de treindeur. Herinneringen aan een lieve Ergotherapeute die schittert met rolstoel, advies, gereedschap en haar ervaringen met beperkingen.
Mijn mentor die me mailde dat ik vooral eens een RRT (Rolstoel Road Trip) moet doen om de wereld eens vanuit een andere hoek te ervaren (wat ik zeker van plan ben binnenkort te gaan doen). Een gesprek met een aardige en zeer goedlachse mevrouw die in het verleden blind is geworden.
Geleerd over echolocatie, signalering, halsstarrige architecten en ambtenaren. Zienden die de wereld vorm geven. Wat kan het betasten van een beeldje door een blinde je als ziende kunstenaar schenken?
Inzicht en verdere ontwikkeling van het waarnemen.
Op weg. Het spoor vervoert, (ver)leidt me. Landschappen schieten voorbij. Ik volg mijn pad.
En zie.
Ik geloof niet in beperkingen, maar zie de onbeperkte mogelijkheden.
Fijne Zondag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten