Terwijl ik aan het speuren was naar een volgende quote om op mijn blog te publiceren kwam ik John tegen.
Ach ja, John Wayne. Ultieme Cowboy. Held, onverschrokken. Sterk en slim. Type ruwe bolster met blanke pit. Een beetje onhandig in zijn omgang met vrouwen. Tenminste zo het over op het witte doek.
Maar snel met z'n revolver en een scherpschutter met z'n winchester. Voor mij als jongen op dat moment in mijn leven het belangrijkste.
De middagen gevuld met zwart-wit en later beelden in kleur op de televisie waren niet te tellen.
Als jongen hoorde ik hem alleen maar in het Duits praten en dacht écht dat dat zijn stem was. Werd ik toch een beetje voor de gek gehouden door dat nagesynchroniseer op de Duitse zenders.
Diep in mijn hart heb ik ze dat geloof ik nooit helemaal vergeven.
John Wayne in "Stagecoach", 1939. Regie van een werkelijk superieure John Ford. De film is een absolute must voor beeldenmakers, fotografen, een classic. Camerastandpunten, spectaculaire effecten en actie. Schilderachtig licht, zie foto. Een must en een lust voor het oog.
John Wayne speelde in die film Ringo Kid. Ringo, een jongeman die in een postkoets gevuld met een bont gezelschap mensen, waaronder een beeldschone Claire Trevor op weg zijn. Op weg dwars door dat stoffige, droge, lege maar oh zo schitterende landschap.
Gedurende de reis leren de passagiers elkaar béétje bij beetje kennen en dat terwijl ze ondertussen belaagd worden door een flink aantal indianen onder aanvoering van Geronimo. Een film om géén genoeg van te krijgen.
Ik durf te wedden dat een acteur als George Clooney de film een flink aantal keren heeft gezien. Johnny Depp en Brad Pitt, daarvan verwacht ik het ook wel.
De blik. De blik van John Wayne.
Zo word je dan toch een beetje onsterfelijk.
Woensdag. Een nieuwe dag. Mijn inspiratie staat te trappelen als een volbloed hengst in een afgesloten corral. Te trappelen, soms ongeduldig, om mijn hart te vullen.
Fijne dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten