 |
| Mijn opoe en ik. |
In deze tijd van bezinning, dat gebeurt meestal in en na tijden van (financiële) crisis, is het goed om te kijken waar we staan en waar we met z'n allen naar toe willen.
Dus wat doen we met onze ouderen? Ik begin persoonlijk een beetje moe te worden van begrippen als "Strategisch handelen, kostenplaatje, duurzame zorg, handen aan het bed, zorgstructuur, afwegen kosten en baten, quotum enz. enz.".
Het lijkt erop dat de zorg voor onze ouderen onbetaalbaar aan het worden is, tenminste als je de politici en zorgverzekeraars mag geloven in de media.
Eigenlijk draait het dus om kosten en het uiteindelijke geld.
Wat mij veel meer de essentie lijkt is de vraag wat we voor onze ouderen over hebben? Dat is een gewetensvraag en misschien, heel begrijpelijk, voor een ieder van ons anders te beantwoorden.
Even een actuele situatie.
In het centrum van Nijmegen waar het bruist van het leven staat nog een laatste verzorgingstehuis. In het huis wonen 39 ouden van dagen. Sommige zijn hulpbehoevend, anderen zijn nog behoorlijk zelfstandig.
Het huis is op dit moment in rouw en verdriet gedompeld. De oudjes zien er niet alleen verslagen uit, maar je ervaart ook als je goed kijkt een verslagenheid aan de binnenkant. Een soort van emotionele-implosie heeft zich bij hen voltrokken.
Het huis gaat dicht per 1 januari 2015. De plannen zijn in kannen en kruiken. De bewoners is meegedeeld dat ze weg moeten, verhuizen, verkassen. Gewoon omdat het niet rendabel is dat het huis openblijft voor bewoning van deze doelgroep (ook zo'n naar woord).
Wat er later met het grote pand en al die kamers zal gaan gebeuren dat laat zich raden. Studentenhuisvesting levert veel meer inkomsten op! Ik durf daar een goede fles wijn onder te verwedden.
Er heerst op dit moment bij familie, vrienden en andere rechtvaardig denkende en voelende mensen onbegrip, onmacht en woede. Dit kan toch niet zomaar? Draait de wereld dan écht alleen maar om geld?
Misschien wel.
Wat willen we met onze ouderen? Hoe gaan wij in de toekomst om met mensen op een zekere leeftijd?
Gaan andere familieleden ze weer in hun eigen huis verzorgen, zoals vroeger veel gewoner was?
Willen we dat en kunnen we dat überhaupt nog?
Ik hoorde vanochtend nog de opmerking: Ja maar tegenwoordig is daar geen tijd voor, ze hebben twee banen om de hypotheek te kunnen betalen, hoe moet dat dan?
Misschien moeten wij gezamenlijk een stapje terug en leven we op te grote voet? Geven we meer uit dan we kunnen of aankunnen? Ik weet het niet, maar laten we maar met z'n allen de discussie aangaan.
Maar nu is het gewoon tijd voor actie!
Er zijn diverse plannen om iets te gaan ondernemen. Of het uiteindelijk zal helpen is natuurlijk geen garantie, maar in ieder geval laten we onze stem horen en ondertussen hebben we het er maar eens over. De wereld is van ons allemaal en gezamenlijk zijn we verantwoordelijk, dat schept rechten maar ook plichten.
Zoals het er nu naar uitziet ga ik in ieder geval foto's maken van de ouderen. Een beeld maken van de inwoner om zo de naam, de persoon die onvrijwillig moet verkassen, een gezicht naar buiten te geven.
En een beeld zegt soms meer dan duizend woorden...
Wordt ongetwijfeld vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten