Ik kan op die plek even heerlijk zitten, kijken en af en toe mijmeren. Wanneer ik van bovenaf, de trap is redelijk hoog, voor me kijk zie ik het dagelijkse leven aan me voorbij trekken. Winkelende passanten, toeristen, lachende of huilende kinderen, verliefden die hand in hand lopen. Jonge vaders of moeders met een buggy, ouderen met een rollator.
Het geluid wat passerende vrouwen maken door de hakjes die ze dragen, veroorzaken een ritmisch geluid op de stenen waar ze overheen lopen. Achtergrondmuziek bij de levende beelden. Het leven is goed.
Links van mij was dit stukje groen te zien, gewoon aan het groeien tussen de scheuren in de oude traptreden. Het laat zich kennelijk door niets tegenhouden. Tenminste, zolang een mens het maar met rust laat en niet ingrijpt. Kennelijk lukt het haar om wortel te schieten en te groeien ondanks de weinige grond die ze tot haar beschikking heeft. Verbazend knap en een mooi voorbeeld. Een plant is een plant, èn meer.
Ik vroeg me af hoeveel grond ik nodig heb om werkelijk te groeien?
Ik dacht ook aan een stukje tekst die Paulo Coelho een paar dagen geleden verspreidde, wat een heerlijke zaaier is die man toch.
Wanneer je een bloem in het veld vraagt of zij zich nuttig voelt? Want je produceert toch telkens weer dezelfde bloemen? Dan krijg je als antwoord: Ik ben mooi en dat is de reden om te leven.
En wanneer je een rivier vraagt of hij zich nuttig voelt, ondanks dat hij steeds in dezelfde richting stroomt? Dan krijg je als antwoord: Ik probeer niet nuttig te zijn, maar een rivier.
En bedankt Paulo voor je inspiratie. Voorzichtig vraag ik aan het stukje groen, voel jij je nuttig? Krijg ik als antwoord. Ja Mart, ik heb je zojuist laten zien dat je maar weinig grond nodig hebt om te groeien.
Misschien zegt 'n lezer van dit stukje nu wel: "Wat heb je een prachtig moment van Zen voor jezelf gecreëerd Mart!"
Mijn antwoord zou zijn: "Ach nee, niet gecreëerd. Ik hoef niet nuttig aan het werk te gaan om het te krijgen. Het is."
Fijne zondag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten