Reizen, verhalen en het dansen der draden

Dans der draden
Fotografie Mart van Zwam

Reizen heeft iets bijzonders. En of dat nu reizen in je hoofd of werkelijk met hart, ziel en lichaam op pad gaan is, dat maakt eigenlijk niet zo heel veel uit. Op reis gaan is voor mij in beweging komen, ervaren en verbeelden.

Wachtend op de bus kwam er gisteren een vrouw in het hokje staan waar ik ook stond te wachten. "Koud he?", was haar tekst na een goedemorgen. Ik gaf na mijn goedemorgen te hebben uitgesproken een instemmende ja. "Maar je kunt je erop kleje..." vervolgde ze. Een mooie tekst die zo op een tegeltje geschilderd kan worden omdat het een dooddoener is en grappig. Maar tegelijkertijd ook ontroerend van eenvoud.
De bus stopte even later voor onze neus en ik liet haar met een niet overdreven galant gebaar voorgaan. "Maar u was eerder" hakkelde ze nog. Ik zei haar dat dames nog steeds voor gaan. "Maar dat was vroeger meneer, nu niet meer".
Jawel hoor, gaf ik haar terug. Het is nog steeds zo. Alleen zijn we het vergeten.

Op het treinstation zag ik eergisteren draden boven het spoor hangen. Praktisch en nuchter bekeken zijn het gewoon wat draden die er hangen omdat het nodig is. Ze zorgen voor verbinding en het doorgeven van de stroom zodat treinen kunnen rijden. Treinen die me al reizend en met stad- en streeklandschap als uitzicht van A naar B brengen.
Ik zag de draden heen en weer bewegen in de wind, zag krullen en het verschil in grootte en vorm. De linker groter en ronder dan de rechter. "Dans der draden".
In mijn verbeelding danste ik langzaam met ze mee.

Gisteren was ik op reis naar een verzorgingstehuis in het centrum van Nijmegen. Op pad om protretfoto's van verschillende bewoners te maken om die te gebruiken bij het voeren van actie ter behoud van het tehuis. De bewoners moeten er vanwege kosten, regelgeving, protocollen enz. enz. weg. Een nare toestand. Verschillende mensen vertelden later op de dag dat ze dachten dat dit het laatste huis zou zijn waarin ze zouden wonen.
De bewoners zijn op hoog op leeftijd. Ik zag verschillende rollators geparkeerd staan op de gang naast de koffiekamer. In die gezellige kamer maar gevuld met bedrukte gezichten was het warm gestookt. Goed voor de broze lijven, maar te warm voor mij.
Het rook er naar 4711 vermengd met de geur van koffie. Op de grote ronde tafel stond een half gevulde koekjestrommel, het deksel lag ernaast.

Er kwamen gedurende de dag en het fotograferen levensverhalen los over liefde, verloren mannen en vrouwen, kinderen, oorlog, schuilkelders, bommen, kinderen en kleinkinderen.
En er kwamen tranen los.

Het grappigste verhaal kwam van een mevrouw die in geuren en kleuren vertelde dat meneer pastoor nog even, voordat hij haar en haar verloofde zou trouwen, met de vraag op de proppen kwam of ze al iets gedaan had. "Nee", had ze geantwoord.
Ze voegde aan haar verhaal met klem en verontwaardiging aan toe dat het hem toch niks aan ging? "Ze was een net meisje" had de oude pastoor haar toegefluisterd.
In gedachten zag ik twee jongen mensen met passie en hartstocht rollend en dansend in een bed.

Voor één dag hadden we met de bewoners een "Fellowship of the memories"
Reizen met medereizigers, al is het voor een kort moment, kan bijzonder zijn.

Fijne zondag.