 |
| Fotografie Mart van Zwam |
Met die tint nog in mijn gevoelsbeleving en mijn leeuwenhart op de juiste plaats (ik hou van voetbal, dus dat werkt wel lekker door) vloog ik even via de verbinding op mijn laptop naar de website van de bank.
Ik word uitgenodigd om een test te doen om eens te kijken of ik wel fit genoeg ben. De test duurt maar 5 minuten en ik krijg direct een rapport met tips en tricks. Belofte maakt schuld.
Maar ik besluit om het niet te doen. Ik heb geen 5 minuten meer over, ik kom namelijk tijd tekort. Tenminste dat roept dat stemmetje in mij.
Eigenlijk klopt daar geen voetbal van. Ik heb gewoon tijd genoeg, maar die stem roept iets héél anders. Ik ren me af en toe rot. Nee dat is ook weer niet waar, ik ren me niet rot maar ben gevoelsmatig vaak buiten adem. Ik moet nog zoveel doen!
My mind is playing funny tricks on me.
Om een voorbeeld te geven? Misschien is dit voor veel mensen wel herkenbaar.
Ik heb twee bakken in mijn keuken staan, één voor plastic en één voor groenteafval en dergelijke. Het plastic verzamel ik later in een grote plastic zak die daarvoor bestemd is, dat is mij opgedragen.
Groenteafval kan in de groene kliko. Welke creatieve geest heeft trouwens dat mooie woord bedacht?
Verder heb ik een prullenbak voor het oudpapier en buiten staat een grote bak met een groene zak erin voor het zogenaamde restafval. Dan heb ik nog een zakje in de keukenla voor lege batterijen, een verzamelpuntje in de kelderkast voor kapotte lampen en een zak voor eventuele kleding die weg kan. Mijn lege flessen en potjes staan buiten geduldig te wachten op vervoer naar de glasbak.
Nu ben ik ook nog eens mijn huis aan het opschonen. Kuisen is daar een mooi woord voor. Dat betekent in de praktijk met aandacht sorteren wat weg kan en wat niet en daarover de nodige beslissingen nemen. Bewaren of weg? Maar dat levert weer de onvrijwillige dilemma's op. Stel dat ik het ooit nog eens nodig heb? Je weet het tenslotte maar niet.
En zitten er herinneringen aan vast gekleefd of niet? Beslissingen, beslissingen...
Spullen die nog goed bruikbaar zijn gaan naar de kringloopwinkel en de rest naar de afvalverwerking. Voor de Nijmeegse DAR (die halen het gratis en voor niets op) moet ik die spullen weer sorteren. Oud ijzer bij oud ijzer en de rest bundelen in pakketjes die draagbaar zijn voor de mannen van de DAR. Ik wacht trouwens al jaren op het moment dat er een beeldschone vrouw op mijn stoep staat die aanbelt in zo'n vuilnisoveral, lijkt mij een superbeeld. Mijn camera heb ik al jaren standby mocht dat ultieme moment zich voordoen.
Al met al dus een héél gedoe om met al dat afval bezig te zijn. Ik kan me nog vaag herinneren dat wij als gezin vroeger twee ijzeren vuilnisbakken per week hadden waar gewoon alles in ging. Makkelijk en simpel.
Bijna niet meer voor te stellen dat we maar twee bakken hadden voor een huishouden van zeven(!) personen , twee honden en een papegaai.
Nog een voorbeeld van tijdsbesteling i.p.v. tijdsbesteding? Ik moet zorgen dat alles het blijft doen. Mijn mobiel, accu voor de camera, scheerapparaat, laptop en tandenborstel moeten elke keer weer aan het infuus. Een nooit eindigend proces van energie en opladen. En het kost tijd en aandacht, dus energie om ook daar weer aan te denken.
Ik heb het reclamefilmpje van de ING net nog even teruggekeken. Flitsend en snel. Man (met baard, hoe 2014 is dat?) komt thuis van zijn werk en geeft zijn vrouw een kus terwijl zij het huis uit rent op weg naar haar auto. Zij draagt het wit van de zorg. Misschien gaat ze naar haar werk zodat ze samen de hypotheek kunnen betalen, op vakantie kunnen gaan en voor de studie van de kids.
Hij schrokt zijn eten naar binnen terwijl hij nog even naar een webseminar kijkt om te leren nog fitter te worden.
En dan zijn tenslotte de kids aan de beurt. Het leven op een oranje wolk.
Ik laat me vandaag niet bestelen, mijn tijd is kostbaar en een uiterst waardevolle schat.
Fijne dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten