De andere kant van het niet weten.

Vierdaagse Intocht 2013. Een zelfgemaakt bord, maar dan de achterkant. Een latje, drie bandjes om het vast te maken (ik kan er maar niet opkomen hoe ze heten!) en een stuk karton. Ooit een deksel of een bodem van een doos. Wat zat erin, groenten? Of komkommers?
Ik heb geen idee wat er in die doos heeft gezeten. Maar ik heb ook geen flauw benul wat er qua tekst op de voorkant stond, nooit gezien.
Hup...en dan een naam? Gefeliciteerd met je zoveelste keer? Schat, ik hou van je? Ik weet het niet.
Er staat vast niet op: "Is het hier oorlog"? Die tijd ligt alweer ver achter ons, van die actiegroep hoor ik niet zoveel meer.
Ik weet het gewoon domweg niet.
Wat ik wel weet is dat het morgen maandag is, als er niks geks tussenkomt zoals het einde van de wereld. Morgen is het maandag, dat hebben we zo'n beetje met z'n allen afgesproken, wel zo praktisch. En ik weet redelijk wat ik deze week moet doen, staat in mijn agenda genoteerd als ik het niet vergeten ben op te schrijven.
En verder? Ik weet meer niet dan wel. En dat is het mooie en grappige van het "niet weten". Het kan je namelijk best veel opleveren.
Het "niet weten" levert op z'n minst fantasie op, stimulans en een drive tot in beweging komen. Jezelf afvragen hoe en wat, hoe het in elkaar steekt, hoe dingen zijn, zich ontwikkelen of bijvoorbeeld moeten. Het niet weten. Als je wilt, dan kun je daar ook van genieten. Maar laat het niet weten geen verlammende angst opleveren of van die beruchte beren op de weg creëren, daar heb je alleen maar last van. En een oude volkswijsheid zegt het al: angst is een slechte raadgever.
Niet weten wat er op het bord staat..:-)
Ik hoop dat je vandaag veel dingen niet weet, kijken wat het je brengt?

Mocht de persoon die het bord vast heeft, zich alsnog melden en de tekst laten weten wat er op het bord stond, dan zal ik het zeker (!) melden. Maar stiekem hoop ik dat dat niet gebeurt.