Robot, bronnen en obesitas

Het was een zeer gelukkig weerzien. Twee dagen geleden liep ik door een winkelstraat in Nijmegen en passeerde ik het pand waar ooit een filiaal van de de Slegte was gevestigd. Nu was het getransformeerd tot een Outlet Store. Je kent het vast. Een plek waar je voor niet veel geld kunt scoren.
Rijen met dozen, op houten schragen, gevuld met scharen en rolletjes plakband. Dozen met USB-kabels, hobbyspulletjes of handige, soms ook volstrekt overbodige, huishoudhulpjes.
Tijdens mijn tocht passeerde ik een schap met speelgoed en daartussen stond iets wat mij bekend voorkwam.
Op de voorkant van de doos was een afbeelding geplakt van een robot. Een robot, gemaakt van blik en met een vervaarlijke uitstraling.

Met licht trillende vingers en een voorzichtig sneller kloppend hart schoof ik het deksel van de doos een stukje omhoog. Ogenblikkelijk rook ik de geur van mijn oude vriend, mijn robot. Een stuk speelgoed van lang geleden. En in een flits verschenen in mijn hoofd en op mijn netvlies beelden. Ergens in mij werden beelden geprojecteerd die uit mijn "Herinneringen-speelgoed" lade waren geplukt.  

Ooit, lang geleden, had ik ook zo'n robot. Wat was dat een leuk en spannend stuk speelgoed. Er gingen twee grote batterijen in. Mijn vriend kon zelfstandig lopen en op momenten kwam hij vanzelf tot stilstand. Er gingen dan twee klepjes ter hoogte van zijn borstkas open en twee gevaarlijk uitziende wapens schoven naar voren. Wat volgde was het blikken geluid van ratelende machinegeweren en begeleidende lichtflitsen zorgden voor een dramatische effect. Na een paar seconden, wat voor mij als een eeuwigheid leek te duren, sloten de klepjes zich weer en vervolgde mijn vriend zijn weg. Rechtdoor, alsmaar rechtdoor.

De ontwikkeling van robottechnologie gaat met sprongen vooruit. Deze week zag op het journaal nog een item over de hulp van een robot aan kinderen met autisme. Daar werden gelukkig prachtige resultaten mee geboekt. Verder zijn er al robots die je kunnen helpen bij het huishouden, bij een operatie en zelfs voor bepaalde min of meer opwindende handelingen in bed.
Ik ben benieuwd hoe de wereld er over een een jaar of tien uit gaat zien. Ik wil wel een robot in huis, Lijkt me vet-cool en gaaf.

Aanstaande week ga ik me samen met mijn werkmaatje buigen over een workshop. Op uitnodiging van een school gaan we met kinderen aan de slag. De rode draad zal zijn: creatief en fantasie ontwikkeling. Dat beloofd wat.

Ondertussen denk ik met weemoed terug aan mijn blikken vriend. En aan de spelletjes die we als kind ooit deden. Touwtje springen, tikkertje, hinkelen, verstoppen en véél voetbal. Rolschaatshockey midden op weg zonder last te hebben van al te veel verkeer. Stoepranden met een bal. Besjes of papieren pijltjes door openstaande ramen schieten met behulp van een pvc-pijp. Hutten bouwen.
En lezen, véél lezen.

Er was in mijn tijd welgeteld één meisje in de klas die je als te dik zou kunnen classificeren. Obesitas bestond nog niet, het woord was nog niet in de maak.
Of ik me oud voel? Absoluut niet. Ik ben jong van geest en lijf, daar zorgen de bronnen creatief en fantasie wel voor.
Putten uit die bronnen houden je springlevend.

Fijne (mijmer)zondag.