 |
| Strijdvaardige ouderen Fotografie Mart van Zwam |
Maar eerlijk gezegd was ik blij dat ik weer thuis was na dat avondje stappen met de ouderen van het zorgcentrum.
Oh, het was een gezellig groepje waar we woensdag laat in de middag mee op pad gingen. We verzamelden ons in het zorgcentrum en gingen met z'n allen strijdlustig en lachend op pad. Het elektrische treintje wat in het seizoen toeristen en andere dagjesmensen in het centrum vervoert kwam ons ophalen. De bewoners werden als V.I.P.'s behandeld alsof ze op pad gingen om kans te maken op een Oscar.
Jullie zijn gasten van de raad, zo vertelde een gastvrouw van de gemeente. We kregen broodjes, koffie, melk of een glaasje sap en aten aan een keurig gedekte tafel in de kantine. En daar werd ook even uitgelegd hoe zo'n inspraak eigenlijk gaat. Een "inspreker" heeft drie minuten spreektijd. Wij hadden gelukkig twee prima sprekers, alle lof voor hen. De bewoners kregen door de sprekers een stem en verhaal.
De broodjes waren lekker en met een goed gevulde maag gingen we met z'n allen weer op pad, op naar de "Gebroeders van Limburg kamer". Ik zag tijdens onze avontuurlijke tocht door het gebouw allerlei gewichtig uitziende en druk doende mannen en vrouwen iets doen. Praten, veel praten. En het liefst nog met een stapeltje papier onder de arm. En ik zag lichaamstaal. Veel al dan niet gecamoufleerde lichaamstaal. En ik zag ego's. Ik voel ze, ik ruik ze.
Welkom in het kolkende centrum van de Nijmeegse politiek.
Onze insprekers spraken. Daarna was het aan de aanwezige leden van de vergadering om vragen te stellen over het hoe en wat terwijl wij op de publieke tribune hadden plaatsgenomen. Nou ja, tribune is in dit geval ook maar een naam. Het waren gewoon drie rijen plastic stoelen.
Ik zag mensen achter tafels nadenkend knikken, ze schreven dingen op en dat zag er best wel interessant uit.
Het programma Koefnoen schoot even door mijn fantasie. Stiekem zou ik over hun schouder mee willen kijken wat er nu op dat vel werd genoteerd. Stel je toch eens voor dat het een boodschappenlijstje was voor de volgende dag? Euh, niet vergeten: kaas, brood, bier en wijn, condooms en viagra?
(Focussen Mart, dit is een serieuze aangelegenheid).
De vragen waren op en zo ook de vergadertijd. We konden weer gaan. Jas aan, treintje in en de tocht weer terug naar het zorgcentrum.
Als één van de begeleiders had ik de zorg op me genomen voor de overgrootmoeder van mijn inmiddels volwassen kinderen, een schat van een vrouw van 96. Langzaam bewegend en voetje voor voetje schuifelend met haar rollator kweet ze zich van haar taak. Ze ziet ook nog eens slecht en is behoorlijk hardhorend. Na afloop liet ze me weten dat ze er geen woord van had verstaan.
Wanneer je ooit wilt ervaren hoe relatief snelheid eigenlijk is, hoe enorm hoog het kleinste drempeltje is en wat het effect kan zijn van snijdende kou tijdens een tochtje op een hoogbejaarde dame? Ik kan je dan adviseren om eens met een 96 jarige op stap te gaan. Als personal assistent was ik gevraagd om met haar mee te gaan en er voor te zorgen dat ook weer heelhuids terug zou komen. Het was gezellig, een uitje en een goeie actie maar ik was eerlijk gezegd ook blij dat ik later op de avond klaar was. Kwetsbaar zijn, snelheid en drempels waren geen issue meer.
En weet je waar mijn respect en achting op die avond een enorme groei heeft doorgemaakt? Voor de mensen die dagelijks in De Zorg werken. Een diepe buiging. Wat een werk.
Ik stem voor meer handen aan bedden, rollators en rolstoelen. En een riante loonsverhoging.
Begrijpen doe ik het zeker dat mensen graag in de zorg willen werken. Het is ook voor een groot deel een kwestie van het hart.
Fijne dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten