Gelukkig is er een geweldig feest in deze tijd van crisis, het kan iedereen weer een beetje een positief gevoel geven na alle kommer en kwel berichten die we te horen krijgen. Even lekker uit je dak gaan is nog steeds een geweldig medicijn en antigif.
Overmorgen gaan de lopers aan hun eerste wandeldag beginnen, vroeg aan de start en voldoende voorbereid (of niet) op wat komen gaat. Licht bepakt staan ze aan de start met water (regenkleding lijkt dit jaar gelukkig overbodig), iets te eten voor de energie en hongerklop en meestal ook een routekaart. De mobiele telefoon gaat natuurlijk ook mee tijdens de tocht, dat ding (steeds platter, maar ook weer groter) lijkt op dit moment wel de grootste steun, vriend en gereedschap die een mens ter beschikking heeft. We lijken zonder steeds moeilijker te kunnen leven.
Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik voel me niet compleet zonder mobiel op zak, zonder camera trouwens ook.
De Tocht, je levenspad. Zonder routekaart en handleiding hoe dingen moeten, dat is nog eens naakt, komen we op de wereld en moeten het vanaf dat moment maar uitzoeken. We leren veel, heel veel. Soms zijn bepaalde ervaringen die we opdoen hardnekkig om te leren en doen we die gewoon een aantal keren opnieuw totdat we het onder de knie hebben. Op naar het volgende onderdeel. Ondertussen vervolgen we onze tocht totdat het onvermijdelijk moment komt dan we de aarde zoals we het kennen ook weer verlaten.
Maar waar naar toe? Naar de grote "Wizzard of Oz" die het antwoord weet hoe we "thuis" moeten komen?
Of weten we het allemaal eigenlijk best wel, maar zijn we ons dat niet bewust en is onze routekaart eigenlijk ons hart?
Zijn we het misschien vergeten of mogen we ons dat niet meer meer herinneren? Is dat beter?
Natuurlijk niet. Als je alles van te voren weet is er niks aan, weg is je avontuurlijke tocht, weg momenten van tragedie en gelukzaligheid.
Geniet van het stukje pad wat je vandaag bewandelt, laat je horen, zing en blijf benieuwd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten