De laatste dag van de vierdaagse en het feest.

Vandaag is, jammer genoeg, alweer de laatste dag van de vierdaagse en de zomerfeesten. Vandaag is het ook "heldendag". De wandelaars hebben vier dagen gelopen, gestreden, afgezien, overwonnen, sommigen zullen hebben gevochten tegen tranen van pijn en vermoeidheid, anderen gestrompeld vanwege spierpijn of ander blessureleed. Maar ze hebben ook heerlijk genoten onderweg, gelachen, gezongen, misschien nieuwe vrienden gemaakt, of wie weet een nieuwe liefde ontmoet. Lang leve de contrasten, die geven de wereld vorm en kleur.
Als gladiatoren, veroveraars van het vierdaagsekruisje en overwinnaars van de kilometers worden onze helden vandaag binnengehaald. De triomftocht over de Via Gladiola zullen ze zeker niet snel vergeten. Onder begeleiding van muziek en applaus en ontvangst van gladiolen lopen ze de laatste meters hun tocht. Terwijl ik dit opschrijf bedenk ik me: wat zullen ze zich gedragen voelen door zoveel mensen. Daar komt toch een heerlijke energie van vrij? Innemen, opzuigen en er heerlijk van nagenieten.

Morgen begint het gewone leven weer, Nijmegen is dan weer Nijmegen en de Via Gladiola is weer St. Annastraat, alleen de naam al (zucht), een metamorfose. Weg feest, weg muziek, weg mensenmassa, weg energie. Morgen alleen nog maar flarden van kleine stukjes papier, een paar stukjes plastic hier en daar, een vergeten slinger. Alleen nog sporen van wat ooit bijzonder en ongewoon was.
En dan? Tja, dan pakken we de draad weer op en gaan we met z'n allen gewoon weer door.
Gewoon weer door? Maar ik wil niet gewoon, maar juist ongewoon! Gewoon is een vreselijk saai woord. Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg!
Maar het kan toch niet alle dagen feest zijn? De "blokker-tegeltjes" komen nu snel op mijn netvlies, er gaat binnen in mij een alarmbel af. Ik wil even geen blokkerbesmetting.  
Kunnen we niet proberen gewoon ongewoon te zijn? "Let's be special".
Veel plezier vandaag!