Ik geloof dat we allemaal in onze diepste kern gelijk zijn en gelijkwaardig. We zijn mens.
Wanneer je uiteindelijk de veilige omgeving van je moeder hebt verlaten en al dan niet huilend, krijsend of met een prachtige glimlach op de wereld bent geplaatst en je plek gaat innemen, dan gaat het grote avontuur beginnen. Ons leven is gevuld met een constante en prachtige uitdaging. Wijzelf zijn de pioniers van een onontgonnen geheel wat verkent en gevormd kan worden.
In mijn buurt woont een wat oudere man die ik regelmatig op straat tegenkom wanneer ik naar de glasbak, of brievenbus onderweg ben. Of naar het pompstation loop voor mijn portie sigaretten.
Hij is klein van stuk en heeft een behoorlijke buik. Het beetje haar wat hij nog heeft hangt, met een beetje gel of een andere pommenade erin, achterover geplakt over zijn kalende schedel. En altijd heeft hij een hondje bij zich. Zo'n klein bolletje wol van een hond, een soort levende knuffel. Het is heel leuk om die twee zo samen te zien, het lijkt alsof ze elkaar uitlaten.
Wat aan hem verder opvalt is zijn pak. Donker van kleur en zeker twee maten te groot. alsof zijn lichaam krimpt en het pak de maat blijft houden. Het lijkt alsof hij thuis alleen is, misschien is hij wel weduwnaar. Ik heb het vermoeden, maar zeker weet ik het natuurlijk niet.
Het zou fijn zijn als er thuis iemand op hem wacht die zegt: "Kom Jan, we gaan eens een nieuw fris en passend pak voor je scoren". Nu heeft zijn uiterlijk en uitstraling iets triest.
Een paar jaar geleden had ik een portretsessie met een jong meisje. Volgens haar tante, die de afspraak maakte en betaalde voor de sessie, was ze verlegen, héél erg verlegen zelfs. Ik werd nadrukkelijk en uitgebreid daarvoor gewaarschuwd, het zou mij niet lukken om mooie foto's van haar te maken.
Nou zo'n uitdaging ga ik graag aan!
Voordat ik met fotograferen begon en tijdens ons gesprekje vooraf, was de verlegenheid niet duidelijk zichtbaar. Maar tijdens het eerste kwartier van fotograferen wel. Ze zat vast in haar lijf en geest. Niet ontspannen en los genoeg voor de foto's die ik voor ogen had.
Ik legde de camera op een stoel en ik begon daarover een gesprek. "Ja, ik ben héél erg verlegen", vertelde ze me.
Ik geloof er niks van, gaf ik haar terug. Je bent onzeker, dat zie ik. Maar wanneer ben je verlegen geworden? "Nee, ik ben écht zo" gaf ze me terug.
Maar op het moment dat je veilig in je moeder zat en er een tijdje later uitkwam was je niet verlegen. Ik was gedurfd en stellig in mijn bewering, maar mijn hart vertelde me dat ik dit zo moest zeggen.
Het verhaal kwam plotseling op tafel. Ze was gepest vanaf haar vroegste jeugd, op school en niet zo weinig ook. Ze wist niet beter dan gepest te worden, had geen andere herinneringen, het was altijd zo geweest.
Het vertellen en delen gaf zichtbaar lucht en voelbare ontspanning.
Camera pakken en ervoor gaan, ze ging héérlijk uit haar dak en we kregen samen de foto's die we wilden.
Iedereen heeft zijn of haar verhaal. Maar dat verhaal kun je ook herschrijven, als het je niet bevalt. Gewoon pen en papier pakken en aan de slag gaan. De vrijheid is er om andere keuze's te maken om zo je verhaal plots een andere wending te geven.
Het maakt niet uit of het nu gaat om verlegenheid of een nieuw pak.
Fijne dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten