Vastberaden én een tikkeltje eigenwijs had ik nog mijn dunne zwarte jasje aan. Ik weet het, de zomer lijkt nu ècht voorbij, maar ik heb een probleempje met loslaten van dat wat was en over te gaan tot de realiteit. Ik heb daar mijn tijd voor nodig.
Het kerkhof is voor mij niet direct een plek van afscheid, verdriet en tranen, maar veel meer een plek van rust. Die rust komt niet omdat de meeste geluiden van het razende verkeer worden weggefilterd en verzacht, maar meer door de rust in mezelf die daar als vanzelf ontstaat.
Vogels zitten op takken of vliegen rond op zoek naar voedsel. Een paar konijntjes die schichtig over het pad rennen en een enkel grappig eekhoorntje wat snel nog even is te zien voordat het uit het zicht verdwijnt.
Héél mooi allemaal, het leven is bijzonder.
Wat voor mij nog ontbreekt is een terras en een cappucchino. Of toch maar niet?
Sorry als ik je door mijn vorige zin misschien wat droevig maak, maar ik krijg op een kerkhof altijd behoefte aan koffie. Niet aan een goed gesprek met een ander, die behoefte heb ik niet. Met mezelf heb ik hele waardevolle gesprekken die veel kunnen opleveren. Dus als er al een terras zou zijn, dan ben ik de enige klant.
De dood is nu eenmaal een gewoon onderdeel van het leven zelf. Zonder dood geen leven en vice versa.
Ik weet maar één ding zeker en dat is het feit dat ik ooit doodga. De rest is onzeker en ongewis. Het leven is voor mij een prachtige ervaringstuin, waar ik graag in struin, soms verdwaal en leer. Elke dag.
Een groot contrast op het kerkhof? De foto heb je naar alle waarschijnlijkheid al gezien.
Mocht je een gieter willen gebruiken dan heb je een muntstuk nodig. Kennelijk hoort dit bij 2013.
Fijne herfstdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten