By the way, iets vaags en de werkelijkheid

Wat ik zo mooi vind om te doen, beeldend en fotografisch, is om dingen uit de werkelijkheid te halen. Een muur deels gevuld met zonlicht en schaduw kan met behulp van camera en haar instelling, de uitsnede en een ietsie pietsie Photoshop zomaar veranderen in iets vaags. In een beeld met vlakken en een bijna dwingende grensbepalende verticale lijn. Met van rechts in beeld komende, bijna niet te identificeren, strenge en scherpe vormen. Bij elkaar bezien vormen ze de ingrediënten voor het uiteindelijke zwart-wit beeld.

Ik heb gisteren maar niet meer gekeken naar de zoveelste herhaling van 'The Matrix' op televisie. Ik heb wel de kans gehad, maar heb hem gewoon niet gepakt. Grappig. In het begin van de film heeft Neo, het hoofdpersonage in het verhaal, ook een gestelde keuze. Doorgaan met het leven te leven zoals het is of om mee gaan op ontdekkingsreis, maar dan wel eentje in de werkelijkheid, dus zonder alle opschmuck en tierelantijntjes. Een rauwe wereld. Een wereld waarin mensen opgejaagd en vernietigd dreigen te worden door machines.

Nee, heb dus niet gekeken maar dat kwam meer door de voetbalwedstrijd tussen PSV en Atlético Madrid, het late tijdstip en omdat mijn teller van de film zien of gezien hebben al de tien nadert. PSV heeft by the way uiteindelijk na penalty's verloren. Mijn excuses voor het Engels maar ik vind het nu eenmaal mooier klinken dan tussen twee haakjes en strafschoppen. Alhoewel? Ik had natuurlijk ook à propos in de zin kunnen gebruiken maar dat mooie Franse woord levert alleen maar nóg meer zin in vakantie op. En dat terwijl er nog veel werk ligt te wachten.

Nu we het trouwens toch over à propos en by the way hebben? Wist je dat er een bedrijf bestaat met die laatste naam? By the Way is een bedrijf met expertise in bermherstel. Ik zag dat voorbijkomen terwijl ik by the way in de zoekmachine typte. Maar ik dwaal nu af, wat in het kader van bermherstel dan ook wel weer grappig aandoet.

Even terug naar The Matrix, de keuze en/of het leven omarmen zoals het is? Ik hoorde vanochtend Hugo Borst voorlezen. De Volkskrant heeft diverse mensen uitgenodigd om voor de camera hun favoriete beginpassage voor te lezen. Hij koos 'Alsof het voorbij is' van Julian Barnes. Ik hoorde Hugo "zag ik af van het leven..." zeggen. Vond ik ook al mooi klinken. Het decor, al voorlezend, was een voetbalveld met lege tribunes. 'nam ik het zoals het kwam'. Prachtige woorden. Intussen dreven ze mee op de wind die deed waar wind nu eenmaal goed in is.

Wat is werkelijk en wat niet? Ik weet een paar dingen héél zeker. Dat PSV heeft verloren, vanwege een gemiste penalty en dat het Boekenweek is. Dat laatste komt omdat dat is zo afgesproken. En afspraak is afspraak.

Fijne dag.