dr.Phill, het kerkhof en de wereld

Fotografie Mart van Zwam

Het is even na vijven en ik schenk eens een lekkere glas wijn in, verdiend na een dag hard werken.
Terwijl dr.Phill op de achtergrond volwassen mensen in zijn show introduceert die hun moeder al meer dan dertig jaar niet hebben gezien, valt het plaatselijke krantje op mijn deurmat.
Met mijn laptop aan, het krantje voor me op tafel en besnorde dokter Phill met een bijna overslaande stem nu niet meer zo op de achtergrond, dwalen mijn ogen over het papier. Een artikel vraagt om mijn aandacht.

Het schrijfsel gaat over geweld op een kerkhof. Een bejaard echtpaar loopt te wandelen en ondertussen maakt de echtgenoot een aantal foto's. Waarschijnlijk is hij gewoon een liefhebber van oude graven en mooi licht?
Ondertussen wordt een 44 jarige man boos want wij wil niet gefotografeerd worden. Er ontstaat wat duw en trekwerk en de 44 jarige werkt de man tegen de grond en grijpt hem bij de keel. Gelukkig lukt het om samen met zijn vrouw de boze man van zich af te schudden.

Even later heeft de stem van dr. Phill een meer zalvende toon gekregen. Het schijnt dat vader zijn kinderen jarenlang heeft geslagen en misbruikt. Moeder was ooit gevlucht en staat nu opeens in de studio en oog in oog met haar volwassen kinderen. Het komt goed, het is tijd om het een en ander te gaan helen.

Terwijl ik op het nieuws hoor dat het rondom het huis van Benno L nog steeds onrustig is, hij wordt door bezorgde en min of meer overspannen buurtbewoners belaagd, kijk ik naar mijn oogst op de laptop.
Een foto van een warmterooster op de vloer in de plaatselijke bibliotheek. Ik was daar als begeleider en leraar samen met een jongeman die pdd-nos heeft, een onderdeel van het autistische spectrum. Hij vindt de wereld verwarrend en lastig. Het is vergelijkbaar met een niet te begrijpen abstract schilderij.
Helemaal mee eens, maar stap voor stap kunnen we misschien voor wat meer overzicht zorgen?

Op mijn beeldscherm de foto. Een vierkant vlak. Lijnen, vormen en vlakken. Kleur, tinten, contrasten. Compositie en verdeling. Ik hoop dat Mondriaan over mijn schouder meekijkt. Een zacht stemmetje in me spreekt een hartelijk en welgemeend dank je wel uit voor de doorgegeven kennis en inspiratie.
Volgens Julia Cameron is je innerlijke bron je artistieke reservoir. Ik voel dat het klopt en blijf lekker putten.

Tijd om te koken, maar ik moet nog even aan de woorden van Dirk de Wachter denken. "De mensen leven op dit moment op een speedboot en wij psychiaters en andere hulpverleners roeien met onze bootjes er achteraan. Maar onze riemen zijn tekort."

Zullen we vandaag met z'n allen een beetje langzamer gaan varen?
Afgesproken.

Fijne dag.