Informatie, spiegels en een acceptatieproces

Soms kun je maar beter niet alles weten. S'ochtends liegt de spiegel boven mijn vaste wastafel niet. Ik heb gemerkt dat ik dat éérste kijkmoment maar moet overslaan, gewoon niet meer doen. Mijn gezicht is tijdens die eerste kijk onherkenbaar, lijkt niet op dat van mij. Wat me aankijkt zijn twee ogen in een nog slaperig en verfomfaaid gezicht. Dat mezelf niet herkennen lijkt met de jaren alleen maar toe te nemen. Een contrast tussen mijn hoofd en mijn systeem wat al lang wakker is.
Nee, het is beter om na het scheren en een warme sprankelende douche een voorzichtige blik in de spiegel te werpen. Het resultaat? Herkenbaarheid, that's me en een zucht van opluchting. Het valt allemaal best mee. Goed genoeg, kan er mee door, tot het volgende stadium van "Mmm, helemaal zo gek nog niet."
Een in stijgende en positieve lijn gaand acceptatieproces. De dag kan zijn verdere beloop hebben.

Soms kun je maar beter niet alles weten. Een jaar of twintig geleden geleden overnachtte ik, om een bedrijfsetentje en teambuildingsprojectje bij te wonen, in een mooi Amsterdams hotel. Schijnbaar had mijn werkgever behoorlijk in de buidel getast. In de best riante badkamer, die bij de hotelkamer hoorde, bevonden zich grote op de muur geplakte spiegels rondom het ligbad. Alles was spiegel, behalve het plafond. Het plafond was wit geverfd, kaal en spiegelloos.
Uitkleden. Nooit eerder in mijn leven had ik zo'n kijk op mijn lijf. Het was van alle kanten te bezichtigen en een openbaring. De spiegels schonken me een beeld, ik op mijn beurt gaf mijn spiegelbeeld een uitgestoken tong en een bedenkelijke glimlach. De sfeer was tragikomisch.
In bad liggen, dobberen, even de ogen sluiten en een paar momenten voor mezelf hebben voordat ik weer terug werd verwacht om deel te nemen aan het door mijn baas georganiseerde project, was een weldaad. Maar dan komt het moment, dat je moet, ik moest het bad uit. Een snelle actie, een reddende handdoek.
De functie van de spiegels begrijp ik natuurlijk ook wel, maar ze zijn van geen toegevoegde waarde wanneer je in je eentje gaat badderen.

Soms kun je maar beter niet alles weten. Gisteren zag ik een reportage over het WK. Vandaag starten we, het feest en de spanning kunnen beginnen. Huizen en straten zijn Oranje.
De reportage ging over een van de vele Favela's in Brazilië. Dicht op elkaar wonende mensen, drugsbendes, armoede, schietpartijen, tuberculose, ratten en de stank van open riolen.

Soms kun je maar beter niet alles weten.

Fijne dag.