Ik zit in deze weken behoorlijk in de tekst en schrijf me te pletter. Het loopt als een tierelier. Een grappig woord waarvan ik in een blije extase kan raken.
Terwijl ik me aan het boog over woorden als "Vuurspuwende Vliegen en Weerloze Weerwolven..." kwam ik woensdag dit tegen. "Besef wat je hebt." Iemand, geen idee wie spoot deze letters op een muur dichtbij het station. Ik kon me niet bedwingen, stapte twee haltes eerder uit dan normaal en liep er recht op af. Natuurlijk moet ik daar dan een foto van maken voor de fotoserie "Op zoek naar de vorm...".
Wat een contrast met de letters op de voorpagina van de Telegraaf. De woorden liegen en bedriegen schreeuwen me in de chocoladeletters-stijl tegemoet. Wat wil de krant? Mij als mens overtuigen of overhalen? Over de streep trekken zodat ik de straat opga en het woord uitschreeuw?
Nee sorry, beste krantenmensen. Ik ben van na de oorlog en dat wil ik ook graag zo houden.
"Besef wat je hebt..", het klinkt zeker in deze tijd als een regelrechte waarschuwing.
Ik heb vandaag nog een leuk klusje, moet proberen een mus te tekenen. Ik heb voorgesteld om Mus te fotograferen maar die wil dat niet. Hij vind zichzelf niet fotogeniek genoeg. Ik heb hem uitgelegd dat dat gewoon lariekoek is en voortkomt uit een stukje onzekerheid maar Mus is onverbiddelijk. En Mus is huiverig voor de social media. Hij vertelde dat ie niet graag ziet dat zijn foto's gaan vliegen en dwalen naar Facebook, Pintererst en dergelijke. En ook niet op Twitter, zei hij me nadrukkelijk.
Ach het beestje. Hij vertelde me trouwens dat zij, de mussen, zo hun eigen Twittervorm hebben. Tjielp. Het bestaat al héél lang en schijnbaar kletsen ze wat af. Ik vroeg hem waarover ze het dan zo hebben.
"Over jullie." zei Mus. "Omdat jullie zo'n grappige soort zijn met af en toe dwaze en vreemde streken. Over jullie pijn en verdriet, de kwetsbaarheid, oorlogszucht en egocentrisch denken."
Ik werd er even stil van. Er wordt dus over ons gekletst?
Ik moet dus tekenen, terwijl ik dat niet zo goed kan. Op de een of andere manier werkt het niet tussen mijn ogen, hoofd, hart en vingers. Op papier verschijnen rare strepen, vreemde vormen enzovoorts. Een Mus, is een Mus, is een Mus. Nu nog op papier.
Mijn leraar Tom vroeg ooit aan me: "Kun je een potlood vasthouden?" Ik antwoordde met een bevestiging maar ook met opgetrokken wenkbrauwen. Ik vond het namelijk een verrassende maar tegelijkertijd vreemde vraag.
"Dan kun je mee op reis." was zijn antwoord. Hij had groot gelijk en ik ging mee op reis.
Op een boot. Zeilen, schilderen, tekenen, eten, drinken, voelen en veel ervaren. Het tekenen lukte niet zo best, maar de rest was fantastisch. Deinend op de golven als een zeeman, ervarend met een open hart en met alle zintuigen op scherp.
Mijn leraar. Een geboren Hagenees die me de weg wees. Een authentieke wegwijzer.
Pruttelende Pelikanen en Duimendraaiende Dromedarissen,
Kakelende Kikkers met Knorrende Koeien.
Veel te doen vandaag..!
Fijne dag, het is bijna weekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten