Discriminatie, Steve Biko en onderscheiden

"Black is coming" 2013 Fabian Bürgy

Hoeveel ik er ook over nadenk of terugkijk, ik kan me geen moment heugen dat. Hoeveel ik mijn hersens ook pijnig, ik kom maar niet op één moment van. Merk wel dat ik mezelf ogenblikkelijk moet corrigeren, want ik pijnig dat bijzondere in mijn hoofd niet. Het pijnigen, althans de uitdrukking, heb ik altijd raar gevonden. Hersenen moet je gewoon gebruiken en zeer zeker geen geweld aandoen.

Hoeveel ik ook wandel door mijn herinneringen, eerst met grote stappen en dan nogmaals maar dan met wat kleinere, ik kan me echt geen moment herinneren. Echt niet. In dit geval ben ik brandschoon, maagdelijk wit en een man zonder die specifieke ervaring. Ik ben in mijn leven nog nooit gediscrimineerd. Never, ever. Ken dat negatieve gevoel dat het oplevert niet en dat vind ik een interessante ontdekking.

Ja, ergens in de jaren tachtig vond ik het vreemd en ook een beetje raar dat ik een feministische boekhandel niet in mocht. Maar ik was dan ook een man, dus dat paste schijnbaar niet. Ook vond ik het een paar jaar geleden best vreemd dat ik wel een Turks stel mocht fotograferen en in beeld brengen dat op het gemeentehuis elkaar het officiële ja-woord gaf maar het feest als geheel weer niet in beeld mocht brengen. Ik zou op de feestavond niet worden geaccepteerd was de verklaring.

Gepest worden ken ik eigenlijk ook al niet, nu ik daar zo over nadenk. Uitgescholden ben ik ooit wel eens, maar dat is gelukkig ook al weer lang geleden. Stinkzwam, vanwege mijn achternaam, was wel het ergste voor mij om als kind te ervaren. Maar in vergelijking met anderen en de verwensingen die ze ooit wel eens kregen valt dat ook wel mee.

Discrimineren doe ik wel. Als fotograaf moet ik wel, het jan niet anders. Wat komt in beeld en wat niet? Welke kleuren doen wat? In welk kader plaats ik het en welk standpunt neem ik in? Discrimineren is in dit geval gewoon en onschuldig doeltreffend onderscheiden.

De gedachte aan discriminatie (en racisme) en mijn persoonlijke zoektocht naar een eventuele ervaring werden in beweging gebracht door het bekijken van de film "Cry Freedom". Ik weet het, het is al een oudje, maar ik had hem nog nooit gezien. De film en het verhaal over het leven en de dood van Steve Biko galmen vrees ik vandaag nog wel een beetje na.

Ondertussen kwam er vanochtend nog een beeld voorbij wat me bijstond om er eens goed over na te denken. 'Black is coming' van kunstenaar Fabian Bürgy. Indrukwekkend om te zien hoe een niet-kleur langzaam bezit neemt van een lege ruimte.

Ik ben gelukkig nog nooit gediscrimineerd. Een aparte ervaring.

Fijne dag.