Onderweg trof ik allerlei overblijfselen aan van de afgelopen warme en bruisende zomerfeesten, papier, lege flesjes, condoomverpakking, sigarettenpeukjes, zakjes waar wiet in had gezeten. Wat een heerlijk feest is het toch geweest.
In mijn gedachten kwamen de herinneringen bovendrijven aan de huiselijke sfeer van De Kaaij en het bijzondere eilandgevoel aan de oevers van de waal aan de Lentse kant. Dat waren nog eens prachtige dagen.
Ik passeerde de achterkant van het museum het Valkhof en zag achter het glas mensen heen en weer lopen langs tentoongestelde foto's of zittend en bladerend in een boek. Een bezoek aan die expositie staat ook nog op mijn "to do" lijstje. Wat haat ik dat woord toch en wat heb ik een verschrikkelijke hekel aan lijstjes met dingen erop die je nog per se moet doen, alhoewel ik de praktische kant er weer wel van kan inzien. Zonder lijstje zwem je soms doelloos rond in je dagelijkse bestaan. Op lijstjesgebied voel ik me soms bijna een kleuter die met de voeten op de grond stampt, ik wil niet, ik wil niet.
Verder met mijn wandeling, richting Waalbrug. Traianusplein oversteken en het begin maken van de tocht over de brug die op dat moment trilde onder het gewicht van een aantal vrachtwagens die zand vervoerden. Ik kwam duidelijk richting bouwactiviteiten. Het einde van de brug naderde en daar sloeg bij mij de verwarring toe.
Hier was ik al een tijdje niet meer geweest, ik was gewend om rechtsaf een bocht te nemen om zo op de dijk te komen. Dat ging dus niet lukken. Ik zou ergens met een flinke bocht (en dat was ver lopen) wel weer richting dijk komen, maar dat was gezien de warmte wel veel gevraagd.
Gelukkig was daar een vriendelijke wegwerker die me vertelde dat ik incognito (was ik in korte tijd een of andere beroemdheid geworden?) wel het talut af kon lopen, best hoog en steil. Ik bevond me dus ondertussen, doordat er allerlei hekken open stonden, op de bouwplaats van een verlenging van de route na de Waalbrug. In mijn rechterooghoek zag ik iets wat leek op traptreden in aanbouw, verpakt in van dat zwarte bouwplastic. Daar kon ik gelukkig, maar ook voorzichtig, naar beneden. Traptreden zonder echt al een trap te zijn, een bouwproces. Maar ik was er, ik stond op de dijk richting Bemmel.
Een lekker tochtje met een gevoel dat me iets te vertellen had. Waar is voor mij het einde van de stad Nijmegen? Lent hoort bij Nijmegen, keurig door ons geannexeerd, maar is voor mij gevoelsmatig nog steeds een dorp, liggend voor de grote stad.
Bijzonder toch dat gevoel en weten niet altijd, of nog niet, met elkaar in overeenstemming zijn?
Het gevoel zal vast groeien, er komt bij mij een moment dat Nijmegen gevoelsmatig over de Waal is gegroeid. Groei vraagt aandacht, liefde, tijd en een vruchtbare voedingsbodem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten