Deze tekst galmde bij mij nog even na, een gouden vondst, een zin die veel zegt. Gelukkig zijn met een ongelukkig gevoel, gewenning, bij mr. Jacobs was het een onderdeel van het systeem geworden.
Door allerlei omstandigheden en/of gebeurtenissen kan er zich iets gaan vormen wat je eigen ik kan gaan kleuren. Er ontstaat een (gekleurde) ik en het systeem. Dat wat misschien niet je oorspronkelijke zelf is, is aangenomen als zó ben ik. Zo ben ik, voel ik, leef ik, denk ik en wat al niet meer.
Ik heb even gezocht in de grote informatiebron, het internet. "Men kan aan iets zo gewoon raken, dat men het doet, alsof het altijd in onze natuur had gelegen, alsof het ons altijd eigen geweest ware.", Rethorica-Aristoteles.
Ik was nog heel jong toen mijn moeder een opmerking over de oorlog maakte, ze heeft nooit veel over die verschrikkelijke jaren verteld, maar ze zei opeens: "Dacht je nou écht dat wij in de oorlog nooit een feestje hadden?"
Ik was even in verwarring. Maar natuurlijk trouwden mensen in oorlogstijd, kregen kinderen, waren jarig. Ze zei er wel snel achteraan: "We hadden alleen weinig (taart, drank enz.) om het mee te vieren".
Ik had er nooit bij stil gestaan dat er ook af en toe een feestje was, op dat moment nieuwe informatie en inzicht.
In verwarring zijn of raken. Je tweede natuur een (systeem) prikkeling geven. Even op het verkeerde of andere been gezet worden. Dat is wat kunst soms ook met je doet of kan doen.
Een beeld van Maurizio Catalan is daar een mooi voorbeeld van. Het is te zien in het museum Boijmans van Beuningen http://www.boijmans.nl/nl/
Ik ga niet verklappen wat er aan de onder de vloer te zien en te ervaren is, ga kijken en geniet van even op je andere been staan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten