Slow down brother, Dylan en Johnny Cash

Toch apart. Wonderlijk. Misschien ook wel. Schreef ik gisteren nog een stukje, eigenlijk was het een manier om er over na te denken en me stil te laten staan, met als titel "Een muur, een indiaan en eindeloze vlaktes" kwamen ze later op de dag met het bericht dat ons kikkerlandje over zo'n anderhalve week de 17 miljoenste inwoner mag verwelkomen. Met ze bedoel ik uiteraard het Centraal Bureau voor Statistiek.

Toch apart. Bijna tegelijkertijd, in ieder geval op dezelfde dag, brengt Douwe Bob of zijn P.R. Machine het bericht wat nu de inzending naar het Eurovisie Songfestival gaat worden. "Slow down". Een lekker pakkend nummer en mooie tekst. Vriendelijk en goed bedoeld. Ook dat.

"Slow down brother, slow down if you can’t go on. Slow down brother, slow down brother. Slow down if you can’t go on." Vind het wel wat en ook hebben. De melodie leek bezit van me te nemen, zocht zich een weg en vond die ook. Het nestelde zich in mijn innerlijke jukebox. De plek waar liedjes en melodieën zich thuis voelen.

Toch apart. Ik blijf de naam Douwe koppelen aan koffie en aan een stripfiguurtje met de naam Douwe Dabbert. Douwe, die laatste dus, valt altijd van het ene avontuur in het andere. En Douwe heeft, behalve een zwervend bestaan, een knapzak waar ie alles, mits dringend nodig, uit kan halen. De naam Bob, van die andere Douwe dus, koppel ik altijd aan Dylan. Kan het niet helpen, zo werken die dingen nu eenmaal.

Toch apart. De officiële clip van Slow Down speelt zich af in een kroeg. De sfeer is héérlijk en uitnodigend. Je wilt absoluut geen lid van de blauwe knoop zijn en het haar van Douwe Bob zit zoals haar moet zitten. Perfect dus. Een klein en persoonlijk puntje? Ik zocht naar Johnny. Ik verlangde naar de stem van Johnny Cash. Ik verlangde naar het door en doorrookte. Ik verlangde naar de diepte en het karakter. Ik miste het rauwe en de geur van (te)veel bier.

Toch apart. "Mensen van nu leven in een speedboot en wij psychiaters roeien met te kleine riemen in reddingsbootjes." Ik hoor het Psychiater Dirk de Wachter nog zeggen in een interview in verband met zijn net verschenen boek "Borderline Times".

Toch apart. "17 miljoen mensen op dat hele kleine stukje Aarde." Ik heb de tekst maar even een update gegeven en vraag me tegelijkertijd af of er een remake komt. Die grote hit ging nog over 15 miljoen mensen die je niet de wetten voorschrijft maar in hun waarde laat.

Het gaat langzaam maar het komt eraan. Het is tijd voor een innerlijke snelheidsbegrenzer, bezinning en koffie. En Johnny Cash.

Fijne dag.