Fotografie Mart van Zwam |
Ik draaide me om, op zoek naar de stem. Die behoorde toe aan een jongeman.
Als iets niet schijnt te kloppen, afwijkt van wat gebruikelijk is, dan gaan er alarmsignalen af.
Later zag ik de spreker terug. Staand op een bank. Er was iets gaande. Ik zag en hoorde mensen die spraken. Er stonden mensen stil, winkelpubliek. Zij namen de moeite om te luisteren. Wanneer de sprekers klaar waren met hun zegje klonk er applaus en hoorbare aanmoedigingen.
Spreken in het openbaar. Deelnemers aan een cursus om hun stotterprobleem aan te pakken. Cursisten die hun stem lieten horen. Ze begonnen met hun voor en achternaam de wereld in te slingeren, vergezeld van diverse duidelijk hoorbare happen lucht. Ze spraken een persoonlijke boodschap. Ontroerend.
Wat een helden. En wat werden ze overladen door cadeaus. Cadeaus in de vorm van applaus, geduld, aandacht, moeite, energie.
Ik vond het indrukwekkend. Het leven zit hem toch in de grote kleine dingen.
Gisterenavond las ik op de nieuwspagina van de Volkskrant dat Staatssecretaris Klijnsma iets had gezegd over het pensioen. Dat mensen in de toekomst nog wel een fatsoenlijk pensioen houden, maar ze raadde ook aan om een moestuin te nemen als aanvulling op het pensioen.
Direct daarna kwam er een orkaan van reacties los. Van "Ze is een beetje de weg kwijt" tot aan een tweet van een creatieveling die het woord "Aalmoestuin" de wereld in slingerde. Een mooie aanvulling op onze woordenschat. Spitsvondig, creatief en lekker ad rem.
Het woord "Moestuinsocialisme" viel later op de avond ook nog, met dank aan Paul Ulenbelt van de SP.
Er zijn sprekers en sprekers. En helden. Die zijn er ook. Staand op een bank. Badend in de warme zon, bedolven onder luid applaus.
Fijne Zondag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten