Ja, soms hoor en proef je de frustraties. Mensen fotograferen tegenwoordig vaak en veel, heel heel veel. Ze komen bijvoorbeeld thuis met een foto of 6.000 die ze op vakantie hebben geschoten. Hoeveel daarvan verdwijnen er in de prullenbak of komen er op de pc of externe schijf om nooit meer te worden bekeken? De macht van het getal een indrukwekkend aantal.
Een paar jaar geleden sprak ik een oud-cursiste van mij op straat. Ik vroeg haar hoe het ging met het fotograferen? "Ben net op vakantie geweest naar Egypte", vertelde ze (op dit moment moet je daar niet willen zijn!). "Bijzonder land om te fotograferen. Heb je mooie foto's gemaakt?"
"Vier en een half duizend!!", riep ze uit.
De kracht en macht van het getal. Daarvan moest ik onder de indruk raken?
Onderstaande foto is van fotograaf James Nachtwey. Ik heb veel respect voor deze man, het soort werk wat hij doet zou ik nooit kunnen doen. Hij is te vinden op de meest gevaarlijke (oorlogs) gebieden die er maar te vinden zijn en maakt met respect en probeert zonder eigen mening over wie er nu de schuld heeft van het conflict zijn foto's te maken.
Hij wil ons de ogen openen, dwingt ons met zijn foto's ze niet te sluiten.
De foto laat ons een vrouw zien in een omgeving met veel graven en verschillende grafstenen. Ze zit gehurkt op de grond, de burka lijkt om haar heen gedrappeert, veel stof. Door de burka die ze draagt is het moeilijk te schatten hoe groot ze is, je kunt haar ook niet in de ogen kijken. Haar rechterhand ligt op een grafsteen, om de grafsteen is een stuk stof gebonden. Achter haar staan veel grafstenen.
Voor de uitdrukking in het beeld is het van belang dat ze haar rechterhand en niet haar linker om de grafsteen laat rusten op dat moment. Wanneer ze haar linker had gebruikt dan was het meer een gesloten beeld geweest, je was als kijker door iets tegen gehouden, gestopt. Nu kun je gelukkig naar haar toe komen, dichterbij, en kun je als het ware een beetje haar verdriet ervaren.
De drie grafstenen achter haar heb ik in het andere voorbeeld weggehaald in Photoshop. Zie je wat die stenen doen in het beeld? Ze zorgen voor meer diepte naar achteren, voor het gevoel van grote vlakte en zorgen er ook voor dat je als kijker begrenst wordt. Zo ontstaat er spanning tussen weidsheid en begrenzing. Je zou het heel toepasselijk "gevangenschap" kunnen noemen.
De vrouw zit tussen twee grijze stenen in, de andere twee verderop zijn een stuk donkerder van tint.
Onderdelen in een beeld hebben met elkaar van doen, reageren op elkaar. Kunnen bij ons als toeschouwers een gevoel, een opvatting, een oordeel enz. veroorzaken.
In het andere voorbeeld heb ik witte lijnen getrokken in het beeld tussen de verschillende onderdelen. Zie je de driehoeken ontstaan?
Ik ben blij dat deze foto in zwart-wit is gemaakt, de kleuren zouden afleiden, het geeft meer de emotie weer en de zinloosheid van oorlog en geweld.
"I have been a witness, and these pictures are my testimony. The events i have recorded should not be forgotten and must not be repeated" James Nachtwey
Afghanistan 1998
Mourning a brother killed by a Taliban rocket.
James Nachtwey
Bewerkt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten