Pure en eindeloze schoonheid waar we ons aan kunnen overgeven, diep van onder de indruk raken en met ah's en oh's in ons hart stil worden.
Maar dan is er ook nog op diezelfde aarde, de mens. We zijn toch het meest wonderlijke schepsel wat hier op twee benen rondloopt?
Ik blijf me over ons, en ook mezelf, weer elke dag verbazen.
Er gaat bijna geen dag voorbij of ik lees, hoor of zie weer iets wat een primaire gedachte in mij activeert: Wat gaan we nú weer beleven? En met nadruk op beleven!
Via, via, zo gaat dat op internet, kwam er gisteren een bericht onder mijn ogen dat de hoogste baas van Starbucks, in een open brief, zijn klanten verzocht om hun "Firearms" voortaan thuis te laten en niet mee te nemen voor een bezoek aan de "shops" en "outdoor seating areas".
Ik kreeg direct een beeld van allerlei John Wayne uitziende mannen en als Calamity Jane uitgedoste vrouwen die aan komen lopen, hun gun op tafel leggen en een kopje koffie bestellen alsof het zo de gewoonste zaak van de wereld is. Maar dat is natuurlijk mijn fantasie en verbeelding. Ze zullen de gun toch wel in hun tas of zak laten? Wat een bijzonder land en contrasten.
In ons landje gaan de signalen om een heuse suikertax in te gaan voeren. Het schijnt, maar dat is al veel langer zichtbaar wanneer je rondom je heen kijkt, dat we met z'n allen teveel suiker binnen krijgen. Bewust of onbewust, dat is de vraag.
Af en toe hou ik mijn hart vast als ik over straat, of in een winkel loop en sommige mensen in het voorbij gaan voor me uit zie schuifelen. Soms is het ook niet meer dan schuifelen of langzame passen zetten.
Maar ik heb ook een diep gevoel van compassie met de schuifelaars. Bij een aantal flinke eters en drinkers is er een emotionele drang die je met een suiker, vet of hamburgertax maar moeilijk zult bestrijden.
Het blijft toch ook een bewustwording en soms is een ferme ""wakeup call" gewoon nodig.
Ons eten en drinken de komende tijd eens goed onder de loep te houden en zo iedereen een béétje gezonder te laten leven en zijn is een goed plan. Ik ben voor een grote verandering.
Gisteren had ik opeens, na het horen van Franstalige woorden en de bijbehorende klanken, een intense behoefte om in Parijs op een terras aan een klein tafeltje relaxend een kopje koffie te drinken. En in de avond, hand in hand, wandelend langs de Seine, samen badend in het mooiste avondlicht. Franse klanken hebben soms een wonderlijk en mooi effect.
De koffie drink ik trouwens zonder suiker, mocht je je dat afvragen. Ik drink koffie graag puur om de koffie zelf.
Fijne woensdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten